Muzyczne Dinozaury

Właściwie to nic do dodania nie mam. Waters nagrał dobrą/ prawie bardzo dobrą płytę, której wszyscy się po nim spodziewali. Tekstowo jest za to świetnie. Brakuje trochę muzyki, czasami przydałoby się coś więcej. Tak 8/10 bym dał.

Alan Parsons Project - Gaudi. Kilka świetnych utworów jest (choćby Sagrada Familia), ale co tu robi takie Money Talk?

Za śmieszne pieniądze udało mi się niedawno zdobyć składankę produkcji niemieckiej Lee Hazelwooda. Jakoś niedawno pisałem o jego współpracy z Nancy Sinatra, która była bajecznie lekka. Tak też jest tutaj, miło, lekko i sympatycznie

Było: Lycia - Cold. Coś z okolic Cocteau Twins, DCD i tym podobnych. Przyjemne, i co ważne lekkie. Szukam publikacji na pewien zabawny temat i powoli mnie zaczyna mnie to mocno denerwować (chyba, że ktoś wie cokolwiek o wpływie typu LOS M. catarrhalis opcjonalnie Neisseria albo Haemofilus na oporność na surowicę albo polimyksynę ), więc nieco ostrzej. Jak to mówi redaktor Mann: nasz kochany Slejerek i klasyczne Reign in Blood. Nie będę mówił, że to coś wybitnego jest, ale (i tu przepraszam) napieprzają aż miło

Leptir pisze:"Goodbye Yellow Brick Road" Eltona

O tym właśnie zapomniałem.

W temacie: Rahsaan Roland Kirk. Zrobiłem sobie składankę z moimi ulubionymi utworami tego Pana. Aktualnie leci magiczne Seasons.

Takich długich CD na poziomie to troche było, że tylko o Dezintegracji wspomnę.

Ja wyżej stawiam jednak Broken China Ricka Wrighta. Za klimat, pomysł, wykonanie i za zaproszenie Sinead O'Connor do zaśpiewania Breakthrough.

WOJTEKK pisze:Genesis - Baranek.

Akurat nigdy za bardzo nie lubiłem

Co do Amused to death to faktycznie znakomita płyta, bez słabych momentów. Według mnie druga najlepsza wśród solowych Floydów.

WOJTEKK pisze:ELO - Out of The blue - to ma 70 minut i tyle powinno mieć - wcale się nie dłuży

To też prawda, ale ile takich płyt jest? Ściana, Third Soft Machine, Can i jego Tago Mago, Quadrophenia(chociaż to już chyba raczej moja opinia), zawsze lubiłem II Chicago. I ze studyjnych w sumie tyle co mi teraz do głowy przyszło.

Oceany się skończyły(wreszcie, porywające fragmenty tam są, i to nawet niemało, ale całościowo trochę nuży), to może dla odmiany Michael White- The land of spirit and Light. Muszę spojrzeć, czy jest w propozycjach do jazzowego topu lat 70'. Bo pewnie zagłosuję. Lekka, przyjemna, troszkę pokręcona płyta amerykańskiego skrzypka.

Zawsze można po prostu ruszyć z tematem. To zawsze była dobra okazja, żeby sobie poprzypominać różne płyty.

Freefall pisze:Może trochę za krótka - trwa tylko pół godziny

Yes- Tales from topographic oceans

Gdyby Oceany miały 30-40 minut to byłby album kapitalny. Ja tam generalnie lubię, jak płyta nie ma więcej niż 50 minut. Z reguły wszystko ponad to sztuczne wypełniacze.

Return to forever- return to forever. Lubię, tak po prostu. Utwór tytułowy zawsze mi się najbardziej podobał - taki lekki i sympatyczny

[*]

Wielka szkoda. Miałem okazję być na 3 koncertach Zbigniewa Wodeckiego. I te solowe i te z Mitch & Mitch były po prostu znakomite. Moje ulubione Lubię wracać za każdym razem brzmiało inaczej, zawsze idealnie.

Zagłosowałbym, gdyby mi bakterie weekendu nie zżarły. A płytka jest dobra. Bardzo dobra.

Ależ absolutnie. O Motorhead coś już pisałem, ale to nie jedyny przypadek. Połowa utworów folk/folk rockowych jest średnio pokomplikowana, a ile tam perełek. Townes van Zandt, Lindisfarne, Ian Matthews czy Simon z Garfunkelem, że tylko to co mi do głowy przyszło wspomne. Nic udziwnonego, a jakie fajne. O, i jeszcze płytka Nancy Sinatra z Lee Hazelwoodem. Tam to już w ogóle słonko, parasolka i drinki(też z parasolką).

Bednaar pisze:Al Di Meola - Casino (1978)

Znakomita płyta, i faktycznie bardzo lekkostrawna. Di Meola ładnie tu czaruje;)

Dostałem dziś Mike'a z Mechanikami - Let me Fly. Bardzo elegancka płyta, dobrze zaaranżowany i dobrze nagrany pop/pop-rock w starym miłym, dla ucha, stylu. Do posłuchania jak najbardziej.