Innym herosem hołdującym treściom ekologicznym, sławiącym cuda natury, który jak Jamie Muir, Fabian Show i Dyduła (dla wtajemniczonych "Pawik Rusałka" ) doznał swego czasu w dość tajemniczych okolicznościach przebudzenia duchowego i pozostając na muzycznym gruncie synth-popu z małą szczyptą rapu i "hip-chłopa" był i nadal jest Michał Archanioł i jego hymn dziękczynny Szaman TY i JA
. W żadnej książce jak i publikacji jego się nie uraczy i nie mogę wyjść ze zdumienia dlaczego ? 
. Ma od lat oddane fanatycznie grono wyznawców, cały czas konsekwentnie powiększające się. Ci prześmiewcy, którzy na początku niezbyt poważnie traktowali jego przesłanie i wyli ze śmiechu gdy kolejny raz z nadzieją tudzież rozpaczą w głosie deklamował "... życieeeee...... życieeeee...... życieeee..... wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie...." 
, nabrali pokory i utwór plus wyborny teledysk zrealizowany na łonie przyrody ich odmieniły i sami będąc na życiowym zakręcie lub zwyczajnie przytłoczeni prozą codzienności dla dodania sobie otuchy sami to śpiewali : ".... życieeeee..... życieeeee.....". To podobno działa, sam jeszcze nie doznałem tego "przebudzenia duchowego" ale chyba jestem na dobrej drodze. Gdy patrzę jak artysta walczy z wodą, będącym symbolem przemijania, "pantha rei" a on wymierza swoimi umięśnionymi udami te kopniaki i wcale się nie wywraca, tylko dalej walczy.... to zawsze coś mnie tknie, jemu się zwyczajnie wierzy - to jest takie prawdziwe. A wczytajmy się w tę litanię (zaczynającą od wdzięczności dla matki, a każdy wie i każdy psychiatra potwierdzi: "... kogo jak kogo ale matki się nie oszuka..." ) mająca prawie wymiar apokryfu biblijnego czy niekanonicznej ewangelii, czyli obszary dość najeżone minami, umiejętnie omijane przez Sikorską : ".... Dziękuję ci mamo za wszystko co dla mnie zrobiłaś
Z tobą przy tobie odnajdę swój sens
Nigdy nie upadne bo z całego serca kocham cię
Odpłacam się miłością bez żadnych granic
Ref
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
Wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie
Zwrotka 2
Odstaw ten syf co wciskają nam
Tylko ty i ja muzyczna podróż nowy świat
Bez dwóch zdań bez żadnych granic
Wolności słowach największą przeszkoda
W drodze z marzeniami odsłoniętymi kulisami
Bo chce tu być nie uciekaj ode mnie
Pomożesz ty mi ją pomogę tobie więcej
SZAMAN MIŁOŚCIĄ CZĘSTUJE NA ZACHĘTĘ
Linie nie papilarne uciekaj ze mną stąd
Zchipują twój umysł twe życie będzie marne
Inie wenuo masoni jak was są
SZAMAN Z MICHAŁEM NIE BOJĄ SIĘ WAS
Podążać w nowy świat jest ciężko bro
Chcesz z nami walczyć odpadasz lub kozaczysz
W Polsce wielka siła która nigdy nie zginęła
W Polsce wielka siła która nigdy nie zginęła
Ref
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
ŻYCIE ŻYCIE
Wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie
Zwrotka 3
Jesteś ze mną tu w swej krainie snów
Pełnej marzeniami nie jesteśmy tu sami
To prezent od naszej matki Gai
Ziemią ja nazwali odwróć do góry nogami
Energia cię rozpali niekończąca muzyczna
Rzeka tam czeka wskoczymy w nią razem
Ich prąd drogowskazem spojrzeć na ląd
Twoimi oczami zataczającymi drzewami
Wyśmi jak na fali wspólnymi znakami
Od serca taktami
Oddaje swój głos
Zawsze razem z wami
Czy czujesz teraz mnie?
Rozplątuje swe serce utkane różami
Czy czujesz teraz mnie?
Rozplątuje swe serce utkane różami, utkane różami
Czy czujesz teraz mnie?
Rozplątuje swe serce
Od serca taktami
Od serca taktami
Ref
ŻYCIE ŻYCIE
Wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie
Od serca taktami
Od serca taktami
ŻYCIE ŻYCIE
Wciąż zaskakuje mnie, wciąż zaskakuje mnie
Od serca taktami
Od serca taktami
ŻYCIE ŻYCIE
Wciąż zaskakuje mnie
Zwrotka 4
Otwieram swe serce utkane różami
Ciernymi kolcami nie dotknie nie zrani
Swoją miłością może nas ocalić
Oddaje ci ją niech prowadzi mnie los... ".
Wśród dogłębnych analiz natrafiłem na taki niewinny tekst - nie aż tak daleki od moich luźnych refleksji:
"... Piękna symbolika teledysku. Człowiek próbuję usadowić się wygodnie i stabilnie w nurcie rzeki życia (na krzesełku), ale ostatecznie woda zmywa wszelką przewidywalność i człowiek kończy walcząc z nurtem - z tym co nieuniknione i ostatecznie obojętne wobec naszego losu. Nie pozostaje nic niż zanurzenie się - rzucenie w ten nurt. Ostateczne pogodzenie się z... Życiem! Życie..." ... aż sam musiałem usiąść z wrażenia, piękne....to rozdziera duszę.
Nie byłbym sobą gdybym nie wyróżnił co lepszych fragmentów - pomijam tę aluzję do "Masonów" - to można Michałowi wyjątkowo wybaczyć.
"... SZAMAN MIŁOŚCIĄ CZĘSTUJE NA ZACHĘTĘ
Linie nie papilarne uciekaj ze mną stąd
Zchipują twój umysł twe życie będzie marne..."
"... Podążać w nowy świat jest ciężko bro
Chcesz z nami walczyć odpadasz lub kozaczysz
W Polsce wielka siła która nigdy nie zginęła..." ( jakby Zappa powiedział: "... that`s right..."
) i Chyba najlepszy:
"... Pełnej marzeniami nie jesteśmy tu sami
To prezent od naszej matki Gai
Ziemią ja nazwali odwróć do góry nogami
Energia cię rozpali niekończąca muzyczna
Rzeka tam czeka wskoczymy w nią razem
Ich prąd drogowskazem spojrzeć na ląd..." ( Zappa by odparł jak w Ring of Fire - "... au....au.....au...." )
Sikorska traktowała W CDN o miłości - ale Archanioł jest bliżej czysto pierwotnemu, etnicznemu traktowaniu miłości wywiedzionemu z tradycji i wierzeń niemalże prasłowiańskich. W dalszym ciągu mało kto rozkminił o czym śpiewa w wersach brzmiących jak z "czartatami czy mozartatami". Jego odwaga by być sobą i skierować przekaz do którego niestety trzeba dojrzeć.
. Z pewnego źródła udało mi się wreszcie upolować kopię wielopłytowego boxu Caravan - Who Do You Think We Are ?. Szukałem tego ładne parę lat. Cieszę się ogromnie, że upór i pasja się opłaciły. Z tego tajemniczego "źródła" upolowałem inną sensację i mroczny obiekt pożądania od lat - ale o tym kiedy indziej 
. Na dobrą sprawę pełną dyskografię Caravan mam od dawna ale na w tym boxie pojawiła jedna absolutna rewelacja i obiekt westchnień kolekcjonerów i miłośników grupy niedostępna nigdzie indziej - niepublikowany wcześniej materiał koncertowy z marca 1972 z Enschede w Holandii. Tym cenniejszy gdyż wśród oficjalnych a nawet wśród bootlegów dotkliwie brakowało koncertów z tego okresu. Mam na myśli krótką, trwającą zaledwie kilka miesięcy współpracę z pianistą Steve`m Millerem - wcześniej w Delivery. To był trudny czas dla formacji - po odejściu niezwykle uzdolnionego organisty Dave`a Sinclaira trzeba było znaleźć zastępstwo. Szybko się okazało co potwierdzał w wywiadach lider Pye Hastings - zastąpić się go zwyczajnie nie dało. Pojawił trochę jako eksperyment wspomniany Miller (często mylony z amerykańskim gitarzystą - tym od mega przeboju Abracadabra) - muzyk niezwykle uzdolniony ale i o zupełnie innym stylu - bardziej jazzowym, nie unikającym awangardy ale też bardzo mocno osadzony w rhythm`n`bluesie czy soulu. Był nieco starszy od nowych kolegów i na tyle silną osobowością - że to oni musieli nieco nagiąć swój styl do niego niż odwrotnie. Jasno też dał do zrozumienia, iż nie jest zainteresowany powielaniem partii swojego poprzednika. Dave był głównie organistą - jego partie były tak mocno zintegrowane z kompozycjami, wynikały z nich a każda była idealnie trafiona w sedno - że nie dało się tego zagrać inaczej nie zmieniając totalnie charakteru kompozycji. Steve głównie używał elektrycznego piana Wurlitzer z jego nieco "drucianym" brzmieniem wzmocnionym licznymi efektami jak wah-wah, distortion, chyba też ring modulator. Na koncercie to doskonale słychać - uważny słuchacz wyłapie pewne podobieństwa do tego co w 1970 u Milesa Davisa na krótko robili wspólnie Chick Corea i Keith Jarrett. Jak nigdy też Caravan nie zbliżyli się stylistycznie do ówczesnego koncertowego Soft Machine, to co robili Mike Ratledge, Elton Dean czy Karl Jenkins gdy rownież sięgali po przesterowane piana elektryczne Hohnera. Nie ukrywam, że lektura Enchede powoduje lawinę i koktajl mieszanych, sprzecznych emocji. Czasem słyszy się, iż powstaje WIELKA muzyka, gdy panowie wpadają w szwung i muzyka "żre", a niejednokrotnie czuć pewne "zgrzyty" i "spięcia". Znając ciut późniejsze wcielenie gdy np wrócił Dave - a przede wszystkim dołączył wyborny multiinstrumentalista - skrzypek, altowiolinista, sporadycznie flecista i gitarzysta - Geoff Richardson - trudno uniknąć porównań. Nie raz łapałem się na refleksji - ooo... tu Dave zagrałby to lub w tym momencie zwykle Geoff wchodził z taką melodią na skrzypcach. To daje do myślenia i uświadamia jak kluczowym muzykiem dla Caravan stał się Richardson. Steve Miller wydaje też jakby trzymać jednej tylko płaszczyzny muzycznej - choć gra naprawdę niebanalnie i z inwencją. Jego piano często "powarkuje", brzęczy, rozrzuca na wszystkie strony groźne dźwięki. Fani krzywili na jego quasi jazzowe partie - czuli, że "to nie to", iż robi się to zbyt swobodne (zniknęła też dawna baśniowa/rozmarzona aura). W efekcie zespół zaczął tracić część fanów i tracić kontakt z publicznością. Doszło do rozłamu na dwa obozy - Miller i Richard stwierdzili wręcz, że chcą tych jazzowych klimatów jeszcze więcej i grać jeszcze bardziej swobodnie. Lider Hastings i parkusista Coughlan pragnęli wrócić do rockowych korzeni, co prawda z jazzowymi smaczkami ale w innych proporcjach. W efekcie Steve i Richard musieli odejść - najpierw do reaktywowanego Delivery a w następstwie tworząc Hatfield and the North. W przekroju całego show nawet słychać że to Hastings wyraźnie tęskniąc za Dave`m i nie mogąc doczekać pewnych zagrywek od Millera - sam grał pewne charakterystyczne i znane melodie na gitarze, które wcześniej były w gestii organów. Nie zmienia to faktu, że mimo wszystko mamy do czynienia z dobrym starym Caravan. Koncert brzmi znakomicie, to żaden bootleg. Słychać jak bardzo jako gitarzysta rozwinął się lider Pye. Zespół serwuje nam swoje nowe rzeczy - jak rozbudowana otwierająca Nothing At All czy zamykające koncertowe asy - wtedy nowość Love in You Eye i nieśmiertelny For Richard. Ciekawe partie serwuje basista Richard Sinclair (kuzyn Dave`a). Dla miłośników Caravan i w ogóle sceny Canterbury rzecz więcej niż obowiązkowa. Co ważne - koncert zyskuje i podoba się coraz bardziej z każdym przesłuchaniem.
- o ile się nie mylę to on zagrał solówkę w Crazy Horses. 
. Prawie każdy utwór wciąga w pasjonującą podróż, po lekko "nawiedzonej" Narodziny Sumerów, jest eteryczny Analizator Myśli i Spokój Duszy czy jeżąca rozszalałymi kolidującymi podkładami - zgodnie z tytułem Nalot tse-tse. Silną stroną Komendarka jest nieustanna "ruchliwość" w muzyce i jego barw - są tak niespokojne, żyją i pulsują swoim życiem. Tytułowy Parabola Muz wydaje jednym z największych jego osiągnięć. Po snującym się wstępie mamy erupcję przecinających się sekwencji rodem właśnie z połowy lat 80 czym raczyli nas specjaliści od "Mandarynkowych Snów" - by po kilku solówkach lidera przejść do podniosłego przepięknego motywu zamykającego i będącego niezapomnianym zwieńczeniem całości. Melodia, której nie powstydziłby się ani Froese czy sam Vangelis. Pół godziny niezapomnianych wrażeń jeszcze z czasów, gdy Gudonis był jednak trochę "niepoprawnym romantykiem" syntezatorów. Wystarczy zerknąć na listę instrumentarium jakim wtedy dysponował - obok Casio CZ5000, Roland JD800 (którego chyba szybko się pozbył jako mało inspirującego), poczciwe analogi z Rolandem SH2000, Roland System100, Roland SH101 czy nowocześniejszymi jak Ensoniq FVX (z którego wyciskał siódme poty) czy samplery jak Emulator III i IV (podejrzewam, że te głównie w module). Szkoda jedynie, że w komentarzu do płyty zabrakło jakiś wspomnień, ciekawostek, informacji co wtedy Mistrza inspirowało, genezy poszczególnych kawałków, może jakiejś anegdoty czy jak z perspektywy czasu ocenia te nagrania.