Czego teraz słuchacie?

[Maciek]

Tylko ta okładka , jakieś nieporozumienie.

Jakieś wentyl dla zamiłowania Andersona do kiczu musiał być, lepiej, że na okładce niż w samej muzyce.

[Leptir]

Widocznie cały budżet poszedł na studio i muzyków, a grafikę zrobiła pani sekretarka w wydawnictwie.

[crescent]

Podzielam powyższe opinie Kolegów o płycie "True", zwłaszcza, że płytę "Tormato" darzę dużym sentymentem. Okładka wcale nie taka tragiczna w porównaniu do np. "Tormato", debiutu Yes (w wersji europejskiej), czy choćby "Talk".

Wskazanie na Tormato, sądzę że trafione. Tak to mogłaby być niezła kontynuacja po wydawnictwie z 78.

Tak, tak (Yes, Yes), ale praktycznie wówczas niemożliwa. Zbyt duże tam były napięcia i niesnaski na linii Squire - Anderson. Aby to do końca zrozumieć, trzeba posłuchać bonusów z remastera "Dramy", tych z udziałem Andersona i Wakemana. Raz jeden tych potworków wysłuchałem i zęby bolały...

[esforty]

Nie dworuj sobie!
Okładka Tormato- pyszna.

[crescent]

Nie dworuję. Okładka "Tormato" nie ma nic wspólnego z duchem tej płyty. Jakby to jakieś new-wave było, czy disco-srisco, to proszę bardzo.

[Leptir]

Ale ten pomidor ma swój urok. Zawsze, jak odkładam okładkę winyla, to po chwili łapię się na tym, że szukam szmaty, żeby to zetrzeć.

[crescent]

"Tormato" to był jeden z moich pierwszych winyli zachodnich, kupiony na kiermaszu pod PKiN. Mimo, że "pieczątka", nie był bardzo drogi, gdyż pochodził z berlińskich wyprzedaży. Wtedy znałem z radia tylko ich pojedyncze utwory, a tą płytę kupiłem w ciemno. Muzyka mi się bardzo spodobała. Okładka zupełnie nie.

[WOJTEKK]

Widocznie cały budżet poszedł na studio i muzyków, a grafikę zrobiła pani sekretarka w wydawnictwie.

No i tak lepiej, gorzej jak jest odwrotnie. Płyta bardzo dobra!!!! Jedna z lepszych jakie słyszałem w tym roku.

[B.J.]

Pete Rugolo and His Orchestra with The Rugolettes – Rugolomania (1955)
Mistrz aranżacji tradycyjnie z orkiestrą, a dodatkowo ze swoim "band of gypsies", a w nim m.in. Jimmy Giuffre, Shelly Manne czy Bud Shank.

[Bednaar]

Miles Davis And Horns (nagrane 17/01/1951 oraz 19/02/1953, wydane w 1956)



Wczesne nagrania Davisa w wybornym składzie (m.in. John Lewis - pianista Modern Jazz Quartet, Percy Heath - basista MJQ a także m.in. Zoot Sims, Sonny Rollins, Roy Haynes...). Klasyczny be-bop. Uwiebiam takie granie, jest mi bliższe niż współczesny jazz spod znaku ECM czy ACT (mam na myśli np. Bałdycha, Paolo Fresu, Wasilewskiego: więcej kreowania klimatu niż emocji, coraz więcej nudy - cała moja nadzieja we free/avant jazzie).

[Bednaar]

Spiral Trio - Broken Blue (2022)



Tym razem jednak sięgnąłem po współczesny jazz, bo Spiral Trio ma grać w Łodzi w tę sobotę w Domu Kultury Ariadna - więc chciałem sprawdzić, jak grają - no i jest super. Wydawać by się mogło, że już nic nowego nie można wymyśleć w formule klasycznego fortepianowego trio - no, w sumie niby nie, ale ci Grecy - prosto z Aten - grają bardzo ekspresyjnie, chętnie wybrałbym się zobaczyć ich na żywo. Szczerze mówiąc, ciekawsza muzyka niż Marcin Wasilewski Trio - a na pewno bardziej różnorodna. Moje serce hellenofila jest ukontentowane

Skład:
Spyros Manesis: fortepian
Arionas Gyftakis: kontrabas
Anastasis Gouliaris: perkusja

https://open.spotify.com/album/33y9tsuW ... GKYTKN_CLA

[B.J.]

Raw Material – Time Is... (1971)
Drugi album brytyjskiego zespołu wykazujący podobieństwa karmazynowe, co nie jest jakąś wielką wadą. Klasyczny, dobrze nieznany starym dinozaurom NKR.

[B.J.]

Jack Millman – Jazz Studio 4 (1955)
Nieznany kanon west coast jazzu przedstawia... pana grającego na trąbce i skrzydłówce z kolegami. Wszyscy dają radę. Jest przy tym nieco latynosko.

[Białystok]

Raw Material – Time Is... (1971)
Drugi album brytyjskiego zespołu wykazujący podobieństwa karmazynowe, co nie jest jakąś wielką wadą. Klasyczny, dobrze nieznany starym dinozaurom NKR.

Czyli jeden z Neonowej świętej Trójcy. Świetny Time and Illusion ze słabiutkiego debiutu chyba usłyszałem u Beksińskiego (formacja automatycznie wylądowała w notesie). A Time Is ... stawiano tu nawet obok właściwego debiutu VDGG.

[Białystok]

DEPECHE MODE - Music for the Masses (1987)

Są tu 3 mega hity chociaż dla mnie jak diabli podoba się niezaliczany do nich nostalgiczny The Things You Said - obecnie mój ulubiony utwór na tym albumie i jeden z ulubionych DM.

Dziennikarz, filozof, pisarz, eseista, erudyta z TOK FM ich bardzo lubi co wskazuje, żeby nie przejmować się co myślą inni o naszych gustach.