Spacerowym krokiem – płyta dnia
Moderatorzy: gharvelt, Bartosz, Dobromir, Moderatorzy
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
26 maja w Polsce jest Dniem Matki. Tutaj w Niemczech przypada w drugą niedzielę maja.
Dlatego dzisiaj nie świętujemy. Pogoda na szczęście dopisuje. Mają być po południu przelotne opady Jak będę miał pecha, to się na nie załapię, no ale nie jestem z cukru.
Sięgam po listę z 10 maja. Tym razem o wyborze decyduje okładka: czarno-białe zdjęcie dużego opustoszałego pomieszczenia, w którym siedzi samotnie na krześle starszy mężczyzna w kapeluszu i patrzy w okno. Dosyć przygnębiający widok. Czy będzie też taka muzyka?
Wykonawcę (na literę "K") gdzieś już chyba słyszałem. Wydaje mi się, że to był jego tegoroczny singiel, a zwrócił moją uwagę, bo głos miał podobny do J.J. Cale'a.
Przed południem opracowałem brytyjską listę albumów z 26 maja 1974 roku i wpisałem w temacie „50 lat minęło...”. Została jeszcze lista singli, ale to zrobię wieczorem. Po spóźnionej kawie wybieram się na spacer. No widzę, że jest lekkie zachmurzenie. Co będzie to będzie - wychodzę...
Chris Kasper - Sunlight In An Empty Room
Data wydania: 10 maja 2024
11 / 39:47
RYM – nieklasyfikowany (Americana, Country Blues, Singer-Songwriter, Indie Folk, Vintage Rock)
Chris Kasper urodził się w 1980 roku West Virginia. Jego rodzina pochodziła z Włoch. Od najmłodszych lat słuchał muzyki (dziadek grał na mandolinie). Jego rodzice słuchali Cata Stevensa, Dana Fogelberga.
Sam zaczął słuchać muzyki Boba Dylana ale również i Boba Marleya. W wieku 12 lat zainteresował się heavy metalem, a przede wszystkim twórczością Iron Maiden i Van Halen. Lubił słuchać też punk rocka w wykonaniu grupy Misfits. Pod koniec High School pierwszy raz usłyszał Grateful Dead. W wieku 21 lat przeprowadził się do Filadelfii. Ucząc się w college'u zaczął pisać pierwsze teksty. W 2002 roku zdobył nawet drugie miejsce w lokalnym konkursie na najlepszy tekst. Poznał wtedy znanego songwritera Amosa Lee. W tym samym roku nakładem małej wytwórni One Hand Records wydana została jego debiutancka płyta „Trust The Tale, Not The Teller”.
Przez najbliższe 8 lat należał do filadelfijskiej folk sceny. W tym czasie wydał dwa kolejne autorskie albumy. Jego muzykę chętnie prezentowało lokalne radio. Jego twórczość porównywano do Paula Simona,, Billa Withersa i Levona Helma.
Często supportował zespoły The Wood Brothers, G. Love & Special Sauce, Avett Brothers czy Amos Lee. W latach 2011-2022 wydał następne cztery albumy. Ostatnie 10 lat grał muzykę zbliżoną do bluesa z delty.
Do pracy nad najnowszą płytą "Sunlight In An Empty Room" zmotywowała go mantra "Rób to czego się boisz robić".
Przyzwyczajony do nagrań we własnym studiu podjął wyzwanie i wyjechał nagrywać w Nashville, na dodatek z muzykami, z którymi nigdy do tej pory nie nagrywał. Nie miał przygotowanych wcześniej nagrań demo, nie miał gotowych tekstów. Do sesji zakontraktował trzech muzyków: multiinstrumentalistę głównie grającego na perkusji Jano Rixa (Wood Brothers), sesyjnego basistę i zarazem inżyniera dźwięku - Brooka Suttona oraz sesyjnego gitarzystę JP Ruggieri.
Nagrań dokonano w Nashville Studio w ciągu kilku dni (na tzw. "setkę") Powstało 11 utworów w stylu lat 70-ch. Americana, country blues, indie folk i vintage rock inspirowane twórczością J.J. Cale'a, Neila Younga, Lowella George'a czy Bobby Charlesa.
Utwór po utworze:
- Cold Cold World - piękna ballada o byłym włóczykiju, złamanym trudami codziennego życia, którego na nogi stawia miłość przypadkowo spotkanej kobiety
- Getting Right - trzeci singiel, rytmiczny soul z elementami gospel, z udziałem Olivera Wooda na wokalu i gitarze
- The Only Ones - słychać tu laid-back J.J. Cale'a, fajnie puka perkusista - pełen luz - mój faworyt
- Shuffle On Through - pierwszy singiel, rozmarzona ballada o życiowych prawdach: najczęściej problemy mają banalnie proste rozwiązanie, po sukcesie przychodzi porażka, rozwój często wymaga ofiar - po upadku wychodzi się znowu na prostą
- Cry Me A Creek - drugi singiel, lekko fankujący folk, czysty Cale, z wyraźnie słyszalnym basem, z przeszkadzajkami i gitarą slide, no i naturalnie ironicznym tekstem Kaspera
- Books From The Jail House - najdłuższa na płycie ballada, tu słychać Simona z połowy lat 70-ch, są organy, gitara gra przyjemny dla ucha motyw
- It's Not Me, It's You - szybki bluesowy numer zagrany z pazurem, z ciekawym riffem, z żartobliwym tekstem o starym powiedzeniu: skoro przeciwnicy w sporze nie mają jasnych poglądów to i spór zostanie niewyjaśniony, z garażowym finałem - mój kolejny faworyt
- Summer In The City - nie do końca obrobiony live nagrywany w studiu, typowe country z gitarą pedal steel, o upalnej letniej nocy w dużym mieście, o uszkodzonej klimatyzacji, o rozgrzanych ulicach i porzuconych psach.
- Ain't It A Shame - typowy blues, z udziałem grającego na harmonijce i śpiewającego G. Love
- When It's Gone - ballada country, na akustycznych gitarach z dyskretną perkusją
- The Hotel Song - znowu live w studio, można się rytmicznie pokołysać, kolejna porcja Cale'a
Tracklista:
--------------
01. Cold Cold World - 03:25 https://youtu.be/VBdKMBIlDqM?si=fZrkjJkE_CImK5DD
02. Getting Right - 03:29 https://youtu.be/y1anYXkHXeY?si=9a0-Pu5auDJMD4Vn
03. The Only Ones - 03:32 https://youtu.be/m9ImNiil_P4?si=wgs2t3fxHhSloe-4
04. Shuffle On Through 03:05 https://youtu.be/EBJXC93EPLk?si=779ue9giJnb8EFwn
05. Cry Me A Creek - 03:28 https://youtu.be/aYLkrX4yd60?si=9rN0vbzIaxzc0jCz
06. Books From The Jail House - 04:49 https://youtu.be/voWjmcm_NrI?si=Di6sNeuQVaIwLg33
07. It's Not Me, It's You - 03:50 https://youtu.be/7i1Ke5-vn9I?si=YehCXggzX6v9TcwT
08. Summer In The City - 03:35 https://youtu.be/ymJ_jxvKli0?si=tYc4cdA4RGnJLho7
09. Ain't It A Shame - 03:55 https://youtu.be/8hwAa17o63Y?si=pvZfVSaHeQ0pZfDd
10. When It's Gone - 03:10 https://youtu.be/mfKYbbP1uhs?si=hhLau2_UE_CmMWDO
11. The Hotel Song - 03:24 https://youtu.be/lrZqi3wcY2g?si=wI_ajLybdYaTTmO0
Skład:
---------
Chris Kasper – Vocals, Acoustic Guitar
JP Ruggieri - Guitar
Brook Sutton – Bass
Jano Rix – Drums, Percussion, Keyboards
Gościnnie:
---------------
Oliver Wood – Vocals, Guitar (2)
G. Love – Vocals, Harmonica, Guitar (9)
Brook Sutton – Mastering, Engineer
Single/ Wideoclipy:
--------------------------
- Shuffle On Through – 19 marca 2024 https://youtu.be/GhdTo8OQH_4?si=xoYkSos_mbJZ3Rfn
- Cry Me A Creek – 11 kwietnia 2024
- Getting Right – 30 kwietnia 2024 https://youtu.be/_XCUQfBfOio?si=3_QzJ611ZTN3sG2E
Prosta nieskomplikowana muzyka z prostymi życiowymi tekstami. A jednak te 40 minut sprawiło mi przy słuchaniu wielką frajdę.
Dlatego dzisiaj nie świętujemy. Pogoda na szczęście dopisuje. Mają być po południu przelotne opady Jak będę miał pecha, to się na nie załapię, no ale nie jestem z cukru.
Sięgam po listę z 10 maja. Tym razem o wyborze decyduje okładka: czarno-białe zdjęcie dużego opustoszałego pomieszczenia, w którym siedzi samotnie na krześle starszy mężczyzna w kapeluszu i patrzy w okno. Dosyć przygnębiający widok. Czy będzie też taka muzyka?
Wykonawcę (na literę "K") gdzieś już chyba słyszałem. Wydaje mi się, że to był jego tegoroczny singiel, a zwrócił moją uwagę, bo głos miał podobny do J.J. Cale'a.
Przed południem opracowałem brytyjską listę albumów z 26 maja 1974 roku i wpisałem w temacie „50 lat minęło...”. Została jeszcze lista singli, ale to zrobię wieczorem. Po spóźnionej kawie wybieram się na spacer. No widzę, że jest lekkie zachmurzenie. Co będzie to będzie - wychodzę...
Chris Kasper - Sunlight In An Empty Room
Data wydania: 10 maja 2024
11 / 39:47
RYM – nieklasyfikowany (Americana, Country Blues, Singer-Songwriter, Indie Folk, Vintage Rock)
Chris Kasper urodził się w 1980 roku West Virginia. Jego rodzina pochodziła z Włoch. Od najmłodszych lat słuchał muzyki (dziadek grał na mandolinie). Jego rodzice słuchali Cata Stevensa, Dana Fogelberga.
Sam zaczął słuchać muzyki Boba Dylana ale również i Boba Marleya. W wieku 12 lat zainteresował się heavy metalem, a przede wszystkim twórczością Iron Maiden i Van Halen. Lubił słuchać też punk rocka w wykonaniu grupy Misfits. Pod koniec High School pierwszy raz usłyszał Grateful Dead. W wieku 21 lat przeprowadził się do Filadelfii. Ucząc się w college'u zaczął pisać pierwsze teksty. W 2002 roku zdobył nawet drugie miejsce w lokalnym konkursie na najlepszy tekst. Poznał wtedy znanego songwritera Amosa Lee. W tym samym roku nakładem małej wytwórni One Hand Records wydana została jego debiutancka płyta „Trust The Tale, Not The Teller”.
Przez najbliższe 8 lat należał do filadelfijskiej folk sceny. W tym czasie wydał dwa kolejne autorskie albumy. Jego muzykę chętnie prezentowało lokalne radio. Jego twórczość porównywano do Paula Simona,, Billa Withersa i Levona Helma.
Często supportował zespoły The Wood Brothers, G. Love & Special Sauce, Avett Brothers czy Amos Lee. W latach 2011-2022 wydał następne cztery albumy. Ostatnie 10 lat grał muzykę zbliżoną do bluesa z delty.
Do pracy nad najnowszą płytą "Sunlight In An Empty Room" zmotywowała go mantra "Rób to czego się boisz robić".
Przyzwyczajony do nagrań we własnym studiu podjął wyzwanie i wyjechał nagrywać w Nashville, na dodatek z muzykami, z którymi nigdy do tej pory nie nagrywał. Nie miał przygotowanych wcześniej nagrań demo, nie miał gotowych tekstów. Do sesji zakontraktował trzech muzyków: multiinstrumentalistę głównie grającego na perkusji Jano Rixa (Wood Brothers), sesyjnego basistę i zarazem inżyniera dźwięku - Brooka Suttona oraz sesyjnego gitarzystę JP Ruggieri.
Nagrań dokonano w Nashville Studio w ciągu kilku dni (na tzw. "setkę") Powstało 11 utworów w stylu lat 70-ch. Americana, country blues, indie folk i vintage rock inspirowane twórczością J.J. Cale'a, Neila Younga, Lowella George'a czy Bobby Charlesa.
Utwór po utworze:
- Cold Cold World - piękna ballada o byłym włóczykiju, złamanym trudami codziennego życia, którego na nogi stawia miłość przypadkowo spotkanej kobiety
- Getting Right - trzeci singiel, rytmiczny soul z elementami gospel, z udziałem Olivera Wooda na wokalu i gitarze
- The Only Ones - słychać tu laid-back J.J. Cale'a, fajnie puka perkusista - pełen luz - mój faworyt
- Shuffle On Through - pierwszy singiel, rozmarzona ballada o życiowych prawdach: najczęściej problemy mają banalnie proste rozwiązanie, po sukcesie przychodzi porażka, rozwój często wymaga ofiar - po upadku wychodzi się znowu na prostą
- Cry Me A Creek - drugi singiel, lekko fankujący folk, czysty Cale, z wyraźnie słyszalnym basem, z przeszkadzajkami i gitarą slide, no i naturalnie ironicznym tekstem Kaspera
- Books From The Jail House - najdłuższa na płycie ballada, tu słychać Simona z połowy lat 70-ch, są organy, gitara gra przyjemny dla ucha motyw
- It's Not Me, It's You - szybki bluesowy numer zagrany z pazurem, z ciekawym riffem, z żartobliwym tekstem o starym powiedzeniu: skoro przeciwnicy w sporze nie mają jasnych poglądów to i spór zostanie niewyjaśniony, z garażowym finałem - mój kolejny faworyt
- Summer In The City - nie do końca obrobiony live nagrywany w studiu, typowe country z gitarą pedal steel, o upalnej letniej nocy w dużym mieście, o uszkodzonej klimatyzacji, o rozgrzanych ulicach i porzuconych psach.
- Ain't It A Shame - typowy blues, z udziałem grającego na harmonijce i śpiewającego G. Love
- When It's Gone - ballada country, na akustycznych gitarach z dyskretną perkusją
- The Hotel Song - znowu live w studio, można się rytmicznie pokołysać, kolejna porcja Cale'a
Tracklista:
--------------
01. Cold Cold World - 03:25 https://youtu.be/VBdKMBIlDqM?si=fZrkjJkE_CImK5DD
02. Getting Right - 03:29 https://youtu.be/y1anYXkHXeY?si=9a0-Pu5auDJMD4Vn
03. The Only Ones - 03:32 https://youtu.be/m9ImNiil_P4?si=wgs2t3fxHhSloe-4
04. Shuffle On Through 03:05 https://youtu.be/EBJXC93EPLk?si=779ue9giJnb8EFwn
05. Cry Me A Creek - 03:28 https://youtu.be/aYLkrX4yd60?si=9rN0vbzIaxzc0jCz
06. Books From The Jail House - 04:49 https://youtu.be/voWjmcm_NrI?si=Di6sNeuQVaIwLg33
07. It's Not Me, It's You - 03:50 https://youtu.be/7i1Ke5-vn9I?si=YehCXggzX6v9TcwT
08. Summer In The City - 03:35 https://youtu.be/ymJ_jxvKli0?si=tYc4cdA4RGnJLho7
09. Ain't It A Shame - 03:55 https://youtu.be/8hwAa17o63Y?si=pvZfVSaHeQ0pZfDd
10. When It's Gone - 03:10 https://youtu.be/mfKYbbP1uhs?si=hhLau2_UE_CmMWDO
11. The Hotel Song - 03:24 https://youtu.be/lrZqi3wcY2g?si=wI_ajLybdYaTTmO0
Skład:
---------
Chris Kasper – Vocals, Acoustic Guitar
JP Ruggieri - Guitar
Brook Sutton – Bass
Jano Rix – Drums, Percussion, Keyboards
Gościnnie:
---------------
Oliver Wood – Vocals, Guitar (2)
G. Love – Vocals, Harmonica, Guitar (9)
Brook Sutton – Mastering, Engineer
Single/ Wideoclipy:
--------------------------
- Shuffle On Through – 19 marca 2024 https://youtu.be/GhdTo8OQH_4?si=xoYkSos_mbJZ3Rfn
- Cry Me A Creek – 11 kwietnia 2024
- Getting Right – 30 kwietnia 2024 https://youtu.be/_XCUQfBfOio?si=3_QzJ611ZTN3sG2E
Prosta nieskomplikowana muzyka z prostymi życiowymi tekstami. A jednak te 40 minut sprawiło mi przy słuchaniu wielką frajdę.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
22 tydzień tego roku i ostatni tydzień maja. A pogoda? Naprawdę byle jaka. Znowu pada, z małymi przerwami. Ciekawy jestem o której dzisiaj wyjdę na spacer?
Póki co przeglądam listę z 24 maja. Znowu w oko wpada mi okładka, dość psychodeliczna. Na niej zauważyłem nalepkę niemieckiej wytwórni Tonzonen Records z niedalekiego Krefeld.
Ich specjalizacja to: krautrock, spacerock, psychedelic rock, stoner rock. Pamiętam, że od nich opisywałem wam płytę grupy Samsara Joyride.
A dzisiejszy wykonawca jest też na literę "S".
Ciągle pada. Zjadłem już obiad, wypiłem kawę, popatrzyłem na tenis, popisałem o płytach sprzed 50 lat, zrobiłem listę na Spotify z utworami z wczorajszego Maxa 357 Piotra Kaczkowskiego. Dopiero po 19-ej przestało padać. Wykorzystuję to i ruszam w drogę...
The Shadow Lizzards – Paradise
Data wydania: 24 maja 2024
8 /37:02
RYM - nieklasyfikowany (Retro Rock, Psychedelic Rock)
The Shadow Lizzards powstał w 2015 roku w niemieckiej Norymberdze.
Tworzy go trójka młodych muzyków:
- wokalista grający na organach i gitarze basowej Jochen Leistner
- gitarzysta grający również na bazie bardzo i śpiewający w chórkach Kristopher Karła
- oraz perkusista Oliver Pfeiffer
W 2018 roku podpisali kontrakt z wytwórnią Tonzonen Records i jeszcze tego samego roku wydali swój debiutancki album zatytułowany po prostu "The Shadow Lizzards". Wersja winylowa (w kolorze pomarańczowym albo fioletowym) ukazała się niestety w niskim nakładzie 250 sztuk. Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez fachową prasę. Porównywano ich do zespołów Steppenwolf, The Doors, Creedence Clearwater Revival czy niemieckiego Kadavaru.
Kolejny album "Someone's Heartache" ukazał się po pandemii w 2022 roku.
Zespół zaczyna koncertować na terenie Niemiec.
Najnowszy ich album "Paradise" został nagrany w Schwarzkopf Studios w Norymberdze. Produkcją zajął się Philipp Fleischmann.
Utwór za utworem:
- Eden's Gate - rozpoczyna sześciominutowiec podzielony na dwie części, pierwszą część wypełnia mocny gitarowy rock z organowym staccato, jest długie kosmiczne solo na gitarze, istna rebelia, 4:16 - zaczyna się wolniejsza druga część z linijką deklamowanego tekstu, ostatnia minuta należy do samotnego fortepianu w klimacie Doorsów
- Stop The Time - organowe intro z agresywną sekcją, dalej naprzemian głośne i wyciszone momenty, ostatnią minutę wypełnia solo na organach z niewielką pomocą gitary
- De Ángeles Y Diablos -już same tytuł wskazuje, że będzie się działo coś szczególnego i rzeczywiście, słyszymy gitarowe dźwięki niczym z jakiegoś westernu (Tito & Tarantula), wszystko w mid-tempie, 1:55 - wchodzi trąbka (atmosfera Mariachi) gościnnie występującego Philipa Drenkarda, a na końcu samotne banjo Kristophera Karli - doskonały numer, mój faworyt
- One Inch Closer - ukazał się wcześniej na promocyjnym singlu (warto obejrzeć wideoklip ze zmysłowo tańczącą dziewczyną)
- Prelude - oj jakie to ładne, zaczyna akustyczna gitara grać smutną melodię, a po dobrej minucie wchodzi reszta muzyków (jak na filmie), szkoda, że tak krótko
- Mother Earth - 5-minutowiec w stylu Neila Younga, rockowa jazda z solówkami na gitarze
- Gettin' Rid Off - rockowy riff, wybity rytm, melodyjny motyw, pasujące solo gitarowe - to zostaje w głowie na dłużej – to kolejny mój faworyt
- Homecoming - najdłuższy utwór na płycie, podzielony na trzy części, w pierwszej, bardzo spokojnej, w roli głównej występuje wokalista Jochen Leistner, po 3 minutach dochodzi perkusja, 4:14 - długie gitarowe solo, 5:20 - zaczyna się ostatnia pełna psychodelii część instrumentalna, no i finałowe solo gitary, dźwięki wirują i powoli wszystko ucicha – podobało mi się
Tracklista:
--------------
01. Eden's Gate - 06:25 https://youtu.be/Bz4rKD_3o1g?si=Zp06cVvR5xCtsdIt
02. Stop The Time - 03:28 https://youtu.be/zMK__Ju59c8?si=BrhThEF7xOy1mbYi
03. De Ángeles Y Diablos - 03:33 https://youtu.be/yH8XIilieys?si=kVHz7cc9mc4AoFE0
04. One Inch Closer - 04:33 https://youtu.be/g7PTecaAH-M?si=JtHGWs514oQaCkeE
05. Prelude - 02:15 https://youtu.be/ABewYsAxxZQ?si=it37_pcWsduiCHOY
06. Mother Earth - 05:10 https://youtu.be/UxYR6gnDVxY?si=Opu-wbux4FcucBPn
07. Gettin' Rid Off - 04:05 https://youtu.be/eMmdBKG1sbQ?si=wsIC5vL4lVPSPDtk
08. Homecoming - 07:27 https://youtu.be/mv91i_2V1-U?si=UwTu4eeclEvRXrhp
Sklad:
---------
Jochen Leistner - vocals, organ, bass
Kristopher Karla - guitar, bass, banjo, backing vocals
Oliver Pfeiffer - drums, percussion
Goscinnie:
---------------
Philipp Drenkard - trumpet
Katharins Schlammberger - backing vocals
Philipp Fleischmann - producer
Oliver Pfeiffer - mixing
Carl Saff - mastering
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- One Inch Closer – 19 kwietnia 2024 https://youtu.be/vLUiWXnFlLc?si=2dL4pGvAB29lpxA1
"Paradise" to bardzo ciekawa propozycja mało znanego młodego zespołu z Niemiec.
Pewnie trafi do poczekalni mojego Top 40 2024.
Póki co przeglądam listę z 24 maja. Znowu w oko wpada mi okładka, dość psychodeliczna. Na niej zauważyłem nalepkę niemieckiej wytwórni Tonzonen Records z niedalekiego Krefeld.
Ich specjalizacja to: krautrock, spacerock, psychedelic rock, stoner rock. Pamiętam, że od nich opisywałem wam płytę grupy Samsara Joyride.
A dzisiejszy wykonawca jest też na literę "S".
Ciągle pada. Zjadłem już obiad, wypiłem kawę, popatrzyłem na tenis, popisałem o płytach sprzed 50 lat, zrobiłem listę na Spotify z utworami z wczorajszego Maxa 357 Piotra Kaczkowskiego. Dopiero po 19-ej przestało padać. Wykorzystuję to i ruszam w drogę...
The Shadow Lizzards – Paradise
Data wydania: 24 maja 2024
8 /37:02
RYM - nieklasyfikowany (Retro Rock, Psychedelic Rock)
The Shadow Lizzards powstał w 2015 roku w niemieckiej Norymberdze.
Tworzy go trójka młodych muzyków:
- wokalista grający na organach i gitarze basowej Jochen Leistner
- gitarzysta grający również na bazie bardzo i śpiewający w chórkach Kristopher Karła
- oraz perkusista Oliver Pfeiffer
W 2018 roku podpisali kontrakt z wytwórnią Tonzonen Records i jeszcze tego samego roku wydali swój debiutancki album zatytułowany po prostu "The Shadow Lizzards". Wersja winylowa (w kolorze pomarańczowym albo fioletowym) ukazała się niestety w niskim nakładzie 250 sztuk. Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez fachową prasę. Porównywano ich do zespołów Steppenwolf, The Doors, Creedence Clearwater Revival czy niemieckiego Kadavaru.
Kolejny album "Someone's Heartache" ukazał się po pandemii w 2022 roku.
Zespół zaczyna koncertować na terenie Niemiec.
Najnowszy ich album "Paradise" został nagrany w Schwarzkopf Studios w Norymberdze. Produkcją zajął się Philipp Fleischmann.
Utwór za utworem:
- Eden's Gate - rozpoczyna sześciominutowiec podzielony na dwie części, pierwszą część wypełnia mocny gitarowy rock z organowym staccato, jest długie kosmiczne solo na gitarze, istna rebelia, 4:16 - zaczyna się wolniejsza druga część z linijką deklamowanego tekstu, ostatnia minuta należy do samotnego fortepianu w klimacie Doorsów
- Stop The Time - organowe intro z agresywną sekcją, dalej naprzemian głośne i wyciszone momenty, ostatnią minutę wypełnia solo na organach z niewielką pomocą gitary
- De Ángeles Y Diablos -już same tytuł wskazuje, że będzie się działo coś szczególnego i rzeczywiście, słyszymy gitarowe dźwięki niczym z jakiegoś westernu (Tito & Tarantula), wszystko w mid-tempie, 1:55 - wchodzi trąbka (atmosfera Mariachi) gościnnie występującego Philipa Drenkarda, a na końcu samotne banjo Kristophera Karli - doskonały numer, mój faworyt
- One Inch Closer - ukazał się wcześniej na promocyjnym singlu (warto obejrzeć wideoklip ze zmysłowo tańczącą dziewczyną)
- Prelude - oj jakie to ładne, zaczyna akustyczna gitara grać smutną melodię, a po dobrej minucie wchodzi reszta muzyków (jak na filmie), szkoda, że tak krótko
- Mother Earth - 5-minutowiec w stylu Neila Younga, rockowa jazda z solówkami na gitarze
- Gettin' Rid Off - rockowy riff, wybity rytm, melodyjny motyw, pasujące solo gitarowe - to zostaje w głowie na dłużej – to kolejny mój faworyt
- Homecoming - najdłuższy utwór na płycie, podzielony na trzy części, w pierwszej, bardzo spokojnej, w roli głównej występuje wokalista Jochen Leistner, po 3 minutach dochodzi perkusja, 4:14 - długie gitarowe solo, 5:20 - zaczyna się ostatnia pełna psychodelii część instrumentalna, no i finałowe solo gitary, dźwięki wirują i powoli wszystko ucicha – podobało mi się
Tracklista:
--------------
01. Eden's Gate - 06:25 https://youtu.be/Bz4rKD_3o1g?si=Zp06cVvR5xCtsdIt
02. Stop The Time - 03:28 https://youtu.be/zMK__Ju59c8?si=BrhThEF7xOy1mbYi
03. De Ángeles Y Diablos - 03:33 https://youtu.be/yH8XIilieys?si=kVHz7cc9mc4AoFE0
04. One Inch Closer - 04:33 https://youtu.be/g7PTecaAH-M?si=JtHGWs514oQaCkeE
05. Prelude - 02:15 https://youtu.be/ABewYsAxxZQ?si=it37_pcWsduiCHOY
06. Mother Earth - 05:10 https://youtu.be/UxYR6gnDVxY?si=Opu-wbux4FcucBPn
07. Gettin' Rid Off - 04:05 https://youtu.be/eMmdBKG1sbQ?si=wsIC5vL4lVPSPDtk
08. Homecoming - 07:27 https://youtu.be/mv91i_2V1-U?si=UwTu4eeclEvRXrhp
Sklad:
---------
Jochen Leistner - vocals, organ, bass
Kristopher Karla - guitar, bass, banjo, backing vocals
Oliver Pfeiffer - drums, percussion
Goscinnie:
---------------
Philipp Drenkard - trumpet
Katharins Schlammberger - backing vocals
Philipp Fleischmann - producer
Oliver Pfeiffer - mixing
Carl Saff - mastering
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- One Inch Closer – 19 kwietnia 2024 https://youtu.be/vLUiWXnFlLc?si=2dL4pGvAB29lpxA1
"Paradise" to bardzo ciekawa propozycja mało znanego młodego zespołu z Niemiec.
Pewnie trafi do poczekalni mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Po ostatnich deszczach trochę spadła temperatura - jest teraz około 16 stopni. Dzisiaj wybieram się do lekarza, ale nie muszę jechać autobusem, przychodnia jest w miarę niedaleko. Pójdę na piechotę, oczywiście w słuchawkach.
Ale póki co wyszukuję z listy z 10 maja rzadko spotykaną okładkę. To jakby scena z filmu: odwrócony tyłem mężczyzna w kapeluszu, rozmawia przez telefon. Widać jeszcze jakąś willę z zapalonym światłem w dwóch pokojach, a zupełnie z przodu - oświetlona budka telefoniczna z wyciekającą przez drzwi krwią. No nieźle! Mogę jeszcze odczytać na dole okładki nazwiska znanych przed laty włoskich aktorów, no i włoski tytuł płyty. A na górze widzę nazwę zespołu na literę "U".
Ponieważ termin u lekarza mam rano, wychodzę ze słuchawkami zaraz po śniadaniu. Pierwszy raz zdarza mi się tak wczesny spacer z muzyką.
Unkle Acid & The Deadbeats – Nell’ Ora Blu
Data wydania: 10 maja 2024
19 / 77:00
RYM – 350 miejsce (Psychedelic Rock, Progressive Rock, Horror Synth, Heavy Psych, Spoken Word, Film Soundtrack, Spaghetti Western, Crime Jazz)
Zespół Uncle Acid & The Deadbeats pochodzi z angielskiego Cambridge.
Założył go w 2009 roku multiinstrumentalista Kevin Starrs.
Nazwa pochodzi od nazwy grupy Rusty Day'a, wokalisty Cactusa, który miał też kiedyś własny zespół Uncle Acid and the Permanent Damage Band.
Muzykę jaką grała wtedy grupa Kevina Starrsa określano jako mieszaninę wczesnych Black Sabbath, Alice Coopera i The Stooges. Brzmienie Vintage z końca lat 60-ch odtwarzali grając na oryginalnych, pamiętających tamte czasy instrumentach.
Debiutancki album "Vol. 1" ukazał się w 2010 roku nakładem przez siebie założonej wytwórni Killer Candy Records. Rok później nagrali płytę "Blood Lust". Oba wydawnictwa miały bardzo dobrą prasę. W 2013 roku podpisali kontrakt z londyńską wytwórnią Rise Above Records należącej do muzyka zespółów Napalm Death i Cathedral - Lee Dorriana. Nagrany dla niej album "Mind Control" bardzo przypomina muzykę Black Sabbath. Nic dziwnego skoro tego roku supportowali właśnie Sabbatów na 16 koncertach w Europie podczas ich Reunion Tour. I właśnie ta trasa przyniosła im wielką popularność. Zaczęto ich zapraszać na wszystkie największe festiwale: Hellfest, Roskilde, Montreaux Jazz Festival czy Reading.
W 2014 wyjechali do Australii i Nowej Zelandii, a bilety na ich jesienną trasę po USA były już w przedsprzedaży wykupione. W latach 2015-23 grupa nagrała jeszcze 3 albumy.
Najnowsza płyta "Nell' Ora Blu"jest muzycznie w niczym nie podobna do poprzedniczek. Kevin Starrs postanowił zrealizować swoje marzenie życia. Od lat interesował się włoskimi policyjnymi filmami z lat 70-ch. Napisał więc w języku włoskim scenariusz do fikcyjnego obrazu tego gatunku. Ale to jeszcze nie wszystko. Do czytania dialogów zaprosił kilku znanych z tamtych lat aktorów: m.in. Franco Nero i Edwigę Fenech. Film oczywiście kończy się tragicznie - zarówno dla tych złych jak i tych dobrych. 19 utworów trwa 77 minut. Muzycznie to taka mieszanka artrocka, minimal jazzu i psychedelic - ilustrująca (zgodnie z regułami soundtracku) poszczególne sceny. Zastanawiałem się, jak to jest możliwe grać pod sceny filmu, który praktycznie nie istnieje. A jednak UA&TD dali radę.
Płyty "Nell' Ora Blu" słucha się chwilami jak radiowego słuchowiska. Bardzo dużo jest rozmów telefonicznych. Ale to właśnie one działają nam najbardziej na wyobraźnię.
Spośród 19 utworów wybrałem te bez dialogów:
- Il sole sorge sempre
- La vipera
- Vendetta (Tema)
- Nell' ora blu
- Pomeriggio di novembre nel parco – Occhi che osservano
- Solo la morte to ammanetta
- Resti umani
- Ritorno all'oscurità
Przypominają mi one twórczość Ennio Morricone, Lalo Schifrina, Angelo Badalamenti czy filmówki Floydów.
Fajnie że muzycy grają na starych instrumentach. Słyszymy mellotron, organy, tradycyjną perkusję czy gitary.
Tracklista:
---------------
01. Il sole sorge sempre - 5:16 https://youtu.be/N0dGfUicBUQ?si=wU4fwqYg2XussQIr
02. Giustizia di strada – lavora fino alla morte - 4:35 https://youtu.be/QOOvdmU5J5Y?si=gNR7xhkdDGPaH9b8
03. La vipera - 3:34 https://youtu.be/1XX9peKbzNo?si=BySiAinBXzzYFtor
04. Vendetta (Tema) - 3:11 https://youtu.be/4-PtPpX0ybc?si=JS9HC64VecV28QR0
05. La bara resterà chiusa - 2:59 https://youtu.be/C65VvRGJxmU?si=PDAxEQCEU96LgI33
06. Cocktail Party - 1:35 https://youtu.be/vuxpBqqhn3Q?si=h8KzLN-4DE7_kBmd
07. Il tesoro di Sardegna - 5:19 https://youtu.be/YqYo58HTS0A?si=KY0Jrm0bFQwpNWfe
08. Nell' ora blu - 5:28 https://youtu.be/VLOcujsi_UM?si=RgBtc4pn03P-te1V
09. Il chiamante silenzioso - 1:58 https://youtu.be/JgiXECSG54Y?si=GqjiaRxJdi69H2Hx
10. Tortura al telefono - 3:22 https://youtu.be/9RRve7fc17I?si=AHGwbcnXJRtfVnTa
11. Pomeriggio di novembre nel parco – Occhi che osservano - 7:02 https://youtu.be/Fhh1smao-nM?si=IQx3YDige4tM2IMm
12. Il retorno del chiamante silenzioso - 3:33 https://youtu.be/Bw6XAGJ5Dbs?si=geXelLzsh3ha40Ct
13. Solo la morte to ammanetta - 4:15 https://youtu.be/XdX14c5FHbI?si=McKd3nd-5Fr7nAXg
14. Il gatto morto - 8:41 https://youtu.be/MwK0ZkmMZzI?si=WB2iY8VG3z2_FJdR
15. Guidando veloce verso la campagna - 2:37 https://youtu.be/oxh99udKPr4?si=SVNlz04PC-0KTN-R
16. L'omicidio - 2:00 https://youtu.be/fT_fpL-GhLw?si=STaAjEeYCccJvfbd
17. Resti umani - 7:52 https://youtu.be/NR8gSPEUPVk?si=oKSrnIC6Tf9vmQ5C
18. Sorge anche il sole - 2:45 https://youtu.be/ilzUfnYeEes?si=om3_vqFZQpfLlZoM
19. Ritorno all'oscurità - 1:35 https://youtu.be/nJvNRmuoQCE?si=7zh25d2xiS8LfT1n
Skład:
--------
Kevin Starrs - Vocals, Guitar, Keyboards
Vaughn Stokes - Guitar
Justin Smith - Bass
Jon Rice - Drums
Gościnnie:
--------------
Franco Nero- Voice (Giovanni Scarano)
Edgwige Fenech - Voice (Lucrezia)
Luc Merenda - Voice (Roberto Valente)
Giovanni Lombaro Radice - Voice (Claudio Marchetti)
Massimo Vanni - Voice (Alessandro Marchetti)
Ktoś może powiedzieć, że inni artyści już wcześniej robili podobne rzeczy.
Tak, ale fikcyjnego soundtracku, przy uczestnictwie znanych aktorów czytających nowonapisane dialogi - tego jeszcze nikt wcześniej nie dokonał.
Brawo Uncle Acid & The Deadbeats - jesteście wielcy.
Ten album trafia do mojego Top 40 20 24, kto wie czy nie do pierwszej dziesiątki.
Ale póki co wyszukuję z listy z 10 maja rzadko spotykaną okładkę. To jakby scena z filmu: odwrócony tyłem mężczyzna w kapeluszu, rozmawia przez telefon. Widać jeszcze jakąś willę z zapalonym światłem w dwóch pokojach, a zupełnie z przodu - oświetlona budka telefoniczna z wyciekającą przez drzwi krwią. No nieźle! Mogę jeszcze odczytać na dole okładki nazwiska znanych przed laty włoskich aktorów, no i włoski tytuł płyty. A na górze widzę nazwę zespołu na literę "U".
Ponieważ termin u lekarza mam rano, wychodzę ze słuchawkami zaraz po śniadaniu. Pierwszy raz zdarza mi się tak wczesny spacer z muzyką.
Unkle Acid & The Deadbeats – Nell’ Ora Blu
Data wydania: 10 maja 2024
19 / 77:00
RYM – 350 miejsce (Psychedelic Rock, Progressive Rock, Horror Synth, Heavy Psych, Spoken Word, Film Soundtrack, Spaghetti Western, Crime Jazz)
Zespół Uncle Acid & The Deadbeats pochodzi z angielskiego Cambridge.
Założył go w 2009 roku multiinstrumentalista Kevin Starrs.
Nazwa pochodzi od nazwy grupy Rusty Day'a, wokalisty Cactusa, który miał też kiedyś własny zespół Uncle Acid and the Permanent Damage Band.
Muzykę jaką grała wtedy grupa Kevina Starrsa określano jako mieszaninę wczesnych Black Sabbath, Alice Coopera i The Stooges. Brzmienie Vintage z końca lat 60-ch odtwarzali grając na oryginalnych, pamiętających tamte czasy instrumentach.
Debiutancki album "Vol. 1" ukazał się w 2010 roku nakładem przez siebie założonej wytwórni Killer Candy Records. Rok później nagrali płytę "Blood Lust". Oba wydawnictwa miały bardzo dobrą prasę. W 2013 roku podpisali kontrakt z londyńską wytwórnią Rise Above Records należącej do muzyka zespółów Napalm Death i Cathedral - Lee Dorriana. Nagrany dla niej album "Mind Control" bardzo przypomina muzykę Black Sabbath. Nic dziwnego skoro tego roku supportowali właśnie Sabbatów na 16 koncertach w Europie podczas ich Reunion Tour. I właśnie ta trasa przyniosła im wielką popularność. Zaczęto ich zapraszać na wszystkie największe festiwale: Hellfest, Roskilde, Montreaux Jazz Festival czy Reading.
W 2014 wyjechali do Australii i Nowej Zelandii, a bilety na ich jesienną trasę po USA były już w przedsprzedaży wykupione. W latach 2015-23 grupa nagrała jeszcze 3 albumy.
Najnowsza płyta "Nell' Ora Blu"jest muzycznie w niczym nie podobna do poprzedniczek. Kevin Starrs postanowił zrealizować swoje marzenie życia. Od lat interesował się włoskimi policyjnymi filmami z lat 70-ch. Napisał więc w języku włoskim scenariusz do fikcyjnego obrazu tego gatunku. Ale to jeszcze nie wszystko. Do czytania dialogów zaprosił kilku znanych z tamtych lat aktorów: m.in. Franco Nero i Edwigę Fenech. Film oczywiście kończy się tragicznie - zarówno dla tych złych jak i tych dobrych. 19 utworów trwa 77 minut. Muzycznie to taka mieszanka artrocka, minimal jazzu i psychedelic - ilustrująca (zgodnie z regułami soundtracku) poszczególne sceny. Zastanawiałem się, jak to jest możliwe grać pod sceny filmu, który praktycznie nie istnieje. A jednak UA&TD dali radę.
Płyty "Nell' Ora Blu" słucha się chwilami jak radiowego słuchowiska. Bardzo dużo jest rozmów telefonicznych. Ale to właśnie one działają nam najbardziej na wyobraźnię.
Spośród 19 utworów wybrałem te bez dialogów:
- Il sole sorge sempre
- La vipera
- Vendetta (Tema)
- Nell' ora blu
- Pomeriggio di novembre nel parco – Occhi che osservano
- Solo la morte to ammanetta
- Resti umani
- Ritorno all'oscurità
Przypominają mi one twórczość Ennio Morricone, Lalo Schifrina, Angelo Badalamenti czy filmówki Floydów.
Fajnie że muzycy grają na starych instrumentach. Słyszymy mellotron, organy, tradycyjną perkusję czy gitary.
Tracklista:
---------------
01. Il sole sorge sempre - 5:16 https://youtu.be/N0dGfUicBUQ?si=wU4fwqYg2XussQIr
02. Giustizia di strada – lavora fino alla morte - 4:35 https://youtu.be/QOOvdmU5J5Y?si=gNR7xhkdDGPaH9b8
03. La vipera - 3:34 https://youtu.be/1XX9peKbzNo?si=BySiAinBXzzYFtor
04. Vendetta (Tema) - 3:11 https://youtu.be/4-PtPpX0ybc?si=JS9HC64VecV28QR0
05. La bara resterà chiusa - 2:59 https://youtu.be/C65VvRGJxmU?si=PDAxEQCEU96LgI33
06. Cocktail Party - 1:35 https://youtu.be/vuxpBqqhn3Q?si=h8KzLN-4DE7_kBmd
07. Il tesoro di Sardegna - 5:19 https://youtu.be/YqYo58HTS0A?si=KY0Jrm0bFQwpNWfe
08. Nell' ora blu - 5:28 https://youtu.be/VLOcujsi_UM?si=RgBtc4pn03P-te1V
09. Il chiamante silenzioso - 1:58 https://youtu.be/JgiXECSG54Y?si=GqjiaRxJdi69H2Hx
10. Tortura al telefono - 3:22 https://youtu.be/9RRve7fc17I?si=AHGwbcnXJRtfVnTa
11. Pomeriggio di novembre nel parco – Occhi che osservano - 7:02 https://youtu.be/Fhh1smao-nM?si=IQx3YDige4tM2IMm
12. Il retorno del chiamante silenzioso - 3:33 https://youtu.be/Bw6XAGJ5Dbs?si=geXelLzsh3ha40Ct
13. Solo la morte to ammanetta - 4:15 https://youtu.be/XdX14c5FHbI?si=McKd3nd-5Fr7nAXg
14. Il gatto morto - 8:41 https://youtu.be/MwK0ZkmMZzI?si=WB2iY8VG3z2_FJdR
15. Guidando veloce verso la campagna - 2:37 https://youtu.be/oxh99udKPr4?si=SVNlz04PC-0KTN-R
16. L'omicidio - 2:00 https://youtu.be/fT_fpL-GhLw?si=STaAjEeYCccJvfbd
17. Resti umani - 7:52 https://youtu.be/NR8gSPEUPVk?si=oKSrnIC6Tf9vmQ5C
18. Sorge anche il sole - 2:45 https://youtu.be/ilzUfnYeEes?si=om3_vqFZQpfLlZoM
19. Ritorno all'oscurità - 1:35 https://youtu.be/nJvNRmuoQCE?si=7zh25d2xiS8LfT1n
Skład:
--------
Kevin Starrs - Vocals, Guitar, Keyboards
Vaughn Stokes - Guitar
Justin Smith - Bass
Jon Rice - Drums
Gościnnie:
--------------
Franco Nero- Voice (Giovanni Scarano)
Edgwige Fenech - Voice (Lucrezia)
Luc Merenda - Voice (Roberto Valente)
Giovanni Lombaro Radice - Voice (Claudio Marchetti)
Massimo Vanni - Voice (Alessandro Marchetti)
Ktoś może powiedzieć, że inni artyści już wcześniej robili podobne rzeczy.
Tak, ale fikcyjnego soundtracku, przy uczestnictwie znanych aktorów czytających nowonapisane dialogi - tego jeszcze nikt wcześniej nie dokonał.
Brawo Uncle Acid & The Deadbeats - jesteście wielcy.
Ten album trafia do mojego Top 40 20 24, kto wie czy nie do pierwszej dziesiątki.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Jutro jest święto Bożebo Ciała, dlatego dzisiaj u nas generalne sprzątanie. Pogoda specjalnie od kilku dni się nie zmienia - przelotne opady i temperatura 16 stopni.
Sięgam do najnowszej listy z 24 maja. Znajduje płytę, której wykonawca i tytuł mi coś mówi. Chyba znam go ze Spotify sprzed kilku laty. Zaciekawiło mnie to - chętnie posłucham całej płyty. Wykonawca jest na literę "F".
Obiad gotowy, a po południu mecz Igi Świątek, dlatego wybiorę się na spacer przed obiadem.
Cody Fry - I Hear A Symphony
Data wydania: 24 maja 2024
22 / 68:00
RYM - (Singer-Songwriter, Classical Crossover, Pops Orchestra)
Cody Fry urodził się w 1990 roku w Northfield (Illinois).
Jego ojciec Gary Fry komponował dla orkiestr symfonicznych.
Do 18 roku życia mieszkał na przedmieściach Chicago.
W 2006 roku ukazuje się jego debiutancki album "Coincidence".
W 2008 roku po ukończeniu New Trier High School przenosi się do Nashville.
Tam studiuje na Belmont University wokalistykę. Zaczyna występować w orkiestrze symfonicznej, śpiewać w chórach operowych.
W 2012 roku wydaje płytę "Audio: cinema".
W 2015 roku wystąpił w 14-ej edycji American Idol.
W latach 2017-21 nagrał kolejne 3 albumy.
W 2021 roku jego utwór "I Hear The Symphony" umieszczony na Tik Toku miał ponad 300 milionów odtworzeń.
Zajął również pierwsze miejsce na Spotify Global Viral Charts (zestawienie list z 38 krajów)
W tym samym roku był nominowany do Grammy w kategorii „Best Instrumentals & Vokals Arrangement” za cover Beatlesów „Eleanor Righy”
2022-23 – ukazują się jego kolejny płyty: Symphony Sessions/ The End. Współpracuje z Cory Wongiem i Benem Rectorem.
Aktualnie jego utwory znajdują się na czele listy Billboard Classical Tracks Charts, a albumy uzyskały miano „złotych płyt” w USA i Kanadzie. Na Tik Toku jego Videoclipy mają ponad milion wyświetleń, a na portalach streamingowych liczba odtworzeń przekroczyła już miliard.
Jego najnowsza amerykańska trasa sprzedała się w przedsprzedaży.
„I Hear A Symphony” to najnowsze wydawnictwo 34-letniego artysty.
17 utworów zdominowanych jest oczywiście pełną nostalgii symfoniczną aranżacją. Pop i jazz mają tu też swoje miejsce.
Album w wersji Deluxe posiada 5 dodatkowych utworów z akustycznej sesji, nagranych w kilkuosobowym składzie muzyków.
Nie mogło zabraknąć największych hitów Cody’ego: I Hear a Symphony/ Eleanor Rigby/ Things You Said (z Abby Cates)
Są też 2 ballady nagrane bez orkiestry: Make It/ Pictures of Mountains.
Mam chwilami skojarzenia z Michaelem Bublé: If Only My Heart Could Speak/ Falling in Love
Tracklista:
---------------
01. I Hear a Symphony - 3:05 https://youtu.be/fQ50-gSAWGg?si=PSfDcEGay0FHgO7w
02. Eleanor Rigby - 4:40 https://youtu.be/wtQBQDaE4Pg?si=jjWqXqm1ZUYsUUtb
03. Photograph - 3:29 https://youtu.be/KoG7O1fwoAc?si=kokU7mZe0YqjJc5M
04. Fantasietta on a Theme From "Photograph" - 1:04 https://youtu.be/qfAgLmJOfnA?si=hC0ygPBNM0HK22Ou
05. Waltz For Sweatpants - 3:15 https://youtu.be/yY-7C1BjZJM?si=0MFZUpLnWDqzSnKM
06. If Only My Heart Could Speak - 2:48 https://youtu.be/Nb4dmToU2lI?si=15IzsDrEMnJvhg8n
07. Make It - 3:42 https://youtu.be/AmCwDIRg900?si=BxPAkQ3emZSm9ynH
08. Caves - 1:50
09. Underground - 2:51
10. What If - 4:04 https://youtu.be/l50KkAb_0Uk?si=kNfbphumtgF1e8SQ
11. Things You Said (ft. Abby Cates) - 3:54 https://youtu.be/GuJUIBwdnIk?si=hHi60ElSqAsk1S0T
12. Interlude: Wind at the Edge of a Cliff - 0:41 https://youtu.be/12pz_wICPaI?si=tXgtTo8K4M7xklP0
13. Flying - 3:58 https://youtu.be/JLVIjdDfECQ?si=--xw_PSCGlglKyOe
14. Interlude: From Across The Room - 0:58 https://youtu.be/5TrfF10Kg9A?si=YJMJeeFJFd0HiRKP
15. Falling in Love - 3:55 https://youtu.be/v5fKMm-205o?si=BSS4AF78MKdfJwIF
16. Pictures of Mountains - 3:52 https://youtu.be/3tg3gx5kvao?si=-cN58cFO0tkgwPQL
17. Photograph Epilogue - 1:04 https://youtu.be/bEEBvCwCZqc?si=BEI4vfagKjvnYLgr
18. London - Acoustic Sessions - 3:22 https://youtu.be/jG_TOqAj6Uk?si=7RZYxw424-7Lk5vx
19. What If - Acoustic Sessions - 4:05 https://youtu.be/WLoYwCObr6A?si=ka8fLBeokXIbK67x
20. Things You Said (ft. Abby Cates) - Acoustic Sessions - 3:55 https://youtu.be/un2HhJ_vIjs?si=XA6FhLqxDH9dGHLY
21. A Little More - Acoustic Sessions - 3:42 https://youtu.be/auA3WuY9i2k?si=F-PA6VHhOBbxjtCa
22. If Only My Heart Could Speak - Acoustic Sessions - 3:47 https://youtu.be/F4_NLHqQnv8?si=vg6OP8tdd48DIwkS
Długa lista nazwisk muzyków z orkiestry symfonicznej naprawdę robi wrażenie.
Zresztą jak cała płyta. To zupełnie inny świat, inne emocje.
Wpisuję ją do mojej Top 40 2024.
Sięgam do najnowszej listy z 24 maja. Znajduje płytę, której wykonawca i tytuł mi coś mówi. Chyba znam go ze Spotify sprzed kilku laty. Zaciekawiło mnie to - chętnie posłucham całej płyty. Wykonawca jest na literę "F".
Obiad gotowy, a po południu mecz Igi Świątek, dlatego wybiorę się na spacer przed obiadem.
Cody Fry - I Hear A Symphony
Data wydania: 24 maja 2024
22 / 68:00
RYM - (Singer-Songwriter, Classical Crossover, Pops Orchestra)
Cody Fry urodził się w 1990 roku w Northfield (Illinois).
Jego ojciec Gary Fry komponował dla orkiestr symfonicznych.
Do 18 roku życia mieszkał na przedmieściach Chicago.
W 2006 roku ukazuje się jego debiutancki album "Coincidence".
W 2008 roku po ukończeniu New Trier High School przenosi się do Nashville.
Tam studiuje na Belmont University wokalistykę. Zaczyna występować w orkiestrze symfonicznej, śpiewać w chórach operowych.
W 2012 roku wydaje płytę "Audio: cinema".
W 2015 roku wystąpił w 14-ej edycji American Idol.
W latach 2017-21 nagrał kolejne 3 albumy.
W 2021 roku jego utwór "I Hear The Symphony" umieszczony na Tik Toku miał ponad 300 milionów odtworzeń.
Zajął również pierwsze miejsce na Spotify Global Viral Charts (zestawienie list z 38 krajów)
W tym samym roku był nominowany do Grammy w kategorii „Best Instrumentals & Vokals Arrangement” za cover Beatlesów „Eleanor Righy”
2022-23 – ukazują się jego kolejny płyty: Symphony Sessions/ The End. Współpracuje z Cory Wongiem i Benem Rectorem.
Aktualnie jego utwory znajdują się na czele listy Billboard Classical Tracks Charts, a albumy uzyskały miano „złotych płyt” w USA i Kanadzie. Na Tik Toku jego Videoclipy mają ponad milion wyświetleń, a na portalach streamingowych liczba odtworzeń przekroczyła już miliard.
Jego najnowsza amerykańska trasa sprzedała się w przedsprzedaży.
„I Hear A Symphony” to najnowsze wydawnictwo 34-letniego artysty.
17 utworów zdominowanych jest oczywiście pełną nostalgii symfoniczną aranżacją. Pop i jazz mają tu też swoje miejsce.
Album w wersji Deluxe posiada 5 dodatkowych utworów z akustycznej sesji, nagranych w kilkuosobowym składzie muzyków.
Nie mogło zabraknąć największych hitów Cody’ego: I Hear a Symphony/ Eleanor Rigby/ Things You Said (z Abby Cates)
Są też 2 ballady nagrane bez orkiestry: Make It/ Pictures of Mountains.
Mam chwilami skojarzenia z Michaelem Bublé: If Only My Heart Could Speak/ Falling in Love
Tracklista:
---------------
01. I Hear a Symphony - 3:05 https://youtu.be/fQ50-gSAWGg?si=PSfDcEGay0FHgO7w
02. Eleanor Rigby - 4:40 https://youtu.be/wtQBQDaE4Pg?si=jjWqXqm1ZUYsUUtb
03. Photograph - 3:29 https://youtu.be/KoG7O1fwoAc?si=kokU7mZe0YqjJc5M
04. Fantasietta on a Theme From "Photograph" - 1:04 https://youtu.be/qfAgLmJOfnA?si=hC0ygPBNM0HK22Ou
05. Waltz For Sweatpants - 3:15 https://youtu.be/yY-7C1BjZJM?si=0MFZUpLnWDqzSnKM
06. If Only My Heart Could Speak - 2:48 https://youtu.be/Nb4dmToU2lI?si=15IzsDrEMnJvhg8n
07. Make It - 3:42 https://youtu.be/AmCwDIRg900?si=BxPAkQ3emZSm9ynH
08. Caves - 1:50
09. Underground - 2:51
10. What If - 4:04 https://youtu.be/l50KkAb_0Uk?si=kNfbphumtgF1e8SQ
11. Things You Said (ft. Abby Cates) - 3:54 https://youtu.be/GuJUIBwdnIk?si=hHi60ElSqAsk1S0T
12. Interlude: Wind at the Edge of a Cliff - 0:41 https://youtu.be/12pz_wICPaI?si=tXgtTo8K4M7xklP0
13. Flying - 3:58 https://youtu.be/JLVIjdDfECQ?si=--xw_PSCGlglKyOe
14. Interlude: From Across The Room - 0:58 https://youtu.be/5TrfF10Kg9A?si=YJMJeeFJFd0HiRKP
15. Falling in Love - 3:55 https://youtu.be/v5fKMm-205o?si=BSS4AF78MKdfJwIF
16. Pictures of Mountains - 3:52 https://youtu.be/3tg3gx5kvao?si=-cN58cFO0tkgwPQL
17. Photograph Epilogue - 1:04 https://youtu.be/bEEBvCwCZqc?si=BEI4vfagKjvnYLgr
18. London - Acoustic Sessions - 3:22 https://youtu.be/jG_TOqAj6Uk?si=7RZYxw424-7Lk5vx
19. What If - Acoustic Sessions - 4:05 https://youtu.be/WLoYwCObr6A?si=ka8fLBeokXIbK67x
20. Things You Said (ft. Abby Cates) - Acoustic Sessions - 3:55 https://youtu.be/un2HhJ_vIjs?si=XA6FhLqxDH9dGHLY
21. A Little More - Acoustic Sessions - 3:42 https://youtu.be/auA3WuY9i2k?si=F-PA6VHhOBbxjtCa
22. If Only My Heart Could Speak - Acoustic Sessions - 3:47 https://youtu.be/F4_NLHqQnv8?si=vg6OP8tdd48DIwkS
Długa lista nazwisk muzyków z orkiestry symfonicznej naprawdę robi wrażenie.
Zresztą jak cała płyta. To zupełnie inny świat, inne emocje.
Wpisuję ją do mojej Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Boże Ciało - tu gdzie mieszkam jest to dzień wolny od prac,y ale są też niemieckie landy, które nie świętują.
Prognoza pogody mówi, że deszcz zacznie padać dopiero po godzinie 16-ej.
Wyjdę na spacer - jak to kiedyś bywało - przed obiadem, najlepiej zaraz po 12-ej.
Wybieram płytę z listy z 17 maja. Wykonawcę (na literę "F") znam od bardzo dawna. Solo nagrywa od 1988 roku. To bardzo dobry gitarzysta i jestem ciekaw jak brzmi jego najnowsze wydawnictwo.
Okładka przedstawia czarno-białe zdjęcie artysty skupionego nad swoim instrumentem.
Już po procesji zatem droga wolna - startuję.
Marty Friedman – Drama
Data wydania: 17 maja 2024
12 / 58:33
RYM – 3,29 (Progressive Metal, Neoclassical Metal)
Marty Friedman urodził się w 1962 roku w Waszyngtonie.
Wieku 14 lat zaczął grać na gitarze – zainspirowany koncertem zespołu Kiss.
W latach 1986-89 grał w zespole Cacophony z gitarzystą Jasonem Beckerem.
W latach 1990-2000 był gitarzystą trash-metalowego zespołu Megadeth.
W 1988 roku ukazuje się jego debiutancki album solowy "Dragon's Kiss".
W 2003 roku przeprowadza się na stałe do Tokio. Szybko uczy się języka japońskiego i trafia do telewizji jako prezenter muzyki rockowej.
W 2012 roku poślubia japońską wiolonczelistkę Hiyori Okuda.
Do 2021 roku wydaje 14 solowych płyt.
"Drama" ma numer 15.
Słuchałem kilku jego poprzednich płyt, ale nie podobały mi się. Takie typowe gitarowe wymiatanie. Nie potrafiłem znaleźć na nich nic dla siebie.
Co innego najnowszy album „Drama”.
Tu Friedman pokazał się z jak najlepszej strony - jako wirtuoz gitary. Przypomina mi się jego drugi solowy album z 1992 roku "Scenes". Żeby było śmieszniej, to na "Dramie" jest jedna z kompozycji z tamtego albumu - "Triumph" - oczywiście w nowej, dużo ciekawszej wersji.
W sesji nagraniowej, oprócz Friedmana znaleźli się muzycy japońscy (z żoną Marty'ego - Hiyori Okuda na wiolonczeli). Na perkusji gra znany wszystkim Gregg Bisonette, a wśród gości wyszukałem nazwisko klawiszowca Jordana Rudessa.
Wiem, że niedawno Marty wydał swoją autobiografię. Czyżby płyta "Drama" była jakimś do niej dodatkiem?
Na płycie dominuje rock symfoniczny. Większość to nagrania instrumentalne (oprócz dwóch wyjątków). No i jest jeden jedyny hardrockowy wymiatacz – „Thrill City”
Wyróżniam oba single: "Illumination" i "Dead of Winter" (z fajnym wideoclipem) - balladę zaśpiewaną przez Chrisa Brooksa (Like A Storms).
Dużo jest na tej płycie smyków: skrzypce, wiolonczele - prawdziwy rok symfoniczny.
A Marty Friedman gra wyśmienicie - chwilami przypomina mi Briana Maya.
Pewnie, że są tu chwilami słodkie melodie, utwory brzmią pompatycznie.
Ale to wszystko jakoś mi pasuje, i tak jak unikam instrumentalnych albumów gitarzystów, to „Drama” stanowi pozytywny wyjątek.
Tracklista:
--------------
01. Illumination - 6:37 https://youtu.be/HTFs6TP3Z4Y?si=_cJsAq0-_11G0_zl
02. Song for an Eternal Child - 5:14 https://youtu.be/1DUV39v9a78?si=pL4dbeJ_rNOaRRjo
03. Triumph (Official Version) - 5:08 https://youtu.be/blNyJW8Q1fU?si=15LecRcZvwNRy-cI
04. Thrill City - 4:12 https://youtu.be/QHUcIutQFNI?si=YD70fH2NypvXLsEP
05. Deep End - 3:58 https://youtu.be/UNGFVYd9TrY?si=MdxaRbMhvp6nplxI
06. Dead of Winter - 5:21 https://youtu.be/Hg74KKbBJpc?si=PRu-2FxtYcbesdaH
07. Mirage - 6:30 https://youtu.be/qZ_toZOUlLI?si=hG_63klh4LzK9b-q
08. A Prayer - 3:53 https://youtu.be/sAGj9Y68jeA?si=sf0bUfaqTeVUn1RO
09. Acapella - 1:23 https://youtu.be/mJpPXtEQR4g?si=W9DBIIBJuhpTXuvm
10. Tearful Confession - 5:09 https://youtu.be/-16tPU2UI1g?si=cWVMagyxxV5Uei1i
11. Icicles - 5:46 https://youtu.be/LdqJ-xDl2t4?si=83v5c0jVAZSPdGgz
12. 2 Rebeldes (Spanish Vocal) - 5:19 https://youtu.be/I43FW9tFeyQ?si=XeaUdibwoGHQzXha
Sklad:
---------
Marty Friedman - guitars
Wakazaemon - bass
Gregg Bissonette - drums
Mika Maruki - piano, keyboards, synthesizer
Hiyori Okuda - cello
Miho Chigyo - violin
Goscinnie:
--------------
Chris Brooks – voc (6)
Steven Baquero Vargas – voc (12)
Jordan Rudess - keyboards, synthesizer (7)
Or Lubianiker - bass (7)
Naoki Morioka - rhythm guitar (4)
Takuro Iga - keyboards, synthesizer (2)
Chargeeeeee – drums (4)
Marty Friedman - Producer
Koji Tanaka - Mastering
Alexander Backlund, Jay Ruston - Mixing
Takaaki Henmi – Photography
Shizuka Aikawa - Graphic Design
Single/Wideoclipy:
--------------------------
- Illumination – 11 marca 2024 https://youtu.be/Ie_84LckCfA?si=GJOQSUpSSW7DNUC2
- Dead of Winter – 1 maja 2024 https://youtu.be/Hg74KKbBJpc?si=PfGepUfyL-tN2f__
„Drama” znajdzie się w poczekalni do mojego Top 40 2024.
Prognoza pogody mówi, że deszcz zacznie padać dopiero po godzinie 16-ej.
Wyjdę na spacer - jak to kiedyś bywało - przed obiadem, najlepiej zaraz po 12-ej.
Wybieram płytę z listy z 17 maja. Wykonawcę (na literę "F") znam od bardzo dawna. Solo nagrywa od 1988 roku. To bardzo dobry gitarzysta i jestem ciekaw jak brzmi jego najnowsze wydawnictwo.
Okładka przedstawia czarno-białe zdjęcie artysty skupionego nad swoim instrumentem.
Już po procesji zatem droga wolna - startuję.
Marty Friedman – Drama
Data wydania: 17 maja 2024
12 / 58:33
RYM – 3,29 (Progressive Metal, Neoclassical Metal)
Marty Friedman urodził się w 1962 roku w Waszyngtonie.
Wieku 14 lat zaczął grać na gitarze – zainspirowany koncertem zespołu Kiss.
W latach 1986-89 grał w zespole Cacophony z gitarzystą Jasonem Beckerem.
W latach 1990-2000 był gitarzystą trash-metalowego zespołu Megadeth.
W 1988 roku ukazuje się jego debiutancki album solowy "Dragon's Kiss".
W 2003 roku przeprowadza się na stałe do Tokio. Szybko uczy się języka japońskiego i trafia do telewizji jako prezenter muzyki rockowej.
W 2012 roku poślubia japońską wiolonczelistkę Hiyori Okuda.
Do 2021 roku wydaje 14 solowych płyt.
"Drama" ma numer 15.
Słuchałem kilku jego poprzednich płyt, ale nie podobały mi się. Takie typowe gitarowe wymiatanie. Nie potrafiłem znaleźć na nich nic dla siebie.
Co innego najnowszy album „Drama”.
Tu Friedman pokazał się z jak najlepszej strony - jako wirtuoz gitary. Przypomina mi się jego drugi solowy album z 1992 roku "Scenes". Żeby było śmieszniej, to na "Dramie" jest jedna z kompozycji z tamtego albumu - "Triumph" - oczywiście w nowej, dużo ciekawszej wersji.
W sesji nagraniowej, oprócz Friedmana znaleźli się muzycy japońscy (z żoną Marty'ego - Hiyori Okuda na wiolonczeli). Na perkusji gra znany wszystkim Gregg Bisonette, a wśród gości wyszukałem nazwisko klawiszowca Jordana Rudessa.
Wiem, że niedawno Marty wydał swoją autobiografię. Czyżby płyta "Drama" była jakimś do niej dodatkiem?
Na płycie dominuje rock symfoniczny. Większość to nagrania instrumentalne (oprócz dwóch wyjątków). No i jest jeden jedyny hardrockowy wymiatacz – „Thrill City”
Wyróżniam oba single: "Illumination" i "Dead of Winter" (z fajnym wideoclipem) - balladę zaśpiewaną przez Chrisa Brooksa (Like A Storms).
Dużo jest na tej płycie smyków: skrzypce, wiolonczele - prawdziwy rok symfoniczny.
A Marty Friedman gra wyśmienicie - chwilami przypomina mi Briana Maya.
Pewnie, że są tu chwilami słodkie melodie, utwory brzmią pompatycznie.
Ale to wszystko jakoś mi pasuje, i tak jak unikam instrumentalnych albumów gitarzystów, to „Drama” stanowi pozytywny wyjątek.
Tracklista:
--------------
01. Illumination - 6:37 https://youtu.be/HTFs6TP3Z4Y?si=_cJsAq0-_11G0_zl
02. Song for an Eternal Child - 5:14 https://youtu.be/1DUV39v9a78?si=pL4dbeJ_rNOaRRjo
03. Triumph (Official Version) - 5:08 https://youtu.be/blNyJW8Q1fU?si=15LecRcZvwNRy-cI
04. Thrill City - 4:12 https://youtu.be/QHUcIutQFNI?si=YD70fH2NypvXLsEP
05. Deep End - 3:58 https://youtu.be/UNGFVYd9TrY?si=MdxaRbMhvp6nplxI
06. Dead of Winter - 5:21 https://youtu.be/Hg74KKbBJpc?si=PRu-2FxtYcbesdaH
07. Mirage - 6:30 https://youtu.be/qZ_toZOUlLI?si=hG_63klh4LzK9b-q
08. A Prayer - 3:53 https://youtu.be/sAGj9Y68jeA?si=sf0bUfaqTeVUn1RO
09. Acapella - 1:23 https://youtu.be/mJpPXtEQR4g?si=W9DBIIBJuhpTXuvm
10. Tearful Confession - 5:09 https://youtu.be/-16tPU2UI1g?si=cWVMagyxxV5Uei1i
11. Icicles - 5:46 https://youtu.be/LdqJ-xDl2t4?si=83v5c0jVAZSPdGgz
12. 2 Rebeldes (Spanish Vocal) - 5:19 https://youtu.be/I43FW9tFeyQ?si=XeaUdibwoGHQzXha
Sklad:
---------
Marty Friedman - guitars
Wakazaemon - bass
Gregg Bissonette - drums
Mika Maruki - piano, keyboards, synthesizer
Hiyori Okuda - cello
Miho Chigyo - violin
Goscinnie:
--------------
Chris Brooks – voc (6)
Steven Baquero Vargas – voc (12)
Jordan Rudess - keyboards, synthesizer (7)
Or Lubianiker - bass (7)
Naoki Morioka - rhythm guitar (4)
Takuro Iga - keyboards, synthesizer (2)
Chargeeeeee – drums (4)
Marty Friedman - Producer
Koji Tanaka - Mastering
Alexander Backlund, Jay Ruston - Mixing
Takaaki Henmi – Photography
Shizuka Aikawa - Graphic Design
Single/Wideoclipy:
--------------------------
- Illumination – 11 marca 2024 https://youtu.be/Ie_84LckCfA?si=GJOQSUpSSW7DNUC2
- Dead of Winter – 1 maja 2024 https://youtu.be/Hg74KKbBJpc?si=PfGepUfyL-tN2f__
„Drama” znajdzie się w poczekalni do mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Dobrze, że wczorajsze ulewy to już przeszłość. Jakoś się te chmury przedmuchały i jak na razie jest sucho. Na dodatek od czasu do czasu pokazuje się słońce i wtedy jest naprawdę ciepło.
Koniec maja a jednocześnie 22 piątek tego roku i oczywiście nowości płytowe. Przeszukałem bardzo wyrywkowo kilka list z nowymi tytułami, no ale tak na dobrą sprawę "wielkich premier" to ja nie widziałem. Co nie znaczy, że nie było dobrych płyt. Na taką właśnie natrafiłem. Znane mi od dawna norweskie trio (na literę "L") nazywa się jak tytuł jednej z płyt zespołu Talk Talk. Okładka jest piękna ale mroczna. Pewnie taka będzie muzyka na tej płycie.
Dzisiaj znowu gra Iga. No, ale to będzie gdzieś koło 17-ej. Spacer połączę z zakupami. Ruszam tak jak wczoraj po godzinie 12-ej.
Laughing Stock – Shelter
Data wydania: 31 maja
9 / 48:14
RYM – 3,00 (Progressive Rock)
Trójka muzyków norweskiego zespołu Laughing Stock - Jan Mikael Sørensen, Håvard Enge i Jan Erik Kirkevold Nilsen - poznała się w 1978 roku wszyscy wtedy mieli po 12 lat.
W 1986 roku zaczęli razem muzykować tworząc pierwsze amatorskie zespoły: Crazy Dogs/ Cerumen.
W 1990 roku powstaje ich profesjonalna grupa pod nazwą Again And Again. Udaje im się nagrać 3 utwory i wydać na kasecie.
W 1993 roku muzycy przeprowadzają się do Oslo i podejmują studia muzyczne.
W latach 1993-96 grają w nowym zespole - Spacewagon.
W 2016 zakładają zespół Laughing Stock. Nazwa pochodzi od tytułu pożegnalnego albumu grupy Talk Talk.
Również zawartość muzyczna tamtego albumu zduminowała twórczość norweskiego zespołu.
W 2018 roku ukazuje się debiutancki album "The Island".
Rok później muzycy nagrali kolejną płytę "Sunrise".
W latach 2021 -23 powstały ich kolejne trzy albumy.
Najnowszy "Shelter" ma numer 6. Twórcą oryginalnej grafiki na okładkę był James Marsh, ten sam który projektował okładki płyt zespołu Talk Talk.
Trójce artystów z Laughing Stock w nagraniach pomogła grupa skandynawskich muzyków sesyjnych. Przepraszam - jest wśród nich jeden Brytyjczyk - wokalista Tim Bowness (No Man).
"Shelter" to koncept album.
W materiale promocyjnym wytwórni Apollon Records można przeczytać taki tekst na temat konceptu "Shelter":
"Shelter to organizacja która obiecuje ludziom nowe lepsze życie w zgodzie z naturą. Mami możliwością funkcjonowania w społeczeństwie opartym na nieustającym szczęściu miłości i pokoju. Selter pomoże ci zapomnieć kim kiedyś byłeś jak wyglądało twoje życie jak kiedyś ważni dla ciebie byli inni ludzie. Zamiast tego uruchomi machinerię która powoli będzie miażdżyć twoje wspomnienia".
Utwór po utworze:
- A New Home - pierwszy singiel, gitarowe intro na pewno nie nastraja pozytywnie, wręcz przeciwnie - jest jakieś depresyjne, 1:16 - z ciszy wyłania się wokal, delikatnie punktuje perkusja (Talk Talk 1991), 3:30 - głośno wchodzi cały zespół, nakładają się dźwięki kilku gitar - dość skomplikowany utwór
- Shelter - akustyczna ballada, są gitary, są smyczki, trochę klimaty z "Matte Kudasai" KC z "Dyscypliny", 3:57 - ciekawy motyw potęguje napięcie aż do końca utworu
- Roots Go Deep - akustyczne intro na gitarze, pomaga flet, 0:43 - głośne wejście reszty muzyków, ciekawa perkusja, jakiś taki mroczny klimat, 2:30 - znakomite solo gitarowe Andersa Buaasa, 3:50 - nagłe wyciszenie - ale po chwili pojawiają się smyki, flet i syntezator - mój faworyt
- In You - na początku tylko klawisze i wokal, 3:27 - wchodzą sfuzowane gitary, słychać jakiś brudny dźwięk, wokale w dwugłosie z tyłu - kolejne cięższe nagranie
- Waterfall - krótki instrumental, można go rzeczywiście potraktować zgodnie z tytułem i jakby odpoczynek przy wodospadzie, jest fortepian, są gitary słychać, głosy ptaków - to mi się podoba, tylko szkoda, że tak krótko
- Sticks and Stones - mocne prawie metalowe intro na gitarach, 1:03 - senna ballada z perkusją, która jednak nie pozwoli nam zasnąć, 3:19 - kolejne piękne solo na gitarze, 4:44 - powrót do poprzedniego motywu
- Radio - midtempo, oj robi się ładnie, jest melodia, można sobie pośpiewać z wokalistą, to brzmi trochę jak przebój, 2:10 - krótkie solo na organach
- The Flood - najdłuższy utwór na płycie z udziałem Tima Bownessa, ale najpierw mocne intro na gitarach, potem jest raz ciszej raz głośniej, wiele się tu dzieje, po części rytmicznej nadchodzi improwizacja (znowu w stylu Talk Talk), z piękną solówką na trąbce Terje Johannesona
- Memories - to drugi singiel umieszczony tylko na CD, a jest to skrócona wersja utworu "The Flood"
Tracklista:
---------------
01. A New Home - 04:33 https://youtu.be/erVjl-Hvy6s?si=CgzEyhOw8R6gxWxV
02. Shelter - 05:51 https://youtu.be/vEJnf8LtqJk?si=MVxXrPgz1SInanuC
03. Roots Go Deep - 05:57 https://youtu.be/c_XeJYr4BcE?si=ssiMOmLtQU0jccxJ
04. In You - 05:56 https://youtu.be/hQRGPmM_EK8?si=DkStxCMz1WPo09bF
05. Waterfall - 02:36 https://youtu.be/OfAX9XVOm3g?si=IK1Dw3c3leR3lHi4
06. Sticks and Stones - 06:07 https://youtu.be/jUvNioTc3dQ?si=vcs0t0mZEMXubjUk
07. Radio - 05:15 https://youtu.be/pVcS6I3tp18?si=zhiSqnQlt7BKcdln
08. The Flood (featuring Tim Bowness) - 07:51 https://youtu.be/qJ2Xr0Y3--0?si=OvywR6YTQx4FUz8H
09. Memories (Bonus) – 03:35 https://youtu.be/ffWzOoHloxY?si=Egmw13UzfIy-uaw0
Skład:
--------
Jan Mikael Sørensen - vocals, guitars, bass, drums, keyboards
Håvard Enge - vocals, keyboards, flute, banjo, string arrangements
Jan Erik Kirkevold Nilsen - vocals, guitars
Gościnnie:
--------------
Tim Bowness - vocals (8)
Anders Buaas - guitar solo (3)
Terje Johannesen - trumpet (8)
Morten Clason - flute (3)
Andreas Johnson - viola da gamba (3)
Torjus Moland - violin (2, 4)
Jan Mikael Sørensen – Producer, Mixing
Jacob Holm-Lupo - Mastering
James Marsh – Artwork
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- A New Home – 7 grudnia 2023 roku https://youtu.be/erVjl-Hvy6s?si=CgzEyhOw8R6gxWxV
- Memories – 23 lutego 2023 roku https://youtu.be/ffWzOoHloxY?si=Egmw13UzfIy-uaw0
"Shelter"jest bardzo ciekawą płytą, ale wymaga wielu przesłuchań.
Wstawiam ją do poczekalni mojego Top 40 2024.
Koniec maja a jednocześnie 22 piątek tego roku i oczywiście nowości płytowe. Przeszukałem bardzo wyrywkowo kilka list z nowymi tytułami, no ale tak na dobrą sprawę "wielkich premier" to ja nie widziałem. Co nie znaczy, że nie było dobrych płyt. Na taką właśnie natrafiłem. Znane mi od dawna norweskie trio (na literę "L") nazywa się jak tytuł jednej z płyt zespołu Talk Talk. Okładka jest piękna ale mroczna. Pewnie taka będzie muzyka na tej płycie.
Dzisiaj znowu gra Iga. No, ale to będzie gdzieś koło 17-ej. Spacer połączę z zakupami. Ruszam tak jak wczoraj po godzinie 12-ej.
Laughing Stock – Shelter
Data wydania: 31 maja
9 / 48:14
RYM – 3,00 (Progressive Rock)
Trójka muzyków norweskiego zespołu Laughing Stock - Jan Mikael Sørensen, Håvard Enge i Jan Erik Kirkevold Nilsen - poznała się w 1978 roku wszyscy wtedy mieli po 12 lat.
W 1986 roku zaczęli razem muzykować tworząc pierwsze amatorskie zespoły: Crazy Dogs/ Cerumen.
W 1990 roku powstaje ich profesjonalna grupa pod nazwą Again And Again. Udaje im się nagrać 3 utwory i wydać na kasecie.
W 1993 roku muzycy przeprowadzają się do Oslo i podejmują studia muzyczne.
W latach 1993-96 grają w nowym zespole - Spacewagon.
W 2016 zakładają zespół Laughing Stock. Nazwa pochodzi od tytułu pożegnalnego albumu grupy Talk Talk.
Również zawartość muzyczna tamtego albumu zduminowała twórczość norweskiego zespołu.
W 2018 roku ukazuje się debiutancki album "The Island".
Rok później muzycy nagrali kolejną płytę "Sunrise".
W latach 2021 -23 powstały ich kolejne trzy albumy.
Najnowszy "Shelter" ma numer 6. Twórcą oryginalnej grafiki na okładkę był James Marsh, ten sam który projektował okładki płyt zespołu Talk Talk.
Trójce artystów z Laughing Stock w nagraniach pomogła grupa skandynawskich muzyków sesyjnych. Przepraszam - jest wśród nich jeden Brytyjczyk - wokalista Tim Bowness (No Man).
"Shelter" to koncept album.
W materiale promocyjnym wytwórni Apollon Records można przeczytać taki tekst na temat konceptu "Shelter":
"Shelter to organizacja która obiecuje ludziom nowe lepsze życie w zgodzie z naturą. Mami możliwością funkcjonowania w społeczeństwie opartym na nieustającym szczęściu miłości i pokoju. Selter pomoże ci zapomnieć kim kiedyś byłeś jak wyglądało twoje życie jak kiedyś ważni dla ciebie byli inni ludzie. Zamiast tego uruchomi machinerię która powoli będzie miażdżyć twoje wspomnienia".
Utwór po utworze:
- A New Home - pierwszy singiel, gitarowe intro na pewno nie nastraja pozytywnie, wręcz przeciwnie - jest jakieś depresyjne, 1:16 - z ciszy wyłania się wokal, delikatnie punktuje perkusja (Talk Talk 1991), 3:30 - głośno wchodzi cały zespół, nakładają się dźwięki kilku gitar - dość skomplikowany utwór
- Shelter - akustyczna ballada, są gitary, są smyczki, trochę klimaty z "Matte Kudasai" KC z "Dyscypliny", 3:57 - ciekawy motyw potęguje napięcie aż do końca utworu
- Roots Go Deep - akustyczne intro na gitarze, pomaga flet, 0:43 - głośne wejście reszty muzyków, ciekawa perkusja, jakiś taki mroczny klimat, 2:30 - znakomite solo gitarowe Andersa Buaasa, 3:50 - nagłe wyciszenie - ale po chwili pojawiają się smyki, flet i syntezator - mój faworyt
- In You - na początku tylko klawisze i wokal, 3:27 - wchodzą sfuzowane gitary, słychać jakiś brudny dźwięk, wokale w dwugłosie z tyłu - kolejne cięższe nagranie
- Waterfall - krótki instrumental, można go rzeczywiście potraktować zgodnie z tytułem i jakby odpoczynek przy wodospadzie, jest fortepian, są gitary słychać, głosy ptaków - to mi się podoba, tylko szkoda, że tak krótko
- Sticks and Stones - mocne prawie metalowe intro na gitarach, 1:03 - senna ballada z perkusją, która jednak nie pozwoli nam zasnąć, 3:19 - kolejne piękne solo na gitarze, 4:44 - powrót do poprzedniego motywu
- Radio - midtempo, oj robi się ładnie, jest melodia, można sobie pośpiewać z wokalistą, to brzmi trochę jak przebój, 2:10 - krótkie solo na organach
- The Flood - najdłuższy utwór na płycie z udziałem Tima Bownessa, ale najpierw mocne intro na gitarach, potem jest raz ciszej raz głośniej, wiele się tu dzieje, po części rytmicznej nadchodzi improwizacja (znowu w stylu Talk Talk), z piękną solówką na trąbce Terje Johannesona
- Memories - to drugi singiel umieszczony tylko na CD, a jest to skrócona wersja utworu "The Flood"
Tracklista:
---------------
01. A New Home - 04:33 https://youtu.be/erVjl-Hvy6s?si=CgzEyhOw8R6gxWxV
02. Shelter - 05:51 https://youtu.be/vEJnf8LtqJk?si=MVxXrPgz1SInanuC
03. Roots Go Deep - 05:57 https://youtu.be/c_XeJYr4BcE?si=ssiMOmLtQU0jccxJ
04. In You - 05:56 https://youtu.be/hQRGPmM_EK8?si=DkStxCMz1WPo09bF
05. Waterfall - 02:36 https://youtu.be/OfAX9XVOm3g?si=IK1Dw3c3leR3lHi4
06. Sticks and Stones - 06:07 https://youtu.be/jUvNioTc3dQ?si=vcs0t0mZEMXubjUk
07. Radio - 05:15 https://youtu.be/pVcS6I3tp18?si=zhiSqnQlt7BKcdln
08. The Flood (featuring Tim Bowness) - 07:51 https://youtu.be/qJ2Xr0Y3--0?si=OvywR6YTQx4FUz8H
09. Memories (Bonus) – 03:35 https://youtu.be/ffWzOoHloxY?si=Egmw13UzfIy-uaw0
Skład:
--------
Jan Mikael Sørensen - vocals, guitars, bass, drums, keyboards
Håvard Enge - vocals, keyboards, flute, banjo, string arrangements
Jan Erik Kirkevold Nilsen - vocals, guitars
Gościnnie:
--------------
Tim Bowness - vocals (8)
Anders Buaas - guitar solo (3)
Terje Johannesen - trumpet (8)
Morten Clason - flute (3)
Andreas Johnson - viola da gamba (3)
Torjus Moland - violin (2, 4)
Jan Mikael Sørensen – Producer, Mixing
Jacob Holm-Lupo - Mastering
James Marsh – Artwork
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- A New Home – 7 grudnia 2023 roku https://youtu.be/erVjl-Hvy6s?si=CgzEyhOw8R6gxWxV
- Memories – 23 lutego 2023 roku https://youtu.be/ffWzOoHloxY?si=Egmw13UzfIy-uaw0
"Shelter"jest bardzo ciekawą płytą, ale wymaga wielu przesłuchań.
Wstawiam ją do poczekalni mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
1 czerwca to Dzień Dziecka również w Niemczech. Zaczął się nowy miesiąc, ale pogoda majowa - czyli beznadziejna. Co prawda nie leje, ale jest mżawka przy temperaturze 15 stopni.
Przeglądam listę nowości z 31 maja. Wybieram znowu okładkę - dość ponurą: czarno-białe zdjęcie przedstawia siedzącą na brzegu morza, w wodzie, kobietę ubraną na czarno. Wykonawczyni (na literę "A") jest mi całkowicie nieznana.
Jak zwykle przy sobocie dzielę sobie spacer na dwa razy, ze względu na zakupy w spożywczaku. Rano kupuję te rzeczy, które powinny być jak najświeższe, a po południu te rzeczy, o których się zapomniało w ciągu tygodnia. Mżawka nie odstrasza od spaceru więc ruszam...
Arooj Aftab - Night Reign
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 48:49
RYM – 3,72 (Chamber Folk, Chamber Jazz, Ghazal, Qawwali, ECM Style Jazz)
Arooj Aftab urodziła się w 1985 roku w Lahore, w Pakistanie. Tam również spędziła swoje dzieciństwo. Sama nauczyła się grać na gitarze. Trenowała swój głos słuchając płyt Billie Holiday, Mariah Carey, czy lokalnych śpiewaczek Begum Akhtar i Hariprasad Chaurasia.
Jako jedna z pierwszych wokalistek w Pakistanie użyła internetu do rozpowszechniania swoich piosenek.
Jej inspiracją stali się Nusrat Fateh Ali Khan i Jeff Buckley.
W 2005 roku przenosi się do Stanów Zjednoczonych. Zaczyna studiować w bostońskim Berklee College of Music jazzową kompozycję jak również produkcję i technikę nagraniową.
W 2009 roku przenosi się do Nowego Jorku, gdzie mieszka do dzisiaj.
W 2015 roku ukazuje się jej debiutancki album "Bird Under Water", który zwrócił uwagę prasy fachowej.
Trzy lata później zostaje wydany jej drugi album "Siren Islands", który trafia na listę "The Best Classical Tracks of 2018" pisma The New York Times.
W 2020 roku napisała muzykę do filmu krótkometrażowego "Bittu" wyróżnionego Oskarem.
W 2021 roku pojawia się jej trzeci album "Vulture Prince"poświęcony głównie i zmarłemu młodszemu bratu.
W 2022 roku została nominowana do Grammy Awards w kategorii "Best New Artist".
Wydany w 2023 roku kolejny album "Love in Exile" dostał nominację Grammy Awards 2024 w kategorii "Best Alternative Jazz Album".
"Night Reign" jest najnowszą propozycją Arooj Aftab, po raz pierwszy wydany przez Universal Records.
Wśród 9 utworów znajduje się jeden klasyk - "Autumn Leaves". Pozwolę sobie na jego temat zacytować Wikipedię:
„Autumn Leaves – standard muzyki popularnej i jazzowej. Piosenka została napisana w 1945, przez węgiersko-francuskiego kompozytora Josepha Kosmę do słów Jacques'a Préverta pod tytułem Les Feuilles Mortes. Utwór po raz pierwszy zaśpiewała piosenkarka Cora Vaucaire.
Angielskiego przekładu dokonał Johnny Mercer w 1947.
Jedną z pierwszych, którzy wykonywali utwór była Jo Stafford. Utwór stał się standardem w obu językach, a także jako utwór instrumentalny.
Autorem polskiego przekładu jest Jeremi Przybora, w jego tłumaczeniu piosenka nosi tytuł pod tytułem Martwe liście. Wojciech Młynarski z kolei dokonał autorskiej interpretacji tekstu”
Są też trzy utwory z tekstami napisanymi przez wielu wielu laty:
- Na Gul/ Saaqi - autorstwa poetki Mah Laga Bai Chanda (z XVIII wieku)
- Last Night Rangers - pióra perskiego poety Rumiego
Aftab oczywiście śpiewała na wszystkich utworach. Oprócz tego obsługiwała sekwencer i syntezator. No i zajęła się produkcją, aranżacją oraz komponowaniem muzyki i pisaniem słów.
Sesji nagraniowej wzięli udział muzycy z jej zespołu:
- gitarzysci Gyan Riley i Kaki King
- kontrabasista Petros Klampanis
- perkusista Jamey Haddad
- harfista Maeve Gilchrist
Lista zaproszonych muzyków obejmuje kilkanaście nieznanych mi nazwisk. Przepraszam - znam muzyka grającego na Wurlitzerze - to Elvis Costello.
Utwór po utworze:
- Aey Nehin - nastrojowa wyciszona ballada, jest tu jakiś rytm, który intonuje gitara akustyczna, perkusja w postaci uderzeń dłońmi w membrany werbli, czy harfa, najważniejszy jest oczywiście głos artystki przypominający trochę Sade
- Na Gul - wolny, bez udziału perkusji, zaśpiewany w języku Urdu (z tekstem poetki z XVIII wieku), i znowu ta harfa
- Autumn Leaves - zagrać tak znany utwór i nie nudzić - no to trzeba potrafić, dźwięk tabli Arooj uzyskała z sekwencera, popis gry na kontrabasie gościnnie występującej Lindy Oh, podobnie jest z klawiszami Jamesa Francisa, takiej wersji "Martwych liści" jeszcze nie słyszałem - mój faworyt
- Bolo Na - 6-minutowiec, pierwszy rytmiczny utwór na tej płycie z udziałem wielu gości grających na: basie, wibrafonie, flugelhornie, oud, jest nawet melodeklamacja po angielsku w wykonaniu Moor Mother
- Saaqi - kolejna ballada bez udziału perkusji, najdłuższy utwór na płycie, znowu czarują goście: Vijay Iyer na pianie i Darian Thomas na skrzypcach, Arooj śpiewa w języku Urdu, świetnie słyszalny kontrabas Petrosa Klampanisa, no i ta gitara Gyana Rileya
- Last Night Reprise - kontrabas nadaje rytm, wejście na Wurlitzerze Elvisa Costello, pojawia się po raz pierwszy flet (Cautious Clay), jest harfa i bardzo fajna gitara Kaki Kinga
- Raat Ki Rani - pierwszy singiel ze świetnym wideoclipem, to jakby nieznany utwór Sade, mamy tu prawdziwego bębniarza (Keita Ogawa), po raz pierwszy słychać głos tuby (Heather Ewer), a na syntezatorze gra Shahzad Ismaily - mój kolejny faworyt
- Whiskey - drugi singiel, tym razem bardziej spokojny, z równie ciekawym wideoklipem, harfa w roli głównej, na klawiszach gościnnie muzyk o pseudonimie TimaLikesMusic
- Zameen - finałowa ballada z udziałem tylko dwójki muzyków: Arooj śpiewa, a resztę instrumentów obsługuje niejaki Chocolate Genius Incorporated (tak naprawdę to jest nim producent Marc Anthony Thompson)
Tracklista:
---------------
01. Aey Nehin - 5:46 https://youtu.be/cVsC0zNbGkE?si=qIKvMpHmGoTHTP6U
02. Na Gul - 5:30 https://youtu.be/jslhW6kIYc0?si=mYYlgZgYNyC3ktho
03. Autumn Leaves (ft. James Francies) - 4:47 https://youtu.be/9YQj4nQQ-eY?si=2_uF58ermq1NCeYo
04. Bolo Na (ft. Moor Mother & Joel Ross) - 6:15 https://youtu.be/xE-yo3cnzAA?si=b5ysg9gNYAmD3tXx
05. Saaqi (ft. Vijay Iyer) - 6:47 https://youtu.be/QZnAzqQ9yAU?si=WJynWF5u729sSmrl
06. Last Night Reprise (ft. Cautious Clay, Kaki King, Maeve Gilchrist) - 5:08 https://youtu.be/mbmR6SwEeOg?si=4cbTz-VUY4O1JOkc
07. Raat Ki Rani - 5:13 https://youtu.be/Y5IOeXg1jJY?si=zqgFZMgk3p_mMUrT
08. Whiskey - 5:07 https://youtu.be/6QwMt4tflD8?si=7GTYTCx0nOBWWE8L
09. Zameen (ft. Chocolate Genius, Inc) - 4:17 https://youtu.be/2u1kV6_ZNcE?si=8Z7q6gqX_CTd0Coi
Skład:
--------
Arooj Aftab - vocals, sequencer (3, 4), synthesizer (3)
Gyan Riley - electric guitar (1, 5, 8)
Kaki King – guitar (1, 2, 6, 8)
Petros Klampanis - upright bass (1, 2, 5, 6, 7), piano (7)
Jamey Haddad - percussion (1, 7, 8)
Maeve Gilchrist – harp (1, 2, 6, 7, 8)
Gościnnie:
---------------
James Francies - synthesizer, rhodes piano (3)
Linda Oh - upright bass (3, 8)
Shahzad Ismaily – bass (4), juno (7), synthesizer (7)
Moor Mother – vocals (4)
Joel Ross – vibraphone (4)
Nadje Noordhuis – flugelhorn (2, 4)
Huda Asfoura – oud (4)
Camae Ayewa – voice (4)
Vijay Iyer – piano (5)
Darian Donovan Thomas – violin (5)
Elvis Costello – Wurlitzer (6)
Cautious Clay – flute (6)
Heather Ewer – tuba (7)
Keita Ogawa – percussion (7)
TimaLikesMusic – piano (8), juno (8), synthesizer
Chocolate Genius, Inc - bass, piano, strings, synthesizer (9)
Arooj Aftab, Marc Anthony Thompson - producer
Damon Whittemore, Joshua Valleau - recording engineer
Marc Anthony Thompson, Joshua Valleau - mixing engineer
Daddy Kev - mastering engineer
Arooj Aftab, Marc Anthony Thompson, Kaki King, Maeve Gilchrist, Petros Klampanis, James Francies - arranger
Arooj Aftab, Yasra Rizvi, Mah Laqa Bai Chanda, Jacques Prévert, Johnny Mercer, Camae Ayewa, Rumi, Shamim Jaipuri - lyrics
Arooj Aftab, Joseph Kosma, Begum Akhtar, Marc Anthony Thompson – music
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Raat Ki Rani – 18 kwietnia 2024 https://youtu.be/Y5IOeXg1jJY?si=A4Y_mkzAsc1WPswA
- Whiskey – 7 maja 2024 https://youtu.be/6QwMt4tflD8?si=lEbaXew20EkIEmiD
"Night Reign" możemy zaliczyć do jazzu jaki preferuje wytwórnia ECM. Rdzenne motywy pakistańskiego folkloru nadają jej jednak specyficzny charakter. Ale najważniejszy jest tu głos Arooj Aftab - niezapomniany.
Płyta trafia do mojego Top 40 2024.
Przeglądam listę nowości z 31 maja. Wybieram znowu okładkę - dość ponurą: czarno-białe zdjęcie przedstawia siedzącą na brzegu morza, w wodzie, kobietę ubraną na czarno. Wykonawczyni (na literę "A") jest mi całkowicie nieznana.
Jak zwykle przy sobocie dzielę sobie spacer na dwa razy, ze względu na zakupy w spożywczaku. Rano kupuję te rzeczy, które powinny być jak najświeższe, a po południu te rzeczy, o których się zapomniało w ciągu tygodnia. Mżawka nie odstrasza od spaceru więc ruszam...
Arooj Aftab - Night Reign
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 48:49
RYM – 3,72 (Chamber Folk, Chamber Jazz, Ghazal, Qawwali, ECM Style Jazz)
Arooj Aftab urodziła się w 1985 roku w Lahore, w Pakistanie. Tam również spędziła swoje dzieciństwo. Sama nauczyła się grać na gitarze. Trenowała swój głos słuchając płyt Billie Holiday, Mariah Carey, czy lokalnych śpiewaczek Begum Akhtar i Hariprasad Chaurasia.
Jako jedna z pierwszych wokalistek w Pakistanie użyła internetu do rozpowszechniania swoich piosenek.
Jej inspiracją stali się Nusrat Fateh Ali Khan i Jeff Buckley.
W 2005 roku przenosi się do Stanów Zjednoczonych. Zaczyna studiować w bostońskim Berklee College of Music jazzową kompozycję jak również produkcję i technikę nagraniową.
W 2009 roku przenosi się do Nowego Jorku, gdzie mieszka do dzisiaj.
W 2015 roku ukazuje się jej debiutancki album "Bird Under Water", który zwrócił uwagę prasy fachowej.
Trzy lata później zostaje wydany jej drugi album "Siren Islands", który trafia na listę "The Best Classical Tracks of 2018" pisma The New York Times.
W 2020 roku napisała muzykę do filmu krótkometrażowego "Bittu" wyróżnionego Oskarem.
W 2021 roku pojawia się jej trzeci album "Vulture Prince"poświęcony głównie i zmarłemu młodszemu bratu.
W 2022 roku została nominowana do Grammy Awards w kategorii "Best New Artist".
Wydany w 2023 roku kolejny album "Love in Exile" dostał nominację Grammy Awards 2024 w kategorii "Best Alternative Jazz Album".
"Night Reign" jest najnowszą propozycją Arooj Aftab, po raz pierwszy wydany przez Universal Records.
Wśród 9 utworów znajduje się jeden klasyk - "Autumn Leaves". Pozwolę sobie na jego temat zacytować Wikipedię:
„Autumn Leaves – standard muzyki popularnej i jazzowej. Piosenka została napisana w 1945, przez węgiersko-francuskiego kompozytora Josepha Kosmę do słów Jacques'a Préverta pod tytułem Les Feuilles Mortes. Utwór po raz pierwszy zaśpiewała piosenkarka Cora Vaucaire.
Angielskiego przekładu dokonał Johnny Mercer w 1947.
Jedną z pierwszych, którzy wykonywali utwór była Jo Stafford. Utwór stał się standardem w obu językach, a także jako utwór instrumentalny.
Autorem polskiego przekładu jest Jeremi Przybora, w jego tłumaczeniu piosenka nosi tytuł pod tytułem Martwe liście. Wojciech Młynarski z kolei dokonał autorskiej interpretacji tekstu”
Są też trzy utwory z tekstami napisanymi przez wielu wielu laty:
- Na Gul/ Saaqi - autorstwa poetki Mah Laga Bai Chanda (z XVIII wieku)
- Last Night Rangers - pióra perskiego poety Rumiego
Aftab oczywiście śpiewała na wszystkich utworach. Oprócz tego obsługiwała sekwencer i syntezator. No i zajęła się produkcją, aranżacją oraz komponowaniem muzyki i pisaniem słów.
Sesji nagraniowej wzięli udział muzycy z jej zespołu:
- gitarzysci Gyan Riley i Kaki King
- kontrabasista Petros Klampanis
- perkusista Jamey Haddad
- harfista Maeve Gilchrist
Lista zaproszonych muzyków obejmuje kilkanaście nieznanych mi nazwisk. Przepraszam - znam muzyka grającego na Wurlitzerze - to Elvis Costello.
Utwór po utworze:
- Aey Nehin - nastrojowa wyciszona ballada, jest tu jakiś rytm, który intonuje gitara akustyczna, perkusja w postaci uderzeń dłońmi w membrany werbli, czy harfa, najważniejszy jest oczywiście głos artystki przypominający trochę Sade
- Na Gul - wolny, bez udziału perkusji, zaśpiewany w języku Urdu (z tekstem poetki z XVIII wieku), i znowu ta harfa
- Autumn Leaves - zagrać tak znany utwór i nie nudzić - no to trzeba potrafić, dźwięk tabli Arooj uzyskała z sekwencera, popis gry na kontrabasie gościnnie występującej Lindy Oh, podobnie jest z klawiszami Jamesa Francisa, takiej wersji "Martwych liści" jeszcze nie słyszałem - mój faworyt
- Bolo Na - 6-minutowiec, pierwszy rytmiczny utwór na tej płycie z udziałem wielu gości grających na: basie, wibrafonie, flugelhornie, oud, jest nawet melodeklamacja po angielsku w wykonaniu Moor Mother
- Saaqi - kolejna ballada bez udziału perkusji, najdłuższy utwór na płycie, znowu czarują goście: Vijay Iyer na pianie i Darian Thomas na skrzypcach, Arooj śpiewa w języku Urdu, świetnie słyszalny kontrabas Petrosa Klampanisa, no i ta gitara Gyana Rileya
- Last Night Reprise - kontrabas nadaje rytm, wejście na Wurlitzerze Elvisa Costello, pojawia się po raz pierwszy flet (Cautious Clay), jest harfa i bardzo fajna gitara Kaki Kinga
- Raat Ki Rani - pierwszy singiel ze świetnym wideoclipem, to jakby nieznany utwór Sade, mamy tu prawdziwego bębniarza (Keita Ogawa), po raz pierwszy słychać głos tuby (Heather Ewer), a na syntezatorze gra Shahzad Ismaily - mój kolejny faworyt
- Whiskey - drugi singiel, tym razem bardziej spokojny, z równie ciekawym wideoklipem, harfa w roli głównej, na klawiszach gościnnie muzyk o pseudonimie TimaLikesMusic
- Zameen - finałowa ballada z udziałem tylko dwójki muzyków: Arooj śpiewa, a resztę instrumentów obsługuje niejaki Chocolate Genius Incorporated (tak naprawdę to jest nim producent Marc Anthony Thompson)
Tracklista:
---------------
01. Aey Nehin - 5:46 https://youtu.be/cVsC0zNbGkE?si=qIKvMpHmGoTHTP6U
02. Na Gul - 5:30 https://youtu.be/jslhW6kIYc0?si=mYYlgZgYNyC3ktho
03. Autumn Leaves (ft. James Francies) - 4:47 https://youtu.be/9YQj4nQQ-eY?si=2_uF58ermq1NCeYo
04. Bolo Na (ft. Moor Mother & Joel Ross) - 6:15 https://youtu.be/xE-yo3cnzAA?si=b5ysg9gNYAmD3tXx
05. Saaqi (ft. Vijay Iyer) - 6:47 https://youtu.be/QZnAzqQ9yAU?si=WJynWF5u729sSmrl
06. Last Night Reprise (ft. Cautious Clay, Kaki King, Maeve Gilchrist) - 5:08 https://youtu.be/mbmR6SwEeOg?si=4cbTz-VUY4O1JOkc
07. Raat Ki Rani - 5:13 https://youtu.be/Y5IOeXg1jJY?si=zqgFZMgk3p_mMUrT
08. Whiskey - 5:07 https://youtu.be/6QwMt4tflD8?si=7GTYTCx0nOBWWE8L
09. Zameen (ft. Chocolate Genius, Inc) - 4:17 https://youtu.be/2u1kV6_ZNcE?si=8Z7q6gqX_CTd0Coi
Skład:
--------
Arooj Aftab - vocals, sequencer (3, 4), synthesizer (3)
Gyan Riley - electric guitar (1, 5, 8)
Kaki King – guitar (1, 2, 6, 8)
Petros Klampanis - upright bass (1, 2, 5, 6, 7), piano (7)
Jamey Haddad - percussion (1, 7, 8)
Maeve Gilchrist – harp (1, 2, 6, 7, 8)
Gościnnie:
---------------
James Francies - synthesizer, rhodes piano (3)
Linda Oh - upright bass (3, 8)
Shahzad Ismaily – bass (4), juno (7), synthesizer (7)
Moor Mother – vocals (4)
Joel Ross – vibraphone (4)
Nadje Noordhuis – flugelhorn (2, 4)
Huda Asfoura – oud (4)
Camae Ayewa – voice (4)
Vijay Iyer – piano (5)
Darian Donovan Thomas – violin (5)
Elvis Costello – Wurlitzer (6)
Cautious Clay – flute (6)
Heather Ewer – tuba (7)
Keita Ogawa – percussion (7)
TimaLikesMusic – piano (8), juno (8), synthesizer
Chocolate Genius, Inc - bass, piano, strings, synthesizer (9)
Arooj Aftab, Marc Anthony Thompson - producer
Damon Whittemore, Joshua Valleau - recording engineer
Marc Anthony Thompson, Joshua Valleau - mixing engineer
Daddy Kev - mastering engineer
Arooj Aftab, Marc Anthony Thompson, Kaki King, Maeve Gilchrist, Petros Klampanis, James Francies - arranger
Arooj Aftab, Yasra Rizvi, Mah Laqa Bai Chanda, Jacques Prévert, Johnny Mercer, Camae Ayewa, Rumi, Shamim Jaipuri - lyrics
Arooj Aftab, Joseph Kosma, Begum Akhtar, Marc Anthony Thompson – music
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Raat Ki Rani – 18 kwietnia 2024 https://youtu.be/Y5IOeXg1jJY?si=A4Y_mkzAsc1WPswA
- Whiskey – 7 maja 2024 https://youtu.be/6QwMt4tflD8?si=lEbaXew20EkIEmiD
"Night Reign" możemy zaliczyć do jazzu jaki preferuje wytwórnia ECM. Rdzenne motywy pakistańskiego folkloru nadają jej jednak specyficzny charakter. Ale najważniejszy jest tu głos Arooj Aftab - niezapomniany.
Płyta trafia do mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
O jak fajnie - mamy bezdeszczową niedzielę. Obejrzałem szybki mecz Igi i właściwie mogę wystartować na spacer.
Ale póki co muszę wyszukać jakąś płytę do dzisiejszego słuchania. Skorzystam z listy z 31 maja. Bez problemów wybieram album z dwoma znanymi nazwiskami (to pierwsze na literę "R"), jednowyrazowym tytułem i kiczowatą okładką.
Jestem bardzo zadowolony z tego wyboru i od razu ruszam w trasę.
Lee Ritenour & Dave Grusin – Brasil
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 41:51
RYM – nieklasyfikowany (Bossa-Nova, Samba, Latin Jazz)
Lee Ritenour i Dave Grusin. Oba nazwiska znamy doskonale od wielu lat.
72-letni gitarzysta Lee Ritenour wydał jak do tej pory 40 albumów (Discogs).
89-letni pianista Dave Grusin ma na koncie ich jeszcze więcej bo 70.
W 1985 roku nagrali wspólnie swój pierwszy album "Harlequin" zawierający jazzowe opracowania muzyki brazylijskiej. W 1986 roku ta płyta była nominowana do Grammy Awards w kategoriach: "Best Engineered Recording", "Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocals" i "Best Pop Instrumental Performance".
Dostała natomiast Grammy w kategorii "Best Arrangement on an Instrumental" za utwór "Early A.M. Attitude".
Czy podobnie będzie z ich czwartym wspólnie nagranym albumem "Brasil"?
Sesję do tej płyty zorganizowano w brazylijskim Sao Paulo przy udziale znanych miejscowych muzyków. Europę reprezentuje jedynie szwajcarski harmonijkarz Gregoire Maret.
Wśród 9 utworów trzy to klasyki muzyki brazylijskiej: dwie kompozycje Miltona Nascimento – „Cravo E Canela” i „Catavento” oraz "Stone Flower" Antonio Carlosa Jobima.
Są cztery nagrania z udziałem pary brazylijskich wokalistów: Ivana Linsa i Tatiany Parry.
Pozostałe pięć to instrumentale.
Do moich faworytów należą:
- For the Palms - instrumental z harmonijką Mareta (kompozycja Nascimento)
- Meu Samba Torto - z parą wokalistów, powolna samba, taka jaką najbardziej lubię
- Stone Flower - instrumental, najdłuższy na płycie i najbardziej jazzowy (kompozycja Jobima)
- Lil Rock Way - instrumentalny utwór Ritenoura w konwencji smooth jazz, i ta harmonijka Szwajcara
- Canto Invierno - finałowy instrumental skomponowany przez Grusina
Tracklista:
--------------
01. Cravo E Canela (Cloves & Cinnamon) - 04:03 https://youtu.be/WYj815YADJE?si=8wDT--pUVqu3Qo20
02. For the Palms (Gregoire Maret) - 03:36 https://youtu.be/dWm-1Gr4AqQ?si=iwGaWPDm65QHXN30
03. Catavento - 03:20 https://youtu.be/bnM9B-c4nLI?si=zt-UBYFKpyCQIXTn
04. Vitoriosa (Victorious) (Ivan Lins, Tatiana Parra) - 04:48 https://youtu.be/RTr9Thr92bk?si=I3_Aq-xiudc26fa5
05. Meu Samba Torto (My Crooked Samba) (Celso Fonseca) - 05:48 https://youtu.be/9WRNUIakCUw?si=wsEsj93LkQZVtrt2
06. Stone Flower (Chico Pinheiro) - 07:06 https://youtu.be/LcIJ2AZeJak?si=RSjWgF75LPRErl0Q
07. Boca De Siri (Keep It Quiet) (Chico Pinheiro) - 04:04 https://youtu.be/MT2GpWqPw1k?si=p43IZoU7NwGNWQ2x
08. Lil Rock Way (Gregoire Maret) - 05:12 https://youtu.be/_E5YsLzGNqM?si=wX482hdr_eP6ayF6
09. Canto Invierno (Winter Song) - 03:51 https://youtu.be/uDtISp5_t_Y?si=5ZAOc0rgHhN_wPfS
Skład:
--------
Lee Ritenour - guitar
Dave Grusin - piano
Tatiana Parra – vocals (1,4,5)
Gregoire Maret – harmonica (2,8)
Ivan Lins – piano (4), vocals (4,5,7)
Chico Pinheiro, Celso Fonseca – guitar
Bruno Migotto - bass
Marcelo Costa - percussion
Edu Ribeiro - drums
Lee Ritenour, Dave Grusin, Michael Lizárraga - producer
Single/ Wideoclipy:
--------------------------
- Cravo E Canela (Cloves & Cinnamon) – 10 kwietnia 2024
- Stone Flower – 8 maja 2024
"Brasil" to kolejny album przy którym można po prostu odpocząć.
Ritenour i Grusin cieszą nas swoją dyskretną wirtuozerią, ale głównymi bohaterami są muzycy brazylijscy.
Trafia do poczekalni Top 40 2024.
Ale póki co muszę wyszukać jakąś płytę do dzisiejszego słuchania. Skorzystam z listy z 31 maja. Bez problemów wybieram album z dwoma znanymi nazwiskami (to pierwsze na literę "R"), jednowyrazowym tytułem i kiczowatą okładką.
Jestem bardzo zadowolony z tego wyboru i od razu ruszam w trasę.
Lee Ritenour & Dave Grusin – Brasil
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 41:51
RYM – nieklasyfikowany (Bossa-Nova, Samba, Latin Jazz)
Lee Ritenour i Dave Grusin. Oba nazwiska znamy doskonale od wielu lat.
72-letni gitarzysta Lee Ritenour wydał jak do tej pory 40 albumów (Discogs).
89-letni pianista Dave Grusin ma na koncie ich jeszcze więcej bo 70.
W 1985 roku nagrali wspólnie swój pierwszy album "Harlequin" zawierający jazzowe opracowania muzyki brazylijskiej. W 1986 roku ta płyta była nominowana do Grammy Awards w kategoriach: "Best Engineered Recording", "Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocals" i "Best Pop Instrumental Performance".
Dostała natomiast Grammy w kategorii "Best Arrangement on an Instrumental" za utwór "Early A.M. Attitude".
Czy podobnie będzie z ich czwartym wspólnie nagranym albumem "Brasil"?
Sesję do tej płyty zorganizowano w brazylijskim Sao Paulo przy udziale znanych miejscowych muzyków. Europę reprezentuje jedynie szwajcarski harmonijkarz Gregoire Maret.
Wśród 9 utworów trzy to klasyki muzyki brazylijskiej: dwie kompozycje Miltona Nascimento – „Cravo E Canela” i „Catavento” oraz "Stone Flower" Antonio Carlosa Jobima.
Są cztery nagrania z udziałem pary brazylijskich wokalistów: Ivana Linsa i Tatiany Parry.
Pozostałe pięć to instrumentale.
Do moich faworytów należą:
- For the Palms - instrumental z harmonijką Mareta (kompozycja Nascimento)
- Meu Samba Torto - z parą wokalistów, powolna samba, taka jaką najbardziej lubię
- Stone Flower - instrumental, najdłuższy na płycie i najbardziej jazzowy (kompozycja Jobima)
- Lil Rock Way - instrumentalny utwór Ritenoura w konwencji smooth jazz, i ta harmonijka Szwajcara
- Canto Invierno - finałowy instrumental skomponowany przez Grusina
Tracklista:
--------------
01. Cravo E Canela (Cloves & Cinnamon) - 04:03 https://youtu.be/WYj815YADJE?si=8wDT--pUVqu3Qo20
02. For the Palms (Gregoire Maret) - 03:36 https://youtu.be/dWm-1Gr4AqQ?si=iwGaWPDm65QHXN30
03. Catavento - 03:20 https://youtu.be/bnM9B-c4nLI?si=zt-UBYFKpyCQIXTn
04. Vitoriosa (Victorious) (Ivan Lins, Tatiana Parra) - 04:48 https://youtu.be/RTr9Thr92bk?si=I3_Aq-xiudc26fa5
05. Meu Samba Torto (My Crooked Samba) (Celso Fonseca) - 05:48 https://youtu.be/9WRNUIakCUw?si=wsEsj93LkQZVtrt2
06. Stone Flower (Chico Pinheiro) - 07:06 https://youtu.be/LcIJ2AZeJak?si=RSjWgF75LPRErl0Q
07. Boca De Siri (Keep It Quiet) (Chico Pinheiro) - 04:04 https://youtu.be/MT2GpWqPw1k?si=p43IZoU7NwGNWQ2x
08. Lil Rock Way (Gregoire Maret) - 05:12 https://youtu.be/_E5YsLzGNqM?si=wX482hdr_eP6ayF6
09. Canto Invierno (Winter Song) - 03:51 https://youtu.be/uDtISp5_t_Y?si=5ZAOc0rgHhN_wPfS
Skład:
--------
Lee Ritenour - guitar
Dave Grusin - piano
Tatiana Parra – vocals (1,4,5)
Gregoire Maret – harmonica (2,8)
Ivan Lins – piano (4), vocals (4,5,7)
Chico Pinheiro, Celso Fonseca – guitar
Bruno Migotto - bass
Marcelo Costa - percussion
Edu Ribeiro - drums
Lee Ritenour, Dave Grusin, Michael Lizárraga - producer
Single/ Wideoclipy:
--------------------------
- Cravo E Canela (Cloves & Cinnamon) – 10 kwietnia 2024
- Stone Flower – 8 maja 2024
"Brasil" to kolejny album przy którym można po prostu odpocząć.
Ritenour i Grusin cieszą nas swoją dyskretną wirtuozerią, ale głównymi bohaterami są muzycy brazylijscy.
Trafia do poczekalni Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Mam szczęście, że tu gdzie mieszkam nie ma powodzi, tak jak w tej chwili w Bawarii. Jest co prawda pochmurno, ale w miarę ciepło - 17 stopni.
Zaczął się 23 tydzień tego roku, a ja sięgam do listy z 24 maja. Muszę przyznać, że dzisiejszy album wybrałem dzięki cotygodniowemu przeglądowi "Mix tygodnia", który dostaję do przesłuchania od Spotify w każdy poniedziałek (30 utworów z nowych singli i albumów). Spodobała mi się akustyczna ballada "Blue Turns Grey" i sięgnąłem po całą płytę. Wykonawca (na literę "W") jest mi zupełnie nieznany. Na okładce widzimy go trzymającego gitarę akustyczną. Na dodatek francuski tytuł. W co ja się pakuję? Ano zobaczymy.
Obiad ma być o 14-ej, dlatego wychodzę na spacer po 12-ej.
Waxx – étincelle
Data wydania: 24 maja 2024
17 / 57:54
RYM - nieklasyfikowany (Covers, Singer-Songwriter)
Waxx, a właściwie Benjamin Hekimian, urodził się w Armenii. Jako dziecko wyemigrował razem z rodzicami do Francji.
Muzyczną edukację zaczął od słuchania folku z płytoteki swoich rodziców. Później przyszedł czas na fascynację rapem.
Po wysluchaniu utworu Nirvany "Smells Like Teen Spirit" zaczął uczyć się gry na gitarze.
W 2007 roku zakłada rockowy zespół Naosol & the Waxx Blend, z którym w latach 2009-12 nagrywa trzy albumy.
W 2014 roku zaczyna zajmować się prowadzeniem własnej audycji na YouTubie.
W 2017 roku nagrywa solowy singiel "Turn up" (wersja wideo ukazuje się oczywiście na YouTubie)
W 2018 roku tworzy muzykę do francuskich seriali telewizyjnych "Le Comite des Reprises" i "Waxx".
W 2019 roku pod pseudonimem Waxx wydaje debiutancki album "Fantome"
W tym samym czasie na YouTubie ukazuje się jego cotygodniowy show "Fanzine". Prezentuje w nim nieznanych wykonawców, głównie francuskich.
W 2023 roku wydaje hip-hopowy album "Lithium"
"Etincelle" jest jego najnowszym wydawnictwem. Waxx gra tu na wszystkich instrumentach, również śpiewa, no i zajmuje sie produkcja.
Większość z 17 utworów umieszczonych na tej płycie do covery.
Wyjątek stanowi finałowy utwór "Blue Turns Grey", który napisał wspólnie razem z wokalistką Pomme.
Sześć utworów śpiewanych jest po francusku i te są mi najczęściej nieznane (oprócz piosenki Dalidy).
Jeśli chodzi o anglojęzyczne covery to dwa nagrania należą do absolutnej klasyki. Myślę tu o kompozycjach Eltona Johna i Leonarda Cohena.
Tu podaje listę oryginalnych wykonawców:
- Alain Souchon (1, 6)
- Henri Salvador (2)
- Avril Lavigne (3)
- Counting Crows (4)
- Dalida (5)
- Plain White T's (7)
- Elton John (8)
- Leonard Cohen (9)
- Niagara (10)
- Jack Johnson (11)
- Axelle Red (12)
- Michael Jackson (13)
- My Chemical Romance (14)
- Linkin Park (15)
- Depeche Mode (16)
- Pomme/ Benjamin Hekimian (17)
Nie będę omawiał poszczególnych utworów, bo to w końcu są covery. Podoba mi się interpretacja kilkunastu wokalistek zaproszonych przez Waxxa do tej sesji. Każdy utwór śpiewa kto inny i dlatego płyta nie jest nudna. Polecam do obejrzenia 3 wideoclipy.
Wyróżniam ciekawe wersję utworów Michaela Jacksona, Linkin Parku czy Depeche Mode.
Tracklista:
--------------
01. J'ai dix ans (-M-) - 3:11 https://youtu.be/E5IjteyoXyQ?si=--plzWSSGZYNz4o7
02. Jardin d'hiver (Ibeyi) - 2:58 https://youtu.be/8naj8YBbZXE?si=xmqc2D83VSva2djG
03. Sk8er Boi (Adé) - 3:16 https://youtu.be/DPw2G3Cfpls?si=Y7OrcET1iHAix9NH
04. Mr. Jones (Ben Mazué) - 4:24 https://youtu.be/ZV8MX5DSjB4?si=M7fIxkma6KwXLvvU
05. Laissez-moi danser (Pomme) - 2:52 https://youtu.be/5u84IPKQqIk?si=sWJiaXU0K1_pT5qE
06. La vie ne vaut rien (A2H) - 4:09 https://youtu.be/p9s54Kmksfk?si=Uzz6NKZfpg9P6dPk
07. Hey There Delilah (Camélia Jordana) - 4:20 https://youtu.be/6O2wek66Xc0?si=Paghq2AcuK_oy6q5
08. Goodbye Yellow Brick Road (Ko Ko Mo) - 3:20 https://youtu.be/KCGMn-cvsmE?si=uT7eOU1diKdLI7w1
09. Hallelujah (Mat Bastard) - 4:38 https://youtu.be/1BYINwFrnWk?si=dY_qdQQ0s6bqo9Qn
10. Quand la ville dort (Maëlle Pistoia) - 3:37 https://youtu.be/TK5bwkXBipU?si=5FnuyWzlAmtrt4pE
11. Better Together (Aliocha Schneider) - 3:09 https://youtu.be/4BuLBLu7YHc?si=kVUtFBcaEL9aNjsq
12. Parce que c'est toi (Juliette Armanet) - 2:57 https://youtu.be/AnI6js9EA6w?si=37SFN4VlPeRqbH5d
13. Black or White (Ben L'Oncle Soul) - 2:55 https://youtu.be/woGp6cy0zN0?si=hT4QkOD7zr1DCtfz
14. I'm Not Okay (I Promise) (Cœur De Pirate) - 1:54 https://youtu.be/8Q7kLxkQU0U?si=E1V3sVzkcDidkcQJ
15. Numb (Safia Nolin) - 3:09 https://youtu.be/4MpplVA3g-I?si=EbDl22d81dFTo5Tw
16. Just Can't Get Enough (Pénélope Bagieu) - 2:29 https://youtu.be/hp9OjIUNDoQ?si=cdPYxvJOjX--0eJ5
17. Blue Turns Grey (Pomme) - 4:27 https://youtu.be/wiL6QSVH3iU?si=KFunJXnJnt_Lq5GN
Skład:
-------
Benjamin Hekimian – vocals, all instruments, producer
Gościnnie:
---------------
-M-, Ibeyi, Adé, Ben Mazué, Pomme, A2H, Camélia Jordana, Ko Ko Mo, Mat Bastard, Maëlle Pistoia, Aliocha Schneider, Juliette Armanet, Ben L'Oncle Soul, Cœur De Pirate, Safia Nolin, Pénélope Bagieu - vocals
Single/ Wideoclipy:
----------------------------
- Laissez-moi danser – 23 czerwca 2023 https://youtu.be/5u84IPKQqIk?si=sWJiaXU0K1_pT5qE
- Jardin d'hiver – 8 marca 2024 https://youtu.be/8naj8YBbZXE?si=xmqc2D83VSva2djG
- Black or White – 23 maja 2024 https://youtu.be/woGp6cy0zN0?si=hT4QkOD7zr1DCtfz
Zaczął się 23 tydzień tego roku, a ja sięgam do listy z 24 maja. Muszę przyznać, że dzisiejszy album wybrałem dzięki cotygodniowemu przeglądowi "Mix tygodnia", który dostaję do przesłuchania od Spotify w każdy poniedziałek (30 utworów z nowych singli i albumów). Spodobała mi się akustyczna ballada "Blue Turns Grey" i sięgnąłem po całą płytę. Wykonawca (na literę "W") jest mi zupełnie nieznany. Na okładce widzimy go trzymającego gitarę akustyczną. Na dodatek francuski tytuł. W co ja się pakuję? Ano zobaczymy.
Obiad ma być o 14-ej, dlatego wychodzę na spacer po 12-ej.
Waxx – étincelle
Data wydania: 24 maja 2024
17 / 57:54
RYM - nieklasyfikowany (Covers, Singer-Songwriter)
Waxx, a właściwie Benjamin Hekimian, urodził się w Armenii. Jako dziecko wyemigrował razem z rodzicami do Francji.
Muzyczną edukację zaczął od słuchania folku z płytoteki swoich rodziców. Później przyszedł czas na fascynację rapem.
Po wysluchaniu utworu Nirvany "Smells Like Teen Spirit" zaczął uczyć się gry na gitarze.
W 2007 roku zakłada rockowy zespół Naosol & the Waxx Blend, z którym w latach 2009-12 nagrywa trzy albumy.
W 2014 roku zaczyna zajmować się prowadzeniem własnej audycji na YouTubie.
W 2017 roku nagrywa solowy singiel "Turn up" (wersja wideo ukazuje się oczywiście na YouTubie)
W 2018 roku tworzy muzykę do francuskich seriali telewizyjnych "Le Comite des Reprises" i "Waxx".
W 2019 roku pod pseudonimem Waxx wydaje debiutancki album "Fantome"
W tym samym czasie na YouTubie ukazuje się jego cotygodniowy show "Fanzine". Prezentuje w nim nieznanych wykonawców, głównie francuskich.
W 2023 roku wydaje hip-hopowy album "Lithium"
"Etincelle" jest jego najnowszym wydawnictwem. Waxx gra tu na wszystkich instrumentach, również śpiewa, no i zajmuje sie produkcja.
Większość z 17 utworów umieszczonych na tej płycie do covery.
Wyjątek stanowi finałowy utwór "Blue Turns Grey", który napisał wspólnie razem z wokalistką Pomme.
Sześć utworów śpiewanych jest po francusku i te są mi najczęściej nieznane (oprócz piosenki Dalidy).
Jeśli chodzi o anglojęzyczne covery to dwa nagrania należą do absolutnej klasyki. Myślę tu o kompozycjach Eltona Johna i Leonarda Cohena.
Tu podaje listę oryginalnych wykonawców:
- Alain Souchon (1, 6)
- Henri Salvador (2)
- Avril Lavigne (3)
- Counting Crows (4)
- Dalida (5)
- Plain White T's (7)
- Elton John (8)
- Leonard Cohen (9)
- Niagara (10)
- Jack Johnson (11)
- Axelle Red (12)
- Michael Jackson (13)
- My Chemical Romance (14)
- Linkin Park (15)
- Depeche Mode (16)
- Pomme/ Benjamin Hekimian (17)
Nie będę omawiał poszczególnych utworów, bo to w końcu są covery. Podoba mi się interpretacja kilkunastu wokalistek zaproszonych przez Waxxa do tej sesji. Każdy utwór śpiewa kto inny i dlatego płyta nie jest nudna. Polecam do obejrzenia 3 wideoclipy.
Wyróżniam ciekawe wersję utworów Michaela Jacksona, Linkin Parku czy Depeche Mode.
Tracklista:
--------------
01. J'ai dix ans (-M-) - 3:11 https://youtu.be/E5IjteyoXyQ?si=--plzWSSGZYNz4o7
02. Jardin d'hiver (Ibeyi) - 2:58 https://youtu.be/8naj8YBbZXE?si=xmqc2D83VSva2djG
03. Sk8er Boi (Adé) - 3:16 https://youtu.be/DPw2G3Cfpls?si=Y7OrcET1iHAix9NH
04. Mr. Jones (Ben Mazué) - 4:24 https://youtu.be/ZV8MX5DSjB4?si=M7fIxkma6KwXLvvU
05. Laissez-moi danser (Pomme) - 2:52 https://youtu.be/5u84IPKQqIk?si=sWJiaXU0K1_pT5qE
06. La vie ne vaut rien (A2H) - 4:09 https://youtu.be/p9s54Kmksfk?si=Uzz6NKZfpg9P6dPk
07. Hey There Delilah (Camélia Jordana) - 4:20 https://youtu.be/6O2wek66Xc0?si=Paghq2AcuK_oy6q5
08. Goodbye Yellow Brick Road (Ko Ko Mo) - 3:20 https://youtu.be/KCGMn-cvsmE?si=uT7eOU1diKdLI7w1
09. Hallelujah (Mat Bastard) - 4:38 https://youtu.be/1BYINwFrnWk?si=dY_qdQQ0s6bqo9Qn
10. Quand la ville dort (Maëlle Pistoia) - 3:37 https://youtu.be/TK5bwkXBipU?si=5FnuyWzlAmtrt4pE
11. Better Together (Aliocha Schneider) - 3:09 https://youtu.be/4BuLBLu7YHc?si=kVUtFBcaEL9aNjsq
12. Parce que c'est toi (Juliette Armanet) - 2:57 https://youtu.be/AnI6js9EA6w?si=37SFN4VlPeRqbH5d
13. Black or White (Ben L'Oncle Soul) - 2:55 https://youtu.be/woGp6cy0zN0?si=hT4QkOD7zr1DCtfz
14. I'm Not Okay (I Promise) (Cœur De Pirate) - 1:54 https://youtu.be/8Q7kLxkQU0U?si=E1V3sVzkcDidkcQJ
15. Numb (Safia Nolin) - 3:09 https://youtu.be/4MpplVA3g-I?si=EbDl22d81dFTo5Tw
16. Just Can't Get Enough (Pénélope Bagieu) - 2:29 https://youtu.be/hp9OjIUNDoQ?si=cdPYxvJOjX--0eJ5
17. Blue Turns Grey (Pomme) - 4:27 https://youtu.be/wiL6QSVH3iU?si=KFunJXnJnt_Lq5GN
Skład:
-------
Benjamin Hekimian – vocals, all instruments, producer
Gościnnie:
---------------
-M-, Ibeyi, Adé, Ben Mazué, Pomme, A2H, Camélia Jordana, Ko Ko Mo, Mat Bastard, Maëlle Pistoia, Aliocha Schneider, Juliette Armanet, Ben L'Oncle Soul, Cœur De Pirate, Safia Nolin, Pénélope Bagieu - vocals
Single/ Wideoclipy:
----------------------------
- Laissez-moi danser – 23 czerwca 2023 https://youtu.be/5u84IPKQqIk?si=sWJiaXU0K1_pT5qE
- Jardin d'hiver – 8 marca 2024 https://youtu.be/8naj8YBbZXE?si=xmqc2D83VSva2djG
- Black or White – 23 maja 2024 https://youtu.be/woGp6cy0zN0?si=hT4QkOD7zr1DCtfz
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Dzisiaj mam kolejny termin lekarski. Dojadę do lekarza autobusem, no i w poczekalni spędzę na pewno powyżej godziny.
Nie będzie spaceru, ale słuchawki zabieram ze sobą, a na smartfon wgrywam płytę z 24 maja. Zamiast nazwy zespołu mamy cztery nazwiska muzyków (to pierwsze na literę "F"), a tytuł kojarzy się z islamem. Okładka w odcieniach pomarańczu przedstawia jakby antyczną kolumnę. Wszystko to jakieś takie zagadkowe. Muzyków oczywiście nie znam i nie mam pojęcia jaki styl będą prezentować na tej płycie.
Frédéric D. Oberland, Grégory Dargent, Tony Elieh, Wassim Halal – SIHR
Data wydania: 24 maja 2024
7 / 40:56
RYM – 3,58 (Experimental, Progressive Electronic, Post-Rock, Worldmusic, Ethno)
Muszę zacząć od przedstawienia muzyków, których nazwiska widnieją na okładce płyty "SIHR".
Frederic D. Oberland urodził się w 1978 roku w Paryżu.
W 2012 roku zakłada zespół Oiseaux-Tempete grający avantrocka z elementami free jazzu i muzyki elektronicznej.
Oberland jest kompozytorem i multiinstrumentalistą jak również uzdolnionym fotografem. Występuje zarówno solo jak i z wieloma mało znanymi francuskimi zespołami. Komponuje też muzykę filmową.
W 2018 roku wspólnie z producentem Paulem Regimbeau zakłada awangardową wytwórnię NAHAL Recordings.
Gregory Dargent urodził się w 1977 roku we francuskim Argenteuil. Jest gitarzystą, wirtuozem gry na arabskiej lutni oud, kompozytorem reżyserem i fotografem.
W 2014 roku gra w zespole Sirventes.
W 2018 roku trafia do tria H, grającego afrykański folklor.
Od 2020 roku koncertuje razem z Oberlandem w duecie. Występowali w całej Europie, ale również w Kairze i Bejrucie.
Tony Elieh urodził się w 1978 roku Bejrucie.
W 1998 roku założył pierwszy w Libanie post-rockowy zespół Scrambled Eggs.
Jako basista grał później w grupach Karkhana, Calamita i Wormholes Electric.
W 2021 roku przeprowadził się na stałe do Berlina.
Wassim Halal urodził się we Francji. Większość jego rodziny mieszka w Libanie. Od dziecka spędzał tam każde letnie wakacje. Był bardzo muzykalny i lubił podsłuchiwać grę weselnych muzykantów. Szczególnie upodobał sobie dźwięk bębna kielichowego - darbuki. Zaczął nauke gry na tym instrumencie.
Jako perkusjonista grał w zespole Polypheme, Trio Bey.Ler.Bey, jak również z Gregory Dargentem w trio H.
Płyta "SIHR" została nagrana w kwietniu 2022 roku w Downton Bunker Studios. Okładkę zaprojektowali Dargent i Oberland. „Sihr” w języku islamskim oznacza słowo magia. I rzeczywiście ta płyta jest magiczna. Wytwórnia Sub Rosa reklamuje muzykę z tej płyty jako "new folklore manifesto for a devastated Planet", a sam zespół jako "post-anything quartet ".
Neo-folklor na niespokojne czasy?
Utwór po utworze:
- Oui-Ja'aa - słuchając pierwszych dźwięków otwierających album pomyślałem - oj nie będzie łatwo, najdłuższy na płycie 10-minutowiec jest bardzo monotonny, perkusyjne brzmienie przypomina mi trochę King Crimson, eksperymentalnie brzmiąca gitara, z zaskakującym saksofonowym zakończeniem
- Enuma Ellis - oud i darbuka w roli głównej, to coś dla mnie, od 3 minuty utwór komplikuje się, nabiera tempa - mój faworyt
- YouGotALight - intro na gitarze, dochodzi saksofon, niby spokojny a emocji co niemiara, prawie free jazzowe improwizacje
- OhmShlag (Quake Tango) - znowu rytmicznie, znowu monotonnie, tu pojawiają sie niepokojące efekty pozamuzyczne, od 5-ej minuty dochodzą jakieś zgrzyty, sprzężenia, dźwięk zaczyna się formalnie gotować - niesamowity utwór
- Babel Cedex - chwila uspokojenia, najkrótszy na płycie, jest oud i darbuka, 1:30 - kończy się sielanka, słyszymy improwizacje na gitarze, tempo rośnie, dochodzi "krzyczący" saksofon, bardzo awangardowe granie
- Black Powder - kolejne eksperymenty w stylu King Crimson, to żadna kopia, mają panowie swój styl
- Quasar in Téleutaî – myślałem, że na koniec usłyszę jakiś melodyjny kawałek, ale nie ma zmiłuj, dochodzą nas dźwięki niczym ze zrobotyzowanej linii produkcyjnej
Tracklista:
--------------
01. Oui-Ja'aa - 9:55 https://youtu.be/vRsC0urxlLs?si=6oyZlKQEiAMFP3wi
02. Enuma Ellis - 4:43 https://youtu.be/GpVxDqC8R4Y?si=1LXsCxfJq1DUQ4xb
03. YouGotALight - 6:51 https://youtu.be/aHFhKPkxkUg?si=Bt9UeSRE6QebphW6
04. OhmShlag (Quake Tango) - 6:47 https://youtu.be/HquWxRwLUJc?si=y0mqycTYHKx6CKI3
05. Babel Cedex - 3:53 https://youtu.be/q0il7fqXcT8?si=wzJ6EkjC2sgvLNET
06. Black Powder - 4:36 https://youtu.be/fbALJGpYjuE?si=TEK_mR8pzSZZJ2-C
07. Quasar in Téleutaî - 4:21 https://youtu.be/ElbwDEwkcSc?si=AHKouJYjgOmjqwy-
Skład:
--------
Frédéric D. Oberland - Synthesizers, Drum Synth, Sax, Guitar, Voice
Grégory Dargent - Electric Oud, Guitar, Synthesizers, Bells
Tony Elieh - Bass, Cellphone Synths
Wassim Halal - Darbuka, Bendir, Bells, Percussion
Didier Houbre - recording engineer
Benoît Bel - mixing engineer, mastering engineer
"SIHR" nie jest płytą łatwą w odbiorze. Nowatorskie brzmienie, użycie oryginalnych instrumentów no i elementy afrykańskiego folkloru.
Myślę, że jest to album dla ludzi poszukujących w muzyce czegoś nowego.
Nie będzie spaceru, ale słuchawki zabieram ze sobą, a na smartfon wgrywam płytę z 24 maja. Zamiast nazwy zespołu mamy cztery nazwiska muzyków (to pierwsze na literę "F"), a tytuł kojarzy się z islamem. Okładka w odcieniach pomarańczu przedstawia jakby antyczną kolumnę. Wszystko to jakieś takie zagadkowe. Muzyków oczywiście nie znam i nie mam pojęcia jaki styl będą prezentować na tej płycie.
Frédéric D. Oberland, Grégory Dargent, Tony Elieh, Wassim Halal – SIHR
Data wydania: 24 maja 2024
7 / 40:56
RYM – 3,58 (Experimental, Progressive Electronic, Post-Rock, Worldmusic, Ethno)
Muszę zacząć od przedstawienia muzyków, których nazwiska widnieją na okładce płyty "SIHR".
Frederic D. Oberland urodził się w 1978 roku w Paryżu.
W 2012 roku zakłada zespół Oiseaux-Tempete grający avantrocka z elementami free jazzu i muzyki elektronicznej.
Oberland jest kompozytorem i multiinstrumentalistą jak również uzdolnionym fotografem. Występuje zarówno solo jak i z wieloma mało znanymi francuskimi zespołami. Komponuje też muzykę filmową.
W 2018 roku wspólnie z producentem Paulem Regimbeau zakłada awangardową wytwórnię NAHAL Recordings.
Gregory Dargent urodził się w 1977 roku we francuskim Argenteuil. Jest gitarzystą, wirtuozem gry na arabskiej lutni oud, kompozytorem reżyserem i fotografem.
W 2014 roku gra w zespole Sirventes.
W 2018 roku trafia do tria H, grającego afrykański folklor.
Od 2020 roku koncertuje razem z Oberlandem w duecie. Występowali w całej Europie, ale również w Kairze i Bejrucie.
Tony Elieh urodził się w 1978 roku Bejrucie.
W 1998 roku założył pierwszy w Libanie post-rockowy zespół Scrambled Eggs.
Jako basista grał później w grupach Karkhana, Calamita i Wormholes Electric.
W 2021 roku przeprowadził się na stałe do Berlina.
Wassim Halal urodził się we Francji. Większość jego rodziny mieszka w Libanie. Od dziecka spędzał tam każde letnie wakacje. Był bardzo muzykalny i lubił podsłuchiwać grę weselnych muzykantów. Szczególnie upodobał sobie dźwięk bębna kielichowego - darbuki. Zaczął nauke gry na tym instrumencie.
Jako perkusjonista grał w zespole Polypheme, Trio Bey.Ler.Bey, jak również z Gregory Dargentem w trio H.
Płyta "SIHR" została nagrana w kwietniu 2022 roku w Downton Bunker Studios. Okładkę zaprojektowali Dargent i Oberland. „Sihr” w języku islamskim oznacza słowo magia. I rzeczywiście ta płyta jest magiczna. Wytwórnia Sub Rosa reklamuje muzykę z tej płyty jako "new folklore manifesto for a devastated Planet", a sam zespół jako "post-anything quartet ".
Neo-folklor na niespokojne czasy?
Utwór po utworze:
- Oui-Ja'aa - słuchając pierwszych dźwięków otwierających album pomyślałem - oj nie będzie łatwo, najdłuższy na płycie 10-minutowiec jest bardzo monotonny, perkusyjne brzmienie przypomina mi trochę King Crimson, eksperymentalnie brzmiąca gitara, z zaskakującym saksofonowym zakończeniem
- Enuma Ellis - oud i darbuka w roli głównej, to coś dla mnie, od 3 minuty utwór komplikuje się, nabiera tempa - mój faworyt
- YouGotALight - intro na gitarze, dochodzi saksofon, niby spokojny a emocji co niemiara, prawie free jazzowe improwizacje
- OhmShlag (Quake Tango) - znowu rytmicznie, znowu monotonnie, tu pojawiają sie niepokojące efekty pozamuzyczne, od 5-ej minuty dochodzą jakieś zgrzyty, sprzężenia, dźwięk zaczyna się formalnie gotować - niesamowity utwór
- Babel Cedex - chwila uspokojenia, najkrótszy na płycie, jest oud i darbuka, 1:30 - kończy się sielanka, słyszymy improwizacje na gitarze, tempo rośnie, dochodzi "krzyczący" saksofon, bardzo awangardowe granie
- Black Powder - kolejne eksperymenty w stylu King Crimson, to żadna kopia, mają panowie swój styl
- Quasar in Téleutaî – myślałem, że na koniec usłyszę jakiś melodyjny kawałek, ale nie ma zmiłuj, dochodzą nas dźwięki niczym ze zrobotyzowanej linii produkcyjnej
Tracklista:
--------------
01. Oui-Ja'aa - 9:55 https://youtu.be/vRsC0urxlLs?si=6oyZlKQEiAMFP3wi
02. Enuma Ellis - 4:43 https://youtu.be/GpVxDqC8R4Y?si=1LXsCxfJq1DUQ4xb
03. YouGotALight - 6:51 https://youtu.be/aHFhKPkxkUg?si=Bt9UeSRE6QebphW6
04. OhmShlag (Quake Tango) - 6:47 https://youtu.be/HquWxRwLUJc?si=y0mqycTYHKx6CKI3
05. Babel Cedex - 3:53 https://youtu.be/q0il7fqXcT8?si=wzJ6EkjC2sgvLNET
06. Black Powder - 4:36 https://youtu.be/fbALJGpYjuE?si=TEK_mR8pzSZZJ2-C
07. Quasar in Téleutaî - 4:21 https://youtu.be/ElbwDEwkcSc?si=AHKouJYjgOmjqwy-
Skład:
--------
Frédéric D. Oberland - Synthesizers, Drum Synth, Sax, Guitar, Voice
Grégory Dargent - Electric Oud, Guitar, Synthesizers, Bells
Tony Elieh - Bass, Cellphone Synths
Wassim Halal - Darbuka, Bendir, Bells, Percussion
Didier Houbre - recording engineer
Benoît Bel - mixing engineer, mastering engineer
"SIHR" nie jest płytą łatwą w odbiorze. Nowatorskie brzmienie, użycie oryginalnych instrumentów no i elementy afrykańskiego folkloru.
Myślę, że jest to album dla ludzi poszukujących w muzyce czegoś nowego.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Całą noc padało to przynajmniej w ciągu dnia niech będzie sucho. Po wczorajszym lekarzu nie czuję się najlepiej, no ale na spacer jeszcze spróbuję się dziś wybrać.
Przeglądam listy z 31 maja. Jedno jest pewne - dzisiaj chcę słuchać czegoś melodyjnego. Znalazłem szwedzki zespół (na literę "N"), o którym coś nie coś słyszałem. Na okładce widzimy pokój nastolatków ze ścianą wytapetowaną plakatami znanych zespołów. Dwójka młodych ludzi siedzi odwrócona do nas plecami, a na ich kurtkach możemy odczytać tytuł płyty.
Ostatnie deszcze obniżyły temperaturę. W tej chwili jest 15 stopni, no i bez kurtki ani rusz.
Nestor - Teenage Rebel
Data wydania: 31 maja 2024
11 / 41:51
RYM – 3,59 (AOR)
Zespół Nestor powstał w 1989 roku w szwedzkim Falköping. Przygotowanym materiałem na debiutancki album nie udało się wówczas zainteresować żadnej firmy wydawniczej i grupa się rozwiązała.
Jej lider, Tobias Gustavsson pozostał w branży muzycznej jako kompozytor i producent. W latach 2003-04 grał w duecie Itchycoo, a w latach 2009-12 w zespole Straight Frank.
W 2021 roku muzycy dawnego Nestora postanowili jeszcze raz nagrać stary materiał z 1989 roku. Płyta "Kids in A Ghost Town" została wydana 22 października przez ich własną wytwórnię Nestor Prestor Music Group. Odniosła wówczas wielki sukces w Szwecji: w krajowych Grammy została nominowana w kategorii "Best Hardrock/ Metal Album".
Rok później Nestor podpisał kontrakt z wytwórnią Napalm Records, która wydała ten album w wersji "Deluxe Edition" z dodatkowymi nagraniami.
"Teenage Rebel" kontynuuje muzycznie to co prezentował na debiutanckiej płycie: powrót do złotych lat 80-ch. Bon Jovi, Aerosmith, Journey, Foreigner, Def Leppard słychać w ich nowych utworach. Ale to żadne kopie, to tylko inspiracje.
11 utworów podzieliłem po swojemu:
1) ballady
- The One That Got Away - jest dużo klawiszy, jest wokal pod Chicago i jest obligatoryjna gitarowa solówka
- Daughter - ten utwór napisał Gustavsson dla swojej córki, tu bardziej słyszę wpływy Journey, no i ta wyciskająca łezkę solówka gitarzysty Wemmenstedta
2) singlowe hity
- Teenage Rebel - są zmiany tempa, jest więcej gitary niż klawisze zachwycają riffy
- Victorious - kojarzy się z soundtrackiem do filmu "Rocky", melodia od razu przylepia się do ucha, no i te gitary
- Caroline - midtempo z chórkami w stylu Journey
3) równie przebojowa reszta
Dziwny jest „The Law Of Jante”, krótki utwór, który otwiera album. Duńska aktorka dubbingowa Freya Miller mówi tu tekst o tłumieniu normalnych zachowań młodzieży w małych miasteczkach.
Tracklista:
---------------
01. The Law of Jante (ft. Freya Miller) – 1:27 https://youtu.be/53I2CgcIrN8?si=7dMl0GwEevo9fn9p
02. We Come Alive – 3:28 https://youtu.be/hHwmvTHTCNw?si=1qTZjQI_-sL6R5hk
03. Teenage Rebel – 4:32 https://youtu.be/vpiCL36Aml0?si=O8Qr27gUIQLtWJ2Z
04. Last to Know – 4:23 https://youtu.be/-zRlaJw0AAA?si=OeOGcnTis0v2vIW_
05. Victorious - 3:48 https://youtu.be/OqoM5Oez_Qg?si=CTLmIrNlg7r0GseB
06. Caroline - 4:56 https://youtu.be/e_SnbzzfzKQ?si=0alVpX6TMUNY3wD3
07. The One That Got Away – 4:18 https://youtu.be/HY8uNuF2ERo?si=_fyuKRlfe0fXlxjh
08. Addicted to Your Love – 3:53 https://youtu.be/Z-rt0OVCt1s?si=EbgvpWZ9LN2_Eoyx
09. 21 – 2:54 https://youtu.be/jP1OpEd8X4w?si=rB4ubBLWKycPfhzz
10. Unchain My Heart – 3:19 https://youtu.be/cHqlL2zegp8?si=wTsLBWQkWzQUGuxR
11. Daughter – 4:49 https://youtu.be/YkwWdGBRQAc?si=A5PKJt9DU_9-cc8c
Skład:
-------
Tobias Gustavsson – vocals
Jonny Wemmenstedt - guitar
Marcus Åblad - bass
Martin Frejinger - keyboards
Mattias Carlsson - drums
Gościnnie:
--------------
Freya Miller - voice
Håkan Glänte, Tobias Gustavsson - producer, recordings
Sebastian Forslund, Håkan Glänte - mixing
Thomas Plec Johansson - mastering
Andreas Diaz Pettersson – artwork
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Victorious – 26 marca 2024 https://youtu.be/8rmvICJFFFE?si=pJmXeyrGH20ockJR
- Caroline – 30 kwietnia 2024 https://youtu.be/8rmvICJFFFE?si=pJmXeyrGH20ockJR
- Teenage Rebel – 28 maja 2024 https://youtu.be/fG4HJFnicuM?si=xuM8qvhT6adSaIxQ
"Teenage Rebel" spełniła dzisiaj u mnie swoje zadanie. Poczułem się na luzie, zapomniałem o bólu. Trochę pośpiewałem, trochę otarłem łezkę.
Fajny rockowy album w stylu lat 80-ch.
Przeglądam listy z 31 maja. Jedno jest pewne - dzisiaj chcę słuchać czegoś melodyjnego. Znalazłem szwedzki zespół (na literę "N"), o którym coś nie coś słyszałem. Na okładce widzimy pokój nastolatków ze ścianą wytapetowaną plakatami znanych zespołów. Dwójka młodych ludzi siedzi odwrócona do nas plecami, a na ich kurtkach możemy odczytać tytuł płyty.
Ostatnie deszcze obniżyły temperaturę. W tej chwili jest 15 stopni, no i bez kurtki ani rusz.
Nestor - Teenage Rebel
Data wydania: 31 maja 2024
11 / 41:51
RYM – 3,59 (AOR)
Zespół Nestor powstał w 1989 roku w szwedzkim Falköping. Przygotowanym materiałem na debiutancki album nie udało się wówczas zainteresować żadnej firmy wydawniczej i grupa się rozwiązała.
Jej lider, Tobias Gustavsson pozostał w branży muzycznej jako kompozytor i producent. W latach 2003-04 grał w duecie Itchycoo, a w latach 2009-12 w zespole Straight Frank.
W 2021 roku muzycy dawnego Nestora postanowili jeszcze raz nagrać stary materiał z 1989 roku. Płyta "Kids in A Ghost Town" została wydana 22 października przez ich własną wytwórnię Nestor Prestor Music Group. Odniosła wówczas wielki sukces w Szwecji: w krajowych Grammy została nominowana w kategorii "Best Hardrock/ Metal Album".
Rok później Nestor podpisał kontrakt z wytwórnią Napalm Records, która wydała ten album w wersji "Deluxe Edition" z dodatkowymi nagraniami.
"Teenage Rebel" kontynuuje muzycznie to co prezentował na debiutanckiej płycie: powrót do złotych lat 80-ch. Bon Jovi, Aerosmith, Journey, Foreigner, Def Leppard słychać w ich nowych utworach. Ale to żadne kopie, to tylko inspiracje.
11 utworów podzieliłem po swojemu:
1) ballady
- The One That Got Away - jest dużo klawiszy, jest wokal pod Chicago i jest obligatoryjna gitarowa solówka
- Daughter - ten utwór napisał Gustavsson dla swojej córki, tu bardziej słyszę wpływy Journey, no i ta wyciskająca łezkę solówka gitarzysty Wemmenstedta
2) singlowe hity
- Teenage Rebel - są zmiany tempa, jest więcej gitary niż klawisze zachwycają riffy
- Victorious - kojarzy się z soundtrackiem do filmu "Rocky", melodia od razu przylepia się do ucha, no i te gitary
- Caroline - midtempo z chórkami w stylu Journey
3) równie przebojowa reszta
Dziwny jest „The Law Of Jante”, krótki utwór, który otwiera album. Duńska aktorka dubbingowa Freya Miller mówi tu tekst o tłumieniu normalnych zachowań młodzieży w małych miasteczkach.
Tracklista:
---------------
01. The Law of Jante (ft. Freya Miller) – 1:27 https://youtu.be/53I2CgcIrN8?si=7dMl0GwEevo9fn9p
02. We Come Alive – 3:28 https://youtu.be/hHwmvTHTCNw?si=1qTZjQI_-sL6R5hk
03. Teenage Rebel – 4:32 https://youtu.be/vpiCL36Aml0?si=O8Qr27gUIQLtWJ2Z
04. Last to Know – 4:23 https://youtu.be/-zRlaJw0AAA?si=OeOGcnTis0v2vIW_
05. Victorious - 3:48 https://youtu.be/OqoM5Oez_Qg?si=CTLmIrNlg7r0GseB
06. Caroline - 4:56 https://youtu.be/e_SnbzzfzKQ?si=0alVpX6TMUNY3wD3
07. The One That Got Away – 4:18 https://youtu.be/HY8uNuF2ERo?si=_fyuKRlfe0fXlxjh
08. Addicted to Your Love – 3:53 https://youtu.be/Z-rt0OVCt1s?si=EbgvpWZ9LN2_Eoyx
09. 21 – 2:54 https://youtu.be/jP1OpEd8X4w?si=rB4ubBLWKycPfhzz
10. Unchain My Heart – 3:19 https://youtu.be/cHqlL2zegp8?si=wTsLBWQkWzQUGuxR
11. Daughter – 4:49 https://youtu.be/YkwWdGBRQAc?si=A5PKJt9DU_9-cc8c
Skład:
-------
Tobias Gustavsson – vocals
Jonny Wemmenstedt - guitar
Marcus Åblad - bass
Martin Frejinger - keyboards
Mattias Carlsson - drums
Gościnnie:
--------------
Freya Miller - voice
Håkan Glänte, Tobias Gustavsson - producer, recordings
Sebastian Forslund, Håkan Glänte - mixing
Thomas Plec Johansson - mastering
Andreas Diaz Pettersson – artwork
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Victorious – 26 marca 2024 https://youtu.be/8rmvICJFFFE?si=pJmXeyrGH20ockJR
- Caroline – 30 kwietnia 2024 https://youtu.be/8rmvICJFFFE?si=pJmXeyrGH20ockJR
- Teenage Rebel – 28 maja 2024 https://youtu.be/fG4HJFnicuM?si=xuM8qvhT6adSaIxQ
"Teenage Rebel" spełniła dzisiaj u mnie swoje zadanie. Poczułem się na luzie, zapomniałem o bólu. Trochę pośpiewałem, trochę otarłem łezkę.
Fajny rockowy album w stylu lat 80-ch.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
No i wypogodziło się nareszcie. Jest zdecydowanie cieplej. Dzisiaj gra Iga o 15-ej. Wyjdę na spacer w samo południe.
Ostatnia szansa by wybrać coś z datą z 31 maja, bo od jutra będzie już nowa czerwcowa lista nowości na Spotify.
Spodobała mi się okładka przedstawiająca twarz młodej dziewczyny z opartymi na podbródku skrzypcami. Wykonawczyni (na literę "L") jest mi absolutnie nieznana, ale skrzypce uwielbiam.
Sprawdziłem przed wyjściem słuchawki - nie trzeba ich na razie doładowywać.
Biorę coś do picia i startuję...
Mary Frances Leahy - First Light
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 34:38
Discogs (Celtic-Latin-Jazz-Fusion)
Mary Frances Leahy urodziła się w 2005 roku kanadyjskim Ontario. Jej rodzicami jest para znanych irlandzkich skrzypków - Natalie McMaster i Donella Leahy.
Mary Frances jest najstarsza z siedmiorga rodzeństwa. Od 5 roku występuje na scenie z zespołem swoich rodziców. Gra na skrzypcach i pianinie, no i bardzo dobrze tańczy (tak - ten specyficzny taniec irlandzki).
Do dnia dzisiejszego uczestniczyła w ponad 600 koncertach na terenie USA i Kanady.
Mimo tak młodego wieku zaliczyła już występy w telewizji niemieckiej, brytyjskiej, irlandzkiej i amerykańskiej.
W czasie pandemii w 2020 roku jej rodzice kupili studio nagraniowe. Wtedy zaczęła komponować akompaniując sobie na fortepianie.
W 2023 roku występuje razem z Bellą Fleckiem i Jerry Douglasem. Komponuje również dwa utwory na nową płytę jej rodziców "Canvas".
Dziennie spędza siedem godziny na ćwiczeniu gry na różnorodnych instrumentach.
Brała prywatne lekcje jazzowego fortepianu na uniwersytecie w Toronto (u Adreana Ferrugia), zaliczyła kurs pianistyczny w stylu latynoamerykańskim na Berklee College of Music w Bostonie, no i znowu prywatnie uczyła się sztuki orkiestracji na Humber College w Toronto (u Becci Pelleta).
"First Light" jest debiutanckim albumem Mary Frances. Skomponowała wszystkie utwory. Razem z Elmerem Ferrerem zajęła się również produkcją płyty. Gra na skrzypcach i fortepianie. Towarzyszy jej doskonały składem muzyków wśród których jest jej młodszy brat Michael.
Wyróżniam w zasadzie wszystkie utwory. To w końcu tylko 35 minut muzyki, ale jakiej.
Połączenie w jedną całość elementów muzyki irlandzkiej i latynoskiej z jazzem bardzo mi się spodobało.
Świetnie prezentuje się pierwszy singiel "Cheerio", do tego wideoklip w którym możemy zobaczyć jak świetnie Mary Frances tańczy.
Tracklista:
-------------
01. First Light - 3:54 https://youtu.be/Tql0sKQGAHk?si=xUx5UgJAvgzzt0gi
02. Camino - 4:47 https://youtu.be/ph8IgCFr0js?si=EqJD-iJn9qAiIZsA
03. Dance of the Fairies - 4:01 https://youtu.be/B5bq9LRldRE?si=tm6w4kIFWlhGSgeF
04. Dinner at 8 - 4:51 https://youtu.be/xcjOuYTqzWs?si=P9Bykqt4LYlF6wRV
05. Silhouette Lebert - 3:10 https://youtu.be/RoEZJ5DK-fU?si=v9Iu79qCbAyinBAE
06. Celticumbia - 4:00 https://youtu.be/SmoeCkQ_Yss?si=qwt2y6k96uUpg7Pz
07. Return to Skye - 4:21 https://youtu.be/waj4khdVTdQ?si=X3_MHd4ULBcw2wfY
08. Cheerio - 3:18 https://youtu.be/bsAxLU-gBps?si=J3oPTsNAJy18ctLe
09. Dreamcatcher - 2:12 https://youtu.be/nO0_88TinDo?si=0BuUMUPqK8KNM0Ck
Sklad:
--------
Mary Frances Leahy – violin, piano, steps
Elmer Ferrer – guitar, programming
Remi Arsenault – bass
Mark Kelso - drums
Rosendo „Chendy “Leon – drums, percussion
Michael Leahy, Juan De Sedas - accordion
Roberto Riveron - bass
Liza McLellan - cello
Elmer Ferrer, Mary Frances Leahy - producer
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Cheerio – 29 marca 2024 https://youtu.be/5lGC3uPaZ1o?si=JqvyWolQjvH9KZhP
- Silhouette Lebert – 19 kwietnia 2024
"First Light" trafia do mojego Top 40 2024.
Ostatnia szansa by wybrać coś z datą z 31 maja, bo od jutra będzie już nowa czerwcowa lista nowości na Spotify.
Spodobała mi się okładka przedstawiająca twarz młodej dziewczyny z opartymi na podbródku skrzypcami. Wykonawczyni (na literę "L") jest mi absolutnie nieznana, ale skrzypce uwielbiam.
Sprawdziłem przed wyjściem słuchawki - nie trzeba ich na razie doładowywać.
Biorę coś do picia i startuję...
Mary Frances Leahy - First Light
Data wydania: 31 maja 2024
9 / 34:38
Discogs (Celtic-Latin-Jazz-Fusion)
Mary Frances Leahy urodziła się w 2005 roku kanadyjskim Ontario. Jej rodzicami jest para znanych irlandzkich skrzypków - Natalie McMaster i Donella Leahy.
Mary Frances jest najstarsza z siedmiorga rodzeństwa. Od 5 roku występuje na scenie z zespołem swoich rodziców. Gra na skrzypcach i pianinie, no i bardzo dobrze tańczy (tak - ten specyficzny taniec irlandzki).
Do dnia dzisiejszego uczestniczyła w ponad 600 koncertach na terenie USA i Kanady.
Mimo tak młodego wieku zaliczyła już występy w telewizji niemieckiej, brytyjskiej, irlandzkiej i amerykańskiej.
W czasie pandemii w 2020 roku jej rodzice kupili studio nagraniowe. Wtedy zaczęła komponować akompaniując sobie na fortepianie.
W 2023 roku występuje razem z Bellą Fleckiem i Jerry Douglasem. Komponuje również dwa utwory na nową płytę jej rodziców "Canvas".
Dziennie spędza siedem godziny na ćwiczeniu gry na różnorodnych instrumentach.
Brała prywatne lekcje jazzowego fortepianu na uniwersytecie w Toronto (u Adreana Ferrugia), zaliczyła kurs pianistyczny w stylu latynoamerykańskim na Berklee College of Music w Bostonie, no i znowu prywatnie uczyła się sztuki orkiestracji na Humber College w Toronto (u Becci Pelleta).
"First Light" jest debiutanckim albumem Mary Frances. Skomponowała wszystkie utwory. Razem z Elmerem Ferrerem zajęła się również produkcją płyty. Gra na skrzypcach i fortepianie. Towarzyszy jej doskonały składem muzyków wśród których jest jej młodszy brat Michael.
Wyróżniam w zasadzie wszystkie utwory. To w końcu tylko 35 minut muzyki, ale jakiej.
Połączenie w jedną całość elementów muzyki irlandzkiej i latynoskiej z jazzem bardzo mi się spodobało.
Świetnie prezentuje się pierwszy singiel "Cheerio", do tego wideoklip w którym możemy zobaczyć jak świetnie Mary Frances tańczy.
Tracklista:
-------------
01. First Light - 3:54 https://youtu.be/Tql0sKQGAHk?si=xUx5UgJAvgzzt0gi
02. Camino - 4:47 https://youtu.be/ph8IgCFr0js?si=EqJD-iJn9qAiIZsA
03. Dance of the Fairies - 4:01 https://youtu.be/B5bq9LRldRE?si=tm6w4kIFWlhGSgeF
04. Dinner at 8 - 4:51 https://youtu.be/xcjOuYTqzWs?si=P9Bykqt4LYlF6wRV
05. Silhouette Lebert - 3:10 https://youtu.be/RoEZJ5DK-fU?si=v9Iu79qCbAyinBAE
06. Celticumbia - 4:00 https://youtu.be/SmoeCkQ_Yss?si=qwt2y6k96uUpg7Pz
07. Return to Skye - 4:21 https://youtu.be/waj4khdVTdQ?si=X3_MHd4ULBcw2wfY
08. Cheerio - 3:18 https://youtu.be/bsAxLU-gBps?si=J3oPTsNAJy18ctLe
09. Dreamcatcher - 2:12 https://youtu.be/nO0_88TinDo?si=0BuUMUPqK8KNM0Ck
Sklad:
--------
Mary Frances Leahy – violin, piano, steps
Elmer Ferrer – guitar, programming
Remi Arsenault – bass
Mark Kelso - drums
Rosendo „Chendy “Leon – drums, percussion
Michael Leahy, Juan De Sedas - accordion
Roberto Riveron - bass
Liza McLellan - cello
Elmer Ferrer, Mary Frances Leahy - producer
Single/Wideoclipy:
-------------------------
- Cheerio – 29 marca 2024 https://youtu.be/5lGC3uPaZ1o?si=JqvyWolQjvH9KZhP
- Silhouette Lebert – 19 kwietnia 2024
"First Light" trafia do mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
No i mamy kolejny słoneczny dzień. I jak tu się nie cieszyć.
Spotify przysłał mi "Release Radar numer 23" (30 utworów z najnowszych singli i albumów). Sporo koncertowych płyt: Jethro Tull, Coryell & McLaughlin, Santana, Slade, Springsteen. "Radaru" słuchałem przy tradycyjnym piątkowym sprzątaniu mieszkania. Z "Radaru" wybrałem też płytę do dzisiejszego spaceru. Amerykańskiego wykonawcę (na literę "E") znam od prawie 30 lat. Na okładce widać lidera zespołu (stojącego na scenie i trzymającego się statywu mikrofonu) przy próbie robienia zamaszystego kroku do przodu. Czy ma ona symboliczne znaczenie?
Jakoś mi ten spacer przesuwał się z godziny na godzinę. W rezultacie wyszedłem dopiero po drugiej kawie, po godzinie 17-ej.
Eels - EELS TIME!
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 41:11
RYM – nieklasyfikowany (Indie Pop, Indie Rock)
Zespół Eels założył Mark Oliver Everett (pseudonim E) w 1995 roku w Los Angeles. Nazwa miała im zapewnić w spisie zespołów pierwsze miejsce na literą „e” (zapomnieli niestety o grupie Eagles). Kontrakt podpisali z firmą produkcyjną Stevena Spielberga DreamWorks.
W 1996 roku ukazuje się ich pierwszy album "Beautiful Freak" zawierający melancholijny pop z dołującymi tekstami Everetta.
Od tamtego czasu grupa wielokrotnie zmieniła skład personalny.
"Eels Time!" jest już 15 płytą tego amerykańskiego kwintetu grającego rock alternatywny. Na jej czele niezmiennie od lat stoi śpiewający multiinstrumentalista E (Mark Oliver Everett, 61 lat). Pozostali muzycy również występujący pod pseudonimami, doszli do Eels w latach 2001-2010.
Album nagrywano między wrześniem 2023 a lutym 2024 roku w Los Feliz, Los Angeles i w Dublinie.
Bo przesłuchaniu 12 utworów wyróżniam przede wszystkim wokal Everetta. Ma niesamowitą rozpiętość głosu: od falsetu do niskich tonów Toma Waitsa. Typowe instrumenty (gitara, bas, klawisze, perkusja) wzbogacił brzmieniem dziecięcych dzwoneczków, fletów prostych, tamburynu i melotronu.
Głównie dominują ballady:
Time/ We Won't See Her Like Again/ Haunted Hero/ Song for You Know Who - to najpiękniejsze z nich.
Są też utwory rytmiczne:
Goldy/ Sweet Smile/ If I'm Gonna Go Anywhere/ And You Run
Fajnie kołysze „Lay With the Lambs”, a zdecywanym moim faworytem jest finałowa ballada „Let's Be Lucky” z optymistycznym tekstem.
Tracklista:
----------------
01. Time - 2:25 https://youtu.be/-ILgcm5c8oc?si=h30Wom-i8_WhLyOR
02. We Won't See Her Like Again - 3:03 https://youtu.be/I3uUeN7Py10?si=TxdaF9nY5EvmlErX
03. Goldy - 4:08 https://youtu.be/dKyt46POn0g?si=YsEec77so4sD6onq
04. Sweet Smile - 3:28 https://youtu.be/78p-reJf_98?si=t4sfP9k55YTkjZDT
05. Haunted Hero - 2:51 https://youtu.be/LnEkCQxQRDg?si=UuDtXUx99T_TJqDP
06. If I'm Gonna Go Anywhere - 4:23 https://youtu.be/6hZ6Sz8wR0s?si=3AsbcnOOR_X4CNny
07. And You Run - 3:40 https://youtu.be/bdFvTNitC4s?si=ThKOFoKUmjQEnwKA
08. Lay With the Lambs - 3:31 https://youtu.be/nYUYkYDAI_U?si=jX1PcP_qFJXdPt8M
09. Song for You Know Who - 2:17 https://youtu.be/YJXCMCX85H4?si=PwhWBu-XSabwTqg0
10. I Can't Believe It's True - 3:56 https://youtu.be/m-aFyX-ZJTo?si=g_eowLFqOC2DbrSz
11. On the Bridge - 3:17 https://youtu.be/rG30zAEhT7w?si=onq0gMGe8bf8_GXb
12. Let's Be Lucky - 4:05 https://youtu.be/eHw4YWVU4Z4?si=BqK4S0bQGNW1EEmi
Skład:
--------
E (Mark Oliver Everett) - guitar, vocals, piano, keyboards
Koool G Murder - bass guitar, synthesizer
The Chet, P-Boo - guitar
Knuckles - drums
Gościnnie:
---------------
Sean Coleman – guitar
Tyson Ritter - piano
Mark Oliver Everett, Tyson Ritter, Sean Coleman – Producer
Mark Oliver Everett, Ryan Boesch, Tyson Ritter, Sean Coleman, Koool G Murder - Mixing Engineer
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- Time – 29 lutego 2024 https://youtu.be/-ILgcm5c8oc?si=h30Wom-i8_WhLyOR
- Goldy – 26 marca 2024
- If I'm Gonna Go Anywhere – 7 maja 2024
Całość przesłuchałem dzisiaj dwa razy i jest tak dobra, że postanowiłem umieścić ten album w poczekalni do mojego Top 40 2024.
Spotify przysłał mi "Release Radar numer 23" (30 utworów z najnowszych singli i albumów). Sporo koncertowych płyt: Jethro Tull, Coryell & McLaughlin, Santana, Slade, Springsteen. "Radaru" słuchałem przy tradycyjnym piątkowym sprzątaniu mieszkania. Z "Radaru" wybrałem też płytę do dzisiejszego spaceru. Amerykańskiego wykonawcę (na literę "E") znam od prawie 30 lat. Na okładce widać lidera zespołu (stojącego na scenie i trzymającego się statywu mikrofonu) przy próbie robienia zamaszystego kroku do przodu. Czy ma ona symboliczne znaczenie?
Jakoś mi ten spacer przesuwał się z godziny na godzinę. W rezultacie wyszedłem dopiero po drugiej kawie, po godzinie 17-ej.
Eels - EELS TIME!
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 41:11
RYM – nieklasyfikowany (Indie Pop, Indie Rock)
Zespół Eels założył Mark Oliver Everett (pseudonim E) w 1995 roku w Los Angeles. Nazwa miała im zapewnić w spisie zespołów pierwsze miejsce na literą „e” (zapomnieli niestety o grupie Eagles). Kontrakt podpisali z firmą produkcyjną Stevena Spielberga DreamWorks.
W 1996 roku ukazuje się ich pierwszy album "Beautiful Freak" zawierający melancholijny pop z dołującymi tekstami Everetta.
Od tamtego czasu grupa wielokrotnie zmieniła skład personalny.
"Eels Time!" jest już 15 płytą tego amerykańskiego kwintetu grającego rock alternatywny. Na jej czele niezmiennie od lat stoi śpiewający multiinstrumentalista E (Mark Oliver Everett, 61 lat). Pozostali muzycy również występujący pod pseudonimami, doszli do Eels w latach 2001-2010.
Album nagrywano między wrześniem 2023 a lutym 2024 roku w Los Feliz, Los Angeles i w Dublinie.
Bo przesłuchaniu 12 utworów wyróżniam przede wszystkim wokal Everetta. Ma niesamowitą rozpiętość głosu: od falsetu do niskich tonów Toma Waitsa. Typowe instrumenty (gitara, bas, klawisze, perkusja) wzbogacił brzmieniem dziecięcych dzwoneczków, fletów prostych, tamburynu i melotronu.
Głównie dominują ballady:
Time/ We Won't See Her Like Again/ Haunted Hero/ Song for You Know Who - to najpiękniejsze z nich.
Są też utwory rytmiczne:
Goldy/ Sweet Smile/ If I'm Gonna Go Anywhere/ And You Run
Fajnie kołysze „Lay With the Lambs”, a zdecywanym moim faworytem jest finałowa ballada „Let's Be Lucky” z optymistycznym tekstem.
Tracklista:
----------------
01. Time - 2:25 https://youtu.be/-ILgcm5c8oc?si=h30Wom-i8_WhLyOR
02. We Won't See Her Like Again - 3:03 https://youtu.be/I3uUeN7Py10?si=TxdaF9nY5EvmlErX
03. Goldy - 4:08 https://youtu.be/dKyt46POn0g?si=YsEec77so4sD6onq
04. Sweet Smile - 3:28 https://youtu.be/78p-reJf_98?si=t4sfP9k55YTkjZDT
05. Haunted Hero - 2:51 https://youtu.be/LnEkCQxQRDg?si=UuDtXUx99T_TJqDP
06. If I'm Gonna Go Anywhere - 4:23 https://youtu.be/6hZ6Sz8wR0s?si=3AsbcnOOR_X4CNny
07. And You Run - 3:40 https://youtu.be/bdFvTNitC4s?si=ThKOFoKUmjQEnwKA
08. Lay With the Lambs - 3:31 https://youtu.be/nYUYkYDAI_U?si=jX1PcP_qFJXdPt8M
09. Song for You Know Who - 2:17 https://youtu.be/YJXCMCX85H4?si=PwhWBu-XSabwTqg0
10. I Can't Believe It's True - 3:56 https://youtu.be/m-aFyX-ZJTo?si=g_eowLFqOC2DbrSz
11. On the Bridge - 3:17 https://youtu.be/rG30zAEhT7w?si=onq0gMGe8bf8_GXb
12. Let's Be Lucky - 4:05 https://youtu.be/eHw4YWVU4Z4?si=BqK4S0bQGNW1EEmi
Skład:
--------
E (Mark Oliver Everett) - guitar, vocals, piano, keyboards
Koool G Murder - bass guitar, synthesizer
The Chet, P-Boo - guitar
Knuckles - drums
Gościnnie:
---------------
Sean Coleman – guitar
Tyson Ritter - piano
Mark Oliver Everett, Tyson Ritter, Sean Coleman – Producer
Mark Oliver Everett, Ryan Boesch, Tyson Ritter, Sean Coleman, Koool G Murder - Mixing Engineer
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- Time – 29 lutego 2024 https://youtu.be/-ILgcm5c8oc?si=h30Wom-i8_WhLyOR
- Goldy – 26 marca 2024
- If I'm Gonna Go Anywhere – 7 maja 2024
Całość przesłuchałem dzisiaj dwa razy i jest tak dobra, że postanowiłem umieścić ten album w poczekalni do mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Oj wypogodziło się na dobre. No z była sucha jak nigdy a w ciągu dnia zapowiada się słońce. Lokalne radio na reklamuje pogodę na grilla.
Dalej korzystam z najnowszej listy płyt z 7 czerwca. Natrafiłem na niej na bluesmana (na literę "S"), którego płytę mam w regale. Tak sobie myślałem, ale sprawdziłem i mam rzeczywiście: z 2015 roku "Sonic Soul Surfer".
Okładka tej najnowszej płyty jest niezbyt wydumana: zawiera po prostu tytuł i nazwisko wykonawcy.
Dzisiaj Iga gra finał o 15-ej. Przesłucham więc płytę w dwóch etapach: przed południem i po jej meczu.
Seasick Steve - A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 53:09
RYM – 2,76 (Blues)
Seasick Steve (właściwie Steve Wold) urodził się w 1951 roku kalifornijskim Oakland.
Gdy miał 4 lata rozwiedli się jego rodzice.
W wieku ośmiu lat nauczył się grać na gitarze
Mając 14 lat opuszcza dom w poszukiwaniu pracy. Niejednokrotnie trafia do więzienia.
Od czasu do czasu udaje mu się wystąpić razem ze znanymi amerykańskimi bluesmanami.
Pracuje też jako pomocnik w różnych studiach nagraniowych.
Na początku lat 90 zostaje zatrudniony jako muzyk studyjny w Seattle.
Zostaje producentem zespołu Bikini Kill i Modest Mouse.
W wieku 50 lat doznaje zawału serca. Wtedy na prośbę swojej żony (urodzonej w Norwegii) przenosi się na stałe do jej ojczystego kraju.
W 2004 roku nagrywa swoją pierwszą płytę "Cheap" razem ze szwedzkim zespołem Level Devils.
W 2006 roku ukazuje się jego drugi album "Dog House Music". W tym samym roku wystąpił w sylwestrowym Show Joolsa Hollanda w brytyjskiej telewizji grając trzy utwory z drugiego albumu. W ciągu jednej nocy stał się gwiazdą w Wielkiej Brytanii.
W 2007 roku zaliczył wszystkie festiwale muzyczne. W czerwcu tego roku został nagrodzony brytyjską Mojo Award w kategorii "Breaktrough Act".
Z rocznym opóźnieniem "Dog House Music" trafił na 47 miejsce listy albumów.
Do 2020 roku wydaje 10 płyt.
"A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees" nosi numer 13.
Album po raz pierwszy w jego karierze nagrano w profesjonalnym studiu przy pomocy najnowszej techniki. W sesji nagraniowej towarzyszył mu w kilkuosobowy zespół.
Ale w jego muzyce nic się nie zmieniło - to nadal mieszanina bluesa i country, tym razem z dodatkami funku i boogie.
Są bardzo dobre cztery single. Do dwóch z nich nakręcono ciekawe wideoklipy.
Podobieństwa, owszem są do: ZZ Top, Willie Nelsona, Van Morrisona czy CCR.
Bardzo podoba mi się finałowa spokojna ballada "Elisabeth" napisana dla żony.
Tracklista:
--------------
01. Move to the Country - 04:47 https://youtu.be/z9_wBMhRue0?si=lsdWRJv-mJD4T9B0
02. Internet Cowboys - 04:00 https://youtu.be/lYj13UevFK0?si=UVm-D7XIiO_mmko8
03. San Francisco Sound '67 - 05:08 https://youtu.be/WJDgPAb1Itk?si=M87xuSzdYwD1vo6y
04. A Trip and a Stumble (For Leya) - 04:34 https://youtu.be/iH8dGrVS5IY?si=zU10nTHnVzu4GIXC
05. This Way - 04:16 https://youtu.be/ippy6BiAp-Q?si=7sUXwTUF3DnFxzuk
06. Backbone Slip - 04:13 https://youtu.be/EBpnXVf8_3A?si=bthblSswVkbh12UE
07. Let The Music Talk - 04:02 https://youtu.be/Xq4UHUf5jNs?si=bPNyfmMfoZEF9AzR
08. You Don't Know [Explicit] - 04:24 https://youtu.be/TPV9itOzrbM?si=0uXIRHWesozMiLzX
09. Funky Music - 04:05 https://youtu.be/hNgULNsshNM?si=TWndxSSBMY6oyacp
10. Cryin' Out Loud - 04:10 https://youtu.be/9k-VIjnB0mc?si=uULH-pwsXECRQt4R
11. Soul Food - 04:16 https://youtu.be/eB4nJdqqhRI?si=G1c1BtzGXLyW8q3a
12. Elisabeth - 04:06 https://youtu.be/tG5TNY7n-O4?si=eLjweeBb2aAgwNrv
Skład:
-------
Seasick Steve – Guitar, Vocals
Luther Dickinson - Electric Guitar, Slide Guitar
Fats Kaplin - Pedal Steel Guitar
Carey Frank - Keyboards
Carmine Rojas - Bass Guitar
Dan Magusson - Drums
Mickey Raphael - Harmonica
Gościnnie:
-----------------
Amund Maarud – Guitar (2)
Jonas Kamprad – Drums (4)
Chris Powel – Percussion (4, 10)
Seasick Steve – Producer
Single/Wideoclipy:
------------------------
- Backbone Slip – 14 lutego 2024 https://youtu.be/EBpnXVf8_3A?si=bthblSswVkbh12UE
- Let The Music Talk – 5 marca 2024
- Funky Music – 6 marca 2024
- Internet Cowboys – 24 kwietnia 2024 https://youtu.be/lYj13UevFK0?si=UVm-D7XIiO_mmko8
73-letni Seasick Steve nadal jest w doskonałej formie. Kto wie, czy ten nowy album nie należy do jego najlepszych w całej dyskografii.
Wpisuję go do poczekalni mojego TOP 40 2024.
Dalej korzystam z najnowszej listy płyt z 7 czerwca. Natrafiłem na niej na bluesmana (na literę "S"), którego płytę mam w regale. Tak sobie myślałem, ale sprawdziłem i mam rzeczywiście: z 2015 roku "Sonic Soul Surfer".
Okładka tej najnowszej płyty jest niezbyt wydumana: zawiera po prostu tytuł i nazwisko wykonawcy.
Dzisiaj Iga gra finał o 15-ej. Przesłucham więc płytę w dwóch etapach: przed południem i po jej meczu.
Seasick Steve - A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 53:09
RYM – 2,76 (Blues)
Seasick Steve (właściwie Steve Wold) urodził się w 1951 roku kalifornijskim Oakland.
Gdy miał 4 lata rozwiedli się jego rodzice.
W wieku ośmiu lat nauczył się grać na gitarze
Mając 14 lat opuszcza dom w poszukiwaniu pracy. Niejednokrotnie trafia do więzienia.
Od czasu do czasu udaje mu się wystąpić razem ze znanymi amerykańskimi bluesmanami.
Pracuje też jako pomocnik w różnych studiach nagraniowych.
Na początku lat 90 zostaje zatrudniony jako muzyk studyjny w Seattle.
Zostaje producentem zespołu Bikini Kill i Modest Mouse.
W wieku 50 lat doznaje zawału serca. Wtedy na prośbę swojej żony (urodzonej w Norwegii) przenosi się na stałe do jej ojczystego kraju.
W 2004 roku nagrywa swoją pierwszą płytę "Cheap" razem ze szwedzkim zespołem Level Devils.
W 2006 roku ukazuje się jego drugi album "Dog House Music". W tym samym roku wystąpił w sylwestrowym Show Joolsa Hollanda w brytyjskiej telewizji grając trzy utwory z drugiego albumu. W ciągu jednej nocy stał się gwiazdą w Wielkiej Brytanii.
W 2007 roku zaliczył wszystkie festiwale muzyczne. W czerwcu tego roku został nagrodzony brytyjską Mojo Award w kategorii "Breaktrough Act".
Z rocznym opóźnieniem "Dog House Music" trafił na 47 miejsce listy albumów.
Do 2020 roku wydaje 10 płyt.
"A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees" nosi numer 13.
Album po raz pierwszy w jego karierze nagrano w profesjonalnym studiu przy pomocy najnowszej techniki. W sesji nagraniowej towarzyszył mu w kilkuosobowy zespół.
Ale w jego muzyce nic się nie zmieniło - to nadal mieszanina bluesa i country, tym razem z dodatkami funku i boogie.
Są bardzo dobre cztery single. Do dwóch z nich nakręcono ciekawe wideoklipy.
Podobieństwa, owszem są do: ZZ Top, Willie Nelsona, Van Morrisona czy CCR.
Bardzo podoba mi się finałowa spokojna ballada "Elisabeth" napisana dla żony.
Tracklista:
--------------
01. Move to the Country - 04:47 https://youtu.be/z9_wBMhRue0?si=lsdWRJv-mJD4T9B0
02. Internet Cowboys - 04:00 https://youtu.be/lYj13UevFK0?si=UVm-D7XIiO_mmko8
03. San Francisco Sound '67 - 05:08 https://youtu.be/WJDgPAb1Itk?si=M87xuSzdYwD1vo6y
04. A Trip and a Stumble (For Leya) - 04:34 https://youtu.be/iH8dGrVS5IY?si=zU10nTHnVzu4GIXC
05. This Way - 04:16 https://youtu.be/ippy6BiAp-Q?si=7sUXwTUF3DnFxzuk
06. Backbone Slip - 04:13 https://youtu.be/EBpnXVf8_3A?si=bthblSswVkbh12UE
07. Let The Music Talk - 04:02 https://youtu.be/Xq4UHUf5jNs?si=bPNyfmMfoZEF9AzR
08. You Don't Know [Explicit] - 04:24 https://youtu.be/TPV9itOzrbM?si=0uXIRHWesozMiLzX
09. Funky Music - 04:05 https://youtu.be/hNgULNsshNM?si=TWndxSSBMY6oyacp
10. Cryin' Out Loud - 04:10 https://youtu.be/9k-VIjnB0mc?si=uULH-pwsXECRQt4R
11. Soul Food - 04:16 https://youtu.be/eB4nJdqqhRI?si=G1c1BtzGXLyW8q3a
12. Elisabeth - 04:06 https://youtu.be/tG5TNY7n-O4?si=eLjweeBb2aAgwNrv
Skład:
-------
Seasick Steve – Guitar, Vocals
Luther Dickinson - Electric Guitar, Slide Guitar
Fats Kaplin - Pedal Steel Guitar
Carey Frank - Keyboards
Carmine Rojas - Bass Guitar
Dan Magusson - Drums
Mickey Raphael - Harmonica
Gościnnie:
-----------------
Amund Maarud – Guitar (2)
Jonas Kamprad – Drums (4)
Chris Powel – Percussion (4, 10)
Seasick Steve – Producer
Single/Wideoclipy:
------------------------
- Backbone Slip – 14 lutego 2024 https://youtu.be/EBpnXVf8_3A?si=bthblSswVkbh12UE
- Let The Music Talk – 5 marca 2024
- Funky Music – 6 marca 2024
- Internet Cowboys – 24 kwietnia 2024 https://youtu.be/lYj13UevFK0?si=UVm-D7XIiO_mmko8
73-letni Seasick Steve nadal jest w doskonałej formie. Kto wie, czy ten nowy album nie należy do jego najlepszych w całej dyskografii.
Wpisuję go do poczekalni mojego TOP 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify
- Retromaniak
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3162
- Rejestracja: 13.03.2021, 15:39
- Lokalizacja: Niemcy / Bydgoszcz
Re: Spacerowym krokiem – płyta dnia
Dzisiaj jest niedziela wyborcza w całej Europie. Wybiorę się razem z żoną złożyć głosy w samo południe. Jest piękna słoneczna pogoda. Muzyczny spacer zrobię po obiedzie. Do tej pory muszę jeszcze naładować moje słuchawki.
Na liście z 7 czerwca jest oczywiście nowy album Bon Jovi, no ale nie spieszy mi się z jego przesłuchaniem. Co innego z płytą cudownego dziecka bluesa (na literę "S").
Wychowanek Buddy Guya nagrał kiedyś swoją pierwszą płytę w wieku 12 lat. Teraz ma już 25 lat. Na okładce stoi z gitarą w ręku na skalistym wybrzeżu morza w promieniach zachodzącego słońca.
Po dobrym obiedzie i krótkiej drzemce wybrałem się wreszcie na spacer ze słuchawkami.
Quinn Sullivan – Salvation
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 48:25
RYM – nieklasyfikowany (Blues Rock)
Quinn Sullivan urodził się w 1999 roku w New Bedford (Massachusetts).
Naukę gry na gitarze zaczął w wieku 3 lat.
Korzystając z płytoteki ojca usłyszał najpierw Beatlesów, a później dużo muzyki bluesowej.
To niewiarygodne, ale w wieku pięciu lat założył swój pierwszy, dziecięcy jeszcze zespół Toejam Band.
W tym czasie bostońska stacja telewizyjna WB 56 nakręciła o nim kilka reportaży.
W wieku 6 lat wystąpił w audycji telewizyjnej The Elen DeGeneres Show z utworem Beatlesów "Twist and Shout". W nagrodę dostał wtedy gitarę Gibson ES-335 i taką na jakiej grał Eric Clapton.
Mając 9 lat wystąpił w programie Canal Fox 25 grając z zespołem swojego ojca utwory Beatlesów, B.B. Kinga a nawet jedną własną kompozycję.
W kwietniu 2007 roku na koncercie Buddy Guya w New Bedford ośmioletni Quinn zostaje zaproszony przez bluesmana na scenę na krótką prezentację swoich umiejętności gry na gitarze. Zagrał wtedy kilka rifów Erica Claptona, Stevie Ray Vaughana i Jimi Hendrixa. Od tego czasu Buddy Guy czuwał nad rozwojem talentu Sullivana, zabierając go regularnie na swoje trasy koncertowe.
W 2008 roku na płycie "Skin Deep" Buddy Guya, w jednym z utworów Quinn gra pierwszy raz gitarową solówkę.
W 2011 roku nagrywa swój debiutancki album "Cyklone".
2013 roku powstaje jego druga płyta "Getting There".
W tym samym roku jako najmłodszy muzyk wystąpił na festiwalu jazzowym w Montreaux, jak również zagrał wspólnie z Buddy Guyem i Robertem Randolphem na Crossroads Guitar Festival organizowanym corocznie przez Erica Claptona w nowojorskim Madison Square Garden.
W latach 2017-21 nagrał jeszcze dwie płyty.
"Salvation" z jednej strony jest hołdem dla muzycznych korzeni Sullivana, z drugiej strony formą psychicznej terapii po śmierci ukochanej matki. Jak sam wspomniał w jednym z wywiadów: "moja matka jest gwiazdą przewodnią tej płyty".
Album wyprodukował John Fields (Pink, Miley Cyrus, Jonas Brothers). Teksty napisał Kevin Bowe (Jonny Lang, Kenny Wayne Shepherd, Etta James). Sesja nagraniowa trwała zaledwie dwa tygodnie. Quinn grał głównie na gitarze Gibson SG (Budgie) używając wzmacniacza Fender Deluxe Reverb.
Utwór po utworze:
- Dark Love - drugi singiel, z fajnym rytmem pasującym do moich kroków, jest pianino, jest solówka na gitarze
- Salvation (Make Me Wanna Pray) - pierwszy singiel, lekkofunkujący trochę w stylu Krawitza (wokal), organy B3, gitarowy pedał wah-wah
- Rise Up Children - czwarty singiel, no i mamy boogie - to lubię
- Don't Wanna Die Today - podkręcamy tempo (wczesne Doobie Brothers), no i to ogniste solo na gitarze
- Once Upon A Lie - rozrywkowy numer śpiewany częściowo falsetem
- Better In Love - santanowska ballada z gitarą w roli głównej i dyskretną perkusją
- Leave No Love Behind - jest przebojowo, taki tex-mex w mid-tempie
- I Can't Stay (& You Can't Go) - pierwszy rasowy blues, z pasującą solówką na gitarze
- Nothin' Gonna Change My Mind - szybki funk (Prince), są dęciaki, taneczny numer do dyskoteki
- Eyes On Me - dla odpoczynku piękna soulowa ballada, znowu podrywają dęciaki, jest dyskretna gitara
- Half My Heart - trzeci singiel, spokojny numer z fajnym tematem gitary
- Eyesight To The Blind - na zakończenie koncertowa wersja znanego coveru Sony Boy Williamsona, udokumentowana na wideoklipie, z rewelacyjnie technicznie z zagraną solówką na gitarze - to warto zobaczyć
Tracklista:
--------------
01. Dark Love – 3:40 https://youtu.be/rOlpzSErGaQ?si=Bo9srORskkoBD6Gd
02. Salvation (Make Me Wanna Pray) – 3:49 https://youtu.be/tUG050bnhXk?si=f8NKZl2Fs19Ge8Cg
03. Rise Up Children – 3:25 https://youtu.be/D7OjbeimhyM?si=LBW83TpY-1Wkif2y
04. Don't Wanna Die Today – 3:28 https://youtu.be/98TcD3lTcQ8?si=B9I66ZPCWeUp7I1q
05. Once Upon a Lie – 3:36 https://youtu.be/7LVm3YJq3bY?si=9Js2ZysFVrEgm4bt
06. Better in Love – 3:45 https://youtu.be/JRis5WU7cQw?si=hDkyhpAK48gv2gGC
07. Leave No Love Behind – 3:51 https://youtu.be/DxQW6-pg1-U?si=PY4K4zUuPeOvapeF
08. I Can't Stay (You Can't Go) – 3:57 https://youtu.be/-L85ap8oLJI?si=Ic6R_04OCZn5WYkn
09. Nothing Gonna Change My Mind – 3:46 https://youtu.be/yw3DoG9j96g?si=po0tG6bC003Ds_Sj
10. Eyes on Me – 4:26 https://youtu.be/Eyux_zOzU1Y?si=TnqF1_AAcr6kuUSY
11. Half My Heart – 4:19 https://youtu.be/x794ZkgWmnE?si=g9UGG7qHRNwjnobG
12. Eyesight to the Blind (Live) – 5:17 https://youtu.be/pCDRozU2mmo?si=Utw_Irvwwf_aP6MB
Skład:
--------
Quinn Sullivan – vocals, guitars
Eric Robert – keyboards, vocals
Aaron Sig – drums
Kyle Spark – bass
John Fields – producer
Kevin Bowe – lyric
John Farrell - mixing
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- Salvation (Make Me Wanna Pray) – 10 listopada 2023 https://youtu.be/tUG050bnhXk?si=f8NKZl2Fs19Ge8Cg
- Dark Love – 16 lutego 2024 https://youtu.be/rOlpzSErGaQ?si=Bo9srORskkoBD6Gd
- Half My Heart – 29 marca 2024
- Rise Up Children – 2 maja 2024
"Salvation" trafia do poczekalni mojego Top 40 2024.
Na liście z 7 czerwca jest oczywiście nowy album Bon Jovi, no ale nie spieszy mi się z jego przesłuchaniem. Co innego z płytą cudownego dziecka bluesa (na literę "S").
Wychowanek Buddy Guya nagrał kiedyś swoją pierwszą płytę w wieku 12 lat. Teraz ma już 25 lat. Na okładce stoi z gitarą w ręku na skalistym wybrzeżu morza w promieniach zachodzącego słońca.
Po dobrym obiedzie i krótkiej drzemce wybrałem się wreszcie na spacer ze słuchawkami.
Quinn Sullivan – Salvation
Data wydania: 7 czerwca 2024
12 / 48:25
RYM – nieklasyfikowany (Blues Rock)
Quinn Sullivan urodził się w 1999 roku w New Bedford (Massachusetts).
Naukę gry na gitarze zaczął w wieku 3 lat.
Korzystając z płytoteki ojca usłyszał najpierw Beatlesów, a później dużo muzyki bluesowej.
To niewiarygodne, ale w wieku pięciu lat założył swój pierwszy, dziecięcy jeszcze zespół Toejam Band.
W tym czasie bostońska stacja telewizyjna WB 56 nakręciła o nim kilka reportaży.
W wieku 6 lat wystąpił w audycji telewizyjnej The Elen DeGeneres Show z utworem Beatlesów "Twist and Shout". W nagrodę dostał wtedy gitarę Gibson ES-335 i taką na jakiej grał Eric Clapton.
Mając 9 lat wystąpił w programie Canal Fox 25 grając z zespołem swojego ojca utwory Beatlesów, B.B. Kinga a nawet jedną własną kompozycję.
W kwietniu 2007 roku na koncercie Buddy Guya w New Bedford ośmioletni Quinn zostaje zaproszony przez bluesmana na scenę na krótką prezentację swoich umiejętności gry na gitarze. Zagrał wtedy kilka rifów Erica Claptona, Stevie Ray Vaughana i Jimi Hendrixa. Od tego czasu Buddy Guy czuwał nad rozwojem talentu Sullivana, zabierając go regularnie na swoje trasy koncertowe.
W 2008 roku na płycie "Skin Deep" Buddy Guya, w jednym z utworów Quinn gra pierwszy raz gitarową solówkę.
W 2011 roku nagrywa swój debiutancki album "Cyklone".
2013 roku powstaje jego druga płyta "Getting There".
W tym samym roku jako najmłodszy muzyk wystąpił na festiwalu jazzowym w Montreaux, jak również zagrał wspólnie z Buddy Guyem i Robertem Randolphem na Crossroads Guitar Festival organizowanym corocznie przez Erica Claptona w nowojorskim Madison Square Garden.
W latach 2017-21 nagrał jeszcze dwie płyty.
"Salvation" z jednej strony jest hołdem dla muzycznych korzeni Sullivana, z drugiej strony formą psychicznej terapii po śmierci ukochanej matki. Jak sam wspomniał w jednym z wywiadów: "moja matka jest gwiazdą przewodnią tej płyty".
Album wyprodukował John Fields (Pink, Miley Cyrus, Jonas Brothers). Teksty napisał Kevin Bowe (Jonny Lang, Kenny Wayne Shepherd, Etta James). Sesja nagraniowa trwała zaledwie dwa tygodnie. Quinn grał głównie na gitarze Gibson SG (Budgie) używając wzmacniacza Fender Deluxe Reverb.
Utwór po utworze:
- Dark Love - drugi singiel, z fajnym rytmem pasującym do moich kroków, jest pianino, jest solówka na gitarze
- Salvation (Make Me Wanna Pray) - pierwszy singiel, lekkofunkujący trochę w stylu Krawitza (wokal), organy B3, gitarowy pedał wah-wah
- Rise Up Children - czwarty singiel, no i mamy boogie - to lubię
- Don't Wanna Die Today - podkręcamy tempo (wczesne Doobie Brothers), no i to ogniste solo na gitarze
- Once Upon A Lie - rozrywkowy numer śpiewany częściowo falsetem
- Better In Love - santanowska ballada z gitarą w roli głównej i dyskretną perkusją
- Leave No Love Behind - jest przebojowo, taki tex-mex w mid-tempie
- I Can't Stay (& You Can't Go) - pierwszy rasowy blues, z pasującą solówką na gitarze
- Nothin' Gonna Change My Mind - szybki funk (Prince), są dęciaki, taneczny numer do dyskoteki
- Eyes On Me - dla odpoczynku piękna soulowa ballada, znowu podrywają dęciaki, jest dyskretna gitara
- Half My Heart - trzeci singiel, spokojny numer z fajnym tematem gitary
- Eyesight To The Blind - na zakończenie koncertowa wersja znanego coveru Sony Boy Williamsona, udokumentowana na wideoklipie, z rewelacyjnie technicznie z zagraną solówką na gitarze - to warto zobaczyć
Tracklista:
--------------
01. Dark Love – 3:40 https://youtu.be/rOlpzSErGaQ?si=Bo9srORskkoBD6Gd
02. Salvation (Make Me Wanna Pray) – 3:49 https://youtu.be/tUG050bnhXk?si=f8NKZl2Fs19Ge8Cg
03. Rise Up Children – 3:25 https://youtu.be/D7OjbeimhyM?si=LBW83TpY-1Wkif2y
04. Don't Wanna Die Today – 3:28 https://youtu.be/98TcD3lTcQ8?si=B9I66ZPCWeUp7I1q
05. Once Upon a Lie – 3:36 https://youtu.be/7LVm3YJq3bY?si=9Js2ZysFVrEgm4bt
06. Better in Love – 3:45 https://youtu.be/JRis5WU7cQw?si=hDkyhpAK48gv2gGC
07. Leave No Love Behind – 3:51 https://youtu.be/DxQW6-pg1-U?si=PY4K4zUuPeOvapeF
08. I Can't Stay (You Can't Go) – 3:57 https://youtu.be/-L85ap8oLJI?si=Ic6R_04OCZn5WYkn
09. Nothing Gonna Change My Mind – 3:46 https://youtu.be/yw3DoG9j96g?si=po0tG6bC003Ds_Sj
10. Eyes on Me – 4:26 https://youtu.be/Eyux_zOzU1Y?si=TnqF1_AAcr6kuUSY
11. Half My Heart – 4:19 https://youtu.be/x794ZkgWmnE?si=g9UGG7qHRNwjnobG
12. Eyesight to the Blind (Live) – 5:17 https://youtu.be/pCDRozU2mmo?si=Utw_Irvwwf_aP6MB
Skład:
--------
Quinn Sullivan – vocals, guitars
Eric Robert – keyboards, vocals
Aaron Sig – drums
Kyle Spark – bass
John Fields – producer
Kevin Bowe – lyric
John Farrell - mixing
Single/ Wideoclipy:
---------------------------
- Salvation (Make Me Wanna Pray) – 10 listopada 2023 https://youtu.be/tUG050bnhXk?si=f8NKZl2Fs19Ge8Cg
- Dark Love – 16 lutego 2024 https://youtu.be/rOlpzSErGaQ?si=Bo9srORskkoBD6Gd
- Half My Heart – 29 marca 2024
- Rise Up Children – 2 maja 2024
"Salvation" trafia do poczekalni mojego Top 40 2024.
Największe muzyczne archiwum na Spotify