W rytmach soul, funk, jazzfunk

[B.J.]

Simon Phillips

Znam gościa
Dawno temu kupiłem jego składankę z serii Legends Of Acid Jazz, którą przy okazji polecam. Grywał w świetnym jazz-funkowym towarzystwie (m.in. Bernard Purdie, Ivan 'Boogaloo' Joe Jones, Melvin Sparks, Houston Person, Rusty Bryant).

[esforty]

... czyli, jednak

[Maciek]

Simon Phillips - Sure 'Nuff 1970

Dziękuję serdecznie za ten trop, nie znałem i bardzo mi to dziś podeszło.
Szczególnie, że jak bardzo słusznie zauważył B.J., na gitarze gra tu mój ulubieniec Joe Jones.

W ramach rewanżu, podrzucę innego weterana, ale z nowym materiałem.
Gyedu​-​Blay Ambolley - Gyedu​-​Blay Ambolley and Hi​-​Life Jazz (2022)

Ambolley to multiinstrumentalista, który bywa nazywany Jamesem Brownem z Ghany. Rocznik 1947, więc trochę się już nagrał. Jego najnowszy album to przede wszystkim afrobeatowa zabawa taneczna, do której zostało wciągnięte kilka standardów z najwyższych miejsc jazzowych list przebojów (;)) (A Love Supreme, Round Midnite, Footprints, All Blues). Jazzowi puryści mogą trochę pokręcić nosem, ale całą reszta nie będzie miała na to czasu ani siły, bo od tańców dostanie zadyszki.

A Love Supreme
https://blayambolley.bandcamp.com/album ... -life-jazz

[I&I]

Panie Maćku, pierwsza klasa.

W ramach rewanżu.



Lord Knows

[Maciek]

I&I, ogromna radość widzieć Cię na forum.
Ten temat (i kilka innych też) usychały bez Ciebie. No i w ogóle było tu jakoś smutniej.

Gitarowy loop z Lord Knows już mnie kupił.

[I&I]

Inny towar też nadchodzi

[esforty]

Jeśli można(?), też wyrażę entuzjazm... z powrotu

W temacie, kontynuuję Sonny'ego Phillipsa...
bo tidal, podsuwa jeszcze ten tytuł:

Sonny Phillips - My Black Flower 1977

Rdzeń estetyczny zachowany, ale jest bliżej, hmm... Deodato, takiego z ostatniego plebiscytu.
Zaraz potem, do mycia okna , Gyedu​-​Blay Ambolley, tegoroczny i się sprząta (samo?).

[esforty]

w
Charles Stepney - Step On Step 2022

Producent muzyczny, zmarły w 1976, przypomniany przez córki w dwupłytowym (2Lp/ 1CD) wydawnictwie. to bardziej szkicownik , niż regularne wydawnictwo. W 23 fragmentach pokazuje się artystyczne credo ale też emocjonalny wachlarz zapatrywań. Nie bardzo potrafię znaleźć punkt odniesienia... może, Shuggie Otis
Na zachętę (większą) podrzucę trop z Earth Wind and Fire, czego dowody są częścią wydawnictwa.
Jak napisałem, to szkicownik o dość jednorodnym soundzie, sugeruję rozłożyć odsłuch na dwie części i jest to propozycja dla stałych bywalców wątku, raczej.

[Maciek]

Sonny Phillips - My Black Flower 1977
Rdzeń estetyczny zachowany, ale jest bliżej, hmm... Deodato, takiego z ostatniego plebiscytu.

Otwarcie obiecujące, potem tempo nieco spada, ale nadal jest to przyjemny poziom (no i gitara!).

Charles Stepney - Step On Step 2022

Przesłuchałem, zgodnie z sugestią esfortego, do połowy
Dobrze, że nagrania się ukazały, choć rzeczywiście brakuje im drugiego i trzeciego planu. Ale za samo wydawnictwo plus dla International Anthem, które wyrasta chyba na jedną z najważniejszych wytwórni ostatnich lat.

Pozostańmy przy organach. Popularny Jimmy Smith i jego mało popularna płyta z 1974 roku: Paid in Full.

Album taki pół na pół. Dla zagorzałych fanów na półkę, dla reszty niekoniecznie. Ale zamknięcie płyty, to jeden z najbardziej funkujących numerów Smitha jakie znam. Dla własnego bezpieczeństwa, jedyne okno, jakie można do tego umyć, to okienko z piekarnika (o ile nie trzeba w tym celu wchodzić na taboret):
Can't Get Enough: https://www.youtube.com/watch?v=Ghi9EDcIN2Y
Zgodnie z tytułem, nie mogę się nasycić i słucham tego w zapętleniu 4. raz.

[I&I]

W temacie, kontynuuję Sonny'ego Phillipsa...
Sonny Phillips - My Black Flower 1977

Cała sala się nawala, remiza pęka w szwach, a dziewczyny uciekają wstecz

PS Dobre, dziękuję! I nie znałem wcale. Tym bardziej podziękowania.

[I&I]

Pozostańmy przy organach. Popularny Jimmy Smith i jego mało popularna płyta z 1974 roku: Paid in Full.
Zgodnie z tytułem, nie mogę się nasycić i słucham tego w zapętleniu 4. raz.

Nie dziwota. Majstersztyk, którego nie znałem.

Mała dygresja a propos remizy (w poście do Esforty'ego) i Smitha (maćkowego). W 1993 roku byłem w Londynie na zmywaku i po robocie w sobocie chciało się odżyć. Łaziłem po klubach, ale z czarną muzyką. Byłem w klubie, gdzie grał albo Eddie Piller, albo Gilles Peterson (nie pamiętam).
Ile tam było muzyki, która złamała mi kark.

Iron Leg

[I&I]

Parę spraw z ostatka.

Carmen
Przednia wersja numeru Earth Wind & Fire.

Idle Hands
Harlem River Drive

Helado de Chocolate
Eddie Palmieri - na zachodzie bez zmian.

[Paweł]

Pozostańmy przy organach. Popularny Jimmy Smith i jego mało popularna płyta z 1974 roku: Paid in Full.

Album taki pół na pół. Dla zagorzałych fanów na półkę, dla reszty niekoniecznie. Ale zamknięcie płyty, to jeden z najbardziej funkujących numerów Smitha jakie znam. Dla własnego bezpieczeństwa, jedyne okno, jakie można do tego umyć, to okienko z piekarnika (o ile nie trzeba w tym celu wchodzić na taboret):
Can't Get Enough: https://www.youtube.com/watch?v=Ghi9EDcIN2Y
Zgodnie z tytułem, nie mogę się nasycić i słucham tego w zapętleniu 4. raz.

Ooo, tak! Swego czasu, gdy B.J. rekomendował, to rozpływałem się nad tym albumem (a zagorzałym fanem Smitha bym się nie nazwał):

Paid in Full przesłuchałem już kilka razy i w tym momencie mogę z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że ta płyta to REWELACJA!

Z mniej znanych wydawnictw muzyka warto także rzucić uchem na Off the Top z 1982 roku (to też z polecenia B.J.-a). Grooviastego funkowania tam nie ma, pierwiastek soulowy jest natomiast obecny. I jest dobrze. Bardzo dobrze.

PS. Miło widzieć przy bieżącej dacie grafikę z Rei Momo. I&I, pozdrawiam! W poprzednim poście towar mocarny. Szczególnie Eddie Palmieri - kapitalny!

[I&I]

PS. Miło widzieć przy bieżącej dacie grafikę z Rei Momo. I&I, pozdrawiam! W poprzednim poście towar mocarny. Szczególnie Eddie Palmieri - kapitalny!

Ja również pozdrawiam. Gorąco.

[I&I]

Odgrzebane spod dywanu przy sprzątaniu.

Black Grapes

I jeszcze mały dodatek, do którego wtedy (rok wydania) w życiu bym się nie przyznał.

Cups