Muzyczne Dinozaury

[Duch 1532]

Czyli, innymi słowy, jeśli uprzejmie przyjąć, że poznawałeś je regularnie i przez połowę życia, oceniasz mniej więcej dwie płyty dziennie. Dziękuję: teraz już wiem, że nie powinienem traktować Twoich opinii poważnie
_________________
Umierający republikanie,
Choć naszą przyszłość cofnęli wstecz,
Wypisywali palcem po ścianie:
O! rękę karaj, nie ślepy miecz!

[Bartosz]

Nie bardzo rozumiem o co Ci chodzi... Jeżeli płyta jest niezła - a większość płyt jest na takim właśnie, dostatecznym poziomie, nie ma potrzeby słuchać jej sto razy przez dziesięć lat. Wystarczy posłuchać dwa razy w jeden dzień i tyle. Takie gadanie, że "o, panie, składankę murzynów z Etiopii grających funk w przejściu podziemnym to ja słucham co najmniej dziesięć razy, żeby co o niej wiedzieć" jest nieprawdopodobnie wręcz głupie.
_________________
I'm Bad Like Jesse James

[Duch 1532]

Z tym się z grubsza zgadzam: płyt, o których wiem, że mi się nie spodobają, z reguły nie słucham nawet do końca (chociaż nie uznałbym ani tego, ani dwu przesłuchań za wystarczające, by ocenić rzecz w takiej skali). Niemniej co kto lubi: dla mnie poznawanie muzyki w takim tempie prowadzi do nieżytu mózgu. To jak ze Scaruffim: trudno mi uwierzyć mu w cokolwiek.
_________________
Umierający republikanie,
Choć naszą przyszłość cofnęli wstecz,
Wypisywali palcem po ścianie:
O! rękę karaj, nie ślepy miecz!

[Bartosz]

To wcale nie jest duże tempo. Zwłaszcza, że większość rzeczy odrzuca się po jednym, czy dwóch przesłuchaniach. To działa bardziej na zasadzie grzebania w koszu z płytami żeby znaleźć te naprawdę fajne, a całą resztę się tylko gruntownie przegląda i odrzuca. Nie wiem jakie tempo poznawania muzyki według Ciebie nie prowadzi do nieżytu mózgu. Jeden album na tydzień? Przy jednoczesnym nie słuchaniu do końca wszystkiego, co Cię nie zachwyci w przeciągu kilkunastu minut? Jednak wolę swoje metody...
_________________
I'm Bad Like Jesse James

[Duch 1532]

Ależ wól; każdemu jego rzodkiew. Kiedyś starałem się poznać jeden albo kilka na tydzień; teraz średnio pewnie jeden na miesiąc i to dla mnie, co przecież nie znaczy, że dla innych, dużo lepsze rozwiązanie.

Przesłuchiwanie zbyt wielu płyt, podobnie jak czytanie zbyt wielu książek, wydaje mi się szkodliwe dla mojej nieistniejącej duszy oraz dla skrawków rozumu.
_________________
Umierający republikanie,
Choć naszą przyszłość cofnęli wstecz,
Wypisywali palcem po ścianie:
O! rękę karaj, nie ślepy miecz!

[Bednaar]

Podobnie jak Duch wolę powoli poznawać płyty, książki itp. Inna sprawa, że dla mnie tempo Bartosza jest fizycznie niemożliwe ze względu na nadmiar obowiązków domowych i służbowych, często zasypiam w trakcie słuchania, np. ostatnio odsłuch świeżo nabytego oryginału Klausa Schulze "Mirage" rozciągnął się na 3 późne wieczory - czyli 1 utwór na wieczór. Czasem nawet nie mam ochoty na wieczorne słuchanie. Cóż, takie życie, zazdroszczę niektórym sporej ilości wolnego czasu. Ale nawet jakbym takowym dysponował - poznawałbym maksymalnie 1-2 nowe płyty na tydzień.

[Bartosz]

Nie no, wiadomo, że jak ktoś, jak ja, nie ma obowiązków rodzinnych, a niemałą część pracy wykonuje w domu przed komputerem jest w innej sytuacji i ma większe tempo...
_________________
I'm Bad Like Jesse James

[Leptir]

Istnieją różne poziomy "poznawania płyty". Co innego jest sobie puścić płytkę i wykonywać w trakcie muzyki różne czynności w domu, czy też rozmawiać. Inaczej odbiera się muzykę, kiedy poświęca się jej całą uwagę. Co innego wreszcie zasiąść w fotelu, czy na sofie, i przy stłumionym świetle oddawać się dźwiękom. Są rodzaje muzyki, których nie da się słuchać inaczej - np. nie wyobrażam sobie robienia czegokolwiek przy rockowej czy jazzowej awangardzie. Kompozycji Arvo Parta, które uważam za przepiękne w swojej prostocie i uduchowieniu, mogę słuchać tylko w absolutnym spokoju, wyciszeniu i półmroku. Z drugiej strony klasyczny rock wręcz prosi się o głośny, "przykrywający" wszystko odsłuch.

Słuchanie "w tle" nie angażuje przesadnie, ale też i nie daje pełnego pojęcia o tym co jest na płycie. Mogę po nim z grubsza powiedzieć, jakiego rodzaju muzyki słuchałem, ale nic więcej. Z drugiej strony - "analitycznie" nie jestem w stanie przesłuchać więcej niż 2 płyt "ciurkiem". Musze sobie wtedy zrobić przerwę i ewentualnie znów zacząć słuchać. Zależy też jaka to muzyka, po dwóch płytach awangardy, noise, czy też płyt wielowątkowych, skomplikowanych formalnie - zazwyczaj mam dość.
_________________
„Gdy słońce kultury chyli się ku zachodowi, to nawet karły rzucają długie cienie”.
Karl Kraus

[Białystok]

[Bartosz]

[Białystok]

A wracając do najlepszej płyty 1974 roku to gdyby tak zsumować obie listy to wygrałby King Crimson - Starless and Bible Black.
_________________
https://rateyourmusic.com/~Blodwynpig1971

[Bednaar]

[Bartosz]