Muzyczne Dinozaury

[rockowy]

[Jakuz]

[Jakuz]

Leptirze, pisałem a'propos postu Maćka - tak gwoli ścisłości

[Leptir]

[Jakuz]

Amen.

p.s. Kiedyś zakończyłem tak wypracowanie z polskiego w szkole średniej. Nie było pewnie złe, ale dostałem regularną pałę od Pani Profesor - jej dopiski nie zacytuję, ale była zgodna z linią...!

[rockowy]

[WOJTEKK]

[WOJTEKK]

[Monstrualny Talerz]

Gdzieś nam się tu wyłonił poboczny watek, który jednak jest bez znaczenia dla dyskusji o końcu muzyki, choć istotny jest dla samego odbioru kultury i kształtowania się społeczeństwa jako takiego. Mnie jednak bardziej interesuje jednak zagadnienia końca muzyki, niemniej ustosunkowuję się po kolei do różnych zagadnień:

1) W latach mojej młodości (czyli lata 90) KAŻDY znał sprawy podstawowe: Metallica, Guns n Roses, Nirvana, Pearl Jam, Queen, Depeche + znało się wiele istotnych przebojów (które wtedy rzeczywiście były przebojami np. Sweet Child Of Mine, żeby daleko nie słuchać). Nawet jeśli ktoś nie lubił takiej czy innej muzyki to miał mniejsze czy większe wyobrażenie o tym co się dzieje. Obecnie natomiast młodzież (której trochę znam i mam w otoczeniu) nie kojarzy absolutnie podstawowych rzeczy. Akurat ci ludzie których znam nie są w ogóle absolutnie zainteresowani muzyką w jakiejkolwiek postaci, chyba, że jest to soundtrack do gry. Nawet gdyby chciało im się coś podrzucić to nawet nie ma jak: coś takiego jak odtwarzacze CD w wielu domach już nie istnieją. Nawet gdyby im wrzucić kilka gb mp3 to też nie będą wiedzieli co z tym zrobić, gdyż nie są nauczeni w ogóle słuchania muzyki, obcowania z nią. Może jedyne co to jakiś link do youtuba? Z kolei jeżeli ktoś jest zainteresowany już muzyką (nawet ze starszego pokolenia), to pojawia się problem ilości.
- "Posłuchałbym coś fajnego"
- "Stary tu masz mój dysk 3 TB fajnej muzy, to se posłuchaj"
i jeśli nie ma podstawowej chęci poznawania i szukania i przegrzebywania się przez dziwne fora muzyczne to nie dojdzie do tego co fajne. Jednocześnie w zalewie bezsensownych poleceń muzycznych różnych tam idiotycznych Porscysów, czy innych mądrali internetowych, którzy wyżej cenią byle punkowy badziew niż Pink Floyd bardzo łatwo pominąć te rzeczy najlepsze.

2) Obecnie muzyka przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Odnośnie końca historii muzyki: czy po kulturze grunge i techno pojawiły się jeszcze jakiekolwiek mody czy subkultury? Przez 20 lat nic? Zero? O czymś to chyba świadczy, nie?

3) W dyskusji o końcu muzyki prócz odczuć subiektywnych istotne są jednak same albumy i muzyka. Wrzucajcie sprawy, które uważacie za istotne, ale nie na zasadzie przedstawionej przez Bartosza, żeby wkleić z wikipedii 700 albumów, które w tym czasie się ukazały (bo się ukazały, tyle, że jest to całkowicie bez żadnego znaczenia), ale po kilka albumów. Albo chociaż jeden killer. Coś naprawdę wyjątkowego, obok czego nie można przejść obojętnie. Jak "Nevermind". Jak pierwszy RATM. Jak "Fat OF The Land". Jak "Ten". Jak "Roots". "Jak "ThraK". "Jak "Voices". Cokolwiek co chciałoby się włączyć jeszcze raz, albo natychmiast pobiec do sklepu żeby to kupić i słuchać przez trzy tygodnie non stop. I cokolwiek co nie powodowałoby natychmiastowych skojarzeń "fajne, ale oni grają jak Led Zeppelin/Terry Riley/Coltrane/Pink Floyd.
Fajnie Bartoszu, że uwypukliłeś tego Zimpela, dobrze znać takie rzeczy, ale przecież ta muzyka, choć dobra, to nie jest nic nowego. Minimalizm, jazz, etno, to wszystko już było zagrane w latach 70 czy 80, tyle, że w oryginale. Na Zimplea chętnie się wybiorę na koncert, ale żeby chcieć koniecznie dorwać jego płytę? Mam jeszcze sporo klasyki do uzupełnienia. takie płyty lubię kupować na koncertach, wtedy można autograf dostać. To już ktoś tu też pisał. Fajnie się wybrać na koncert Bałdycha, Atom String Quartet, czy kogoś tam z tych nowych, ale żeby jakoś wariować za tymi płytami?

4) Tu troszkę odnośnie dyskusji z innego wątku o Collegium Musicum i ELP , ale może bardziej pasuje tu. Nie wiem dlaczego, nie znam wyjaśnienia, ale ci wielcy, jak ELP czy Pink Floyd byli wielcy już u samego początku. dark Side Of The Moon gdy się ukazało już było klasykiem. Miało tydzień i było klasyczną płytą wszech czasów. Reszta była skazana na nieudolne kopiowanie. Podobnie z innymi rzeczami, choćby Bitches Brew. W czym rzecz? Iskra Boża? Nie wiem.
Tu podeprę się ciekawym cytatem. Od kilku dni katuję na CD Spisek Sześciu, który w końcu dorwałem na CD, jako piękne wznowienie Polish Jazzu. Muzyka pierwsza klasa, to na boku. Natomiast w książce, jak zwykle bardzo obszernej, jest cytat z Włodzimierza Wińskiego, z magazynu Jazz nr 7-8 z 1974:




Jest dla mnie niezwykle interesujące, że dla tych wspaniałych przecież muzyków już w 1974 r. Davis, Hancock, czy Zawinul, to byli absolutni klasycy. A przecież oni dopiero co nagrywali swoje najlepsze albumy!

Reasumując, od siebie dodam, że jeśli ktoś chce bronić tezy, że muzyka ma się znakomicie i nie umarła to proszę po prostu wrzucać odpowiednie nazwy płyt czy linki, miast przerzucać się kto lepiej zna się na muzyce i godzien jest jej słuchania.

[RoryGallagher]

Najsłynniejszy album Davisa (i całego jazzu) ukazał się w 1959 roku. Hancock już w połowie lat 60. cieszył się wielką popularnością i kultowym statusem.
_________________
Rock'n'Roll Will Never Die?

[Monstrualny Talerz]

I jeszcze dodam, że mówimy o okresie 20 lat całkowitego, powszechnego dostępu do muzyki, relatywnego pełnego dostępu do instrumentów i i pełnej możliwości jej tworzenia nawet w domowych warunkach!!! To nie jest narzekanie, że w 2017 r. nic tam dobrego się nie ukazało, czy, że w tym miesiącu to lipa, mowa jest o 20 latach!

[Bartosz]

[WOJTEKK]

Moderator, a może grzeczniej?
_________________
Nie ma ludzi niezastąpionych. Oprócz The Rolling Stones.

http://artrock.pl/

[Bartosz]

Może raczej nie
_________________
I'm Bad Like Jesse James

[Monstrualny Talerz]

Kolego Bartoszu, masz problem z rozmawianiem o faktach (podobnie było, gdy próbowałeś udowadniać, że Fracture jest wtórne, do dziś nie doczekałem się tego pierwowzoru). Z przedstawionej przez Ciebie listy po prostu wybierz dwa, trzy albumy które uważasz za najlepsze w XXI wieku, bez żadnego pitolenia o wpływach, albo tym kto się zna, albo nie zna. Posłuchamy, ocenimy. Może być i Kendrick Lamar.