Muzyczne Dinozaury

[Crazy]

Walczę dziś pod wieczór z awangardowymi sprawami. Najpierw pozmagałem się z Aerolitem. Przyjaźni jak nie było, tak nie będzie. Nie z Cześkiem w ogóle, bo wielbię go za wszystko do Czerwonego Albumu. Potem jednak robi się dla mnie coraz trudniej znośnie. Przede wszystkim - coraz mniej ciekawie. Bo owszem, grają wybornie ci i owi, ale te melodie wokalne jakieś wymęczone, na siłę dostrajane do słów, ale całkiem bez weny songwriterskiej. Rozumiem, że w ogóle nie na tym zależało twórcom najbardziej, czym innym ta muzyka stała, ale za to mi u Czesława właśnie na tym zależy: żeby pięknie wyśpiewywał piękne melodie do pięknych słów. Jakoś te fusionowo-awangardowe jazdy średnio z tym się komponują. Na domiar złego w większości przypadków nie podoba mi się brzmienie tych klawiszy (to w ogóle źródło wielu moich progowych fobii). Nie mówię, że na pewno nie zagłosuję, bo jednak... Ale myślałem, że a nuż przy okazji plebiscytu się głebiej przekonam, koledzy mówią, że ten Pielgrzym taki wspaniały. No cóż.

A po drugie - druga częśćLes porches. Z pierwszą nie ma najmniejszego problemu, Notre Dame jest piękna jak Notre Dame, mogłoby wraz z Harmonium dobijać się do najwyższych miejsc. Potem jednak, w przygodach saksinetu i klarofonu, oj tam źle się zaczyna dziać momentami. Ostatnie 10 minut co i raz nadwerężają moje możliwości percepcyjne i stawiają znak zapytania przy zachwycie nad całością. Ogółem zdecydowanie mniej mi się podoba cała ta grzęznąca w zawirowaniach rytmu, melodii i zgiełku końcówka, szczególnie Chromo 1 dość okropne, ale jednak całość zdecydowanie łykam i bardzo jestem wdzięczny forumowi za odkrycie przede mną kompletnie nie znanych archiwów Quebeku
_________________
jeżeli nam zabraknie sił
zostaną jeszcze morze i wiatr

[Freefall]

[Duch 1532]

A to nie 1979? :>

(W rankingu pięciu znanych mi Kaczynskich zdecydowanie na pierwszym miejscu! Na ostatnim śp. Bogusław, którego nigdy nie mogłem znieść ).

(I cieszę się bardzo, że Les porches zajmie pierwsze miejsce. U mnie ma duże szanse być właśnie na nim ).
_________________
Strzeżcie się przyjmowania do swego rzemiosła, wymagającego takiej czujności, jakiegokolwiek młodzieńca o ściągłej twarzy i zapadniętych oczach, skłonnego do niewczesnych rozmyślań, młodzieńca, który się zgłasza na okręt z „Fedonem”.

[Freefall]

[Crazy]

Ale widzisz, temu Sloche'u brakuje całkiem tego, co właśnie mi się podoba w Pięciu porach czy w Notre Dame. Ja się nie rozumiem na kategoriach gatunkowych, więc powiem Ci poetycko, o co mi chodzi: o pierwiastek piękna. Ten Sloche to dla mnie jest takie granie-popisywanie się. Popisywanie się czasem lubię w jazzie (bo widzę w nim nie tyle popisy, co jakieś szaleństwo, zapamiętanie), ale nigdy w progu (bo sprawia na mnie wrażenie konsekwentnie wykalkulowanego). Płyta Sloche jest dla mnie względnie słuchalna, czego nie dało się powiedzieć o większej części top 10 z 1974 , ale bez przyjemności.
Różnica pewnie tkwi w tym samym, co sprawia, że kocham Jethro Tull, a nie kocham np. Yes. Można by to być może określić folkiem, ale wydaje mi się to zawężające, bo pewnie to samo decyduje, że kocham Enigmatic, a Aerolitu jednak trochę nie mogę. Chodzi o jakieś podejście do melodii, do harmonii, najprościej rzecz biorąc.
_________________
jeżeli nam zabraknie sił
zostaną jeszcze morze i wiatr

[Freefall]

[Duch 1532]

A powinien — płyta prezesa Kaczynskiego (tego z pierwszego, nie tego z czwartego miejsca) to, bodaj na równi z Les porches, moja ulubiona, jeśli chodzi o te muzyczne okolice
_________________
Strzeżcie się przyjmowania do swego rzemiosła, wymagającego takiej czujności, jakiegokolwiek młodzieńca o ściągłej twarzy i zapadniętych oczach, skłonnego do niewczesnych rozmyślań, młodzieńca, który się zgłasza na okręt z „Fedonem”.

[WOJTEKK]

trzeba dopisać:
Cash, Johnny - John R. Cash

trzeba skreślić:

Popol Vuh - Aguirre, bo to 1976
_________________
Nie ma ludzi niezastąpionych. Oprócz The Rolling Stones.

http://artrock.pl/

[RoryGallagher]

[esforty]

Skoro o datach wydania:
-czy Katharsis to ten 1975, czy następny rok?
- jest Charles Mingus -Changes Two, a nie ma Changes One. Obie wg źródeł 1975.

Wprawdzie, jeśli na Mingusa miałbym głosować, to właśnie na Changes Two, więc obecność, lub nieobecność Changes One, nic mi nie robi.
Teraz o płycie, też tymczasem, nieobecnej w zestawieniu:

Gil Scott-Heron The first minute of a new day
Tu posłużę się analogią związaną z Marvinem Gayem. Powszechną atencję dla uduchowionej What's Going On , ja odbieram z pewnym dystansem faworyzując heteroseksualną Let's Get It On .
W przypadku Scotta-Herona jest pewne podobieństwo. Oto Winter in America, z roku 1974, sławą i ilością omówień w internecie oraz encyklopediach muzycznych wyprzedza The first minute... w bardzo istotny sposób. Tamten przekaz liryczny uduchowiony, wydobywający kulturowe zaangażowanie czarnej Ameryki, samą muzykę, silą rzeczy sprowadza do ograniczonej roli.
Gdy, z kolei, The first minute..., to zmiana estetycznego wizerunku.
Ośmioosobowy band brzmi soczyście, funkowo... kiedy Gil nie śpiewa, można ich pomylić z WAR. Zapewne, horyzont literackich odniesień i tu ma znaczenie niebagatelne, ale słucha się tego z dużym zadowoleniem, nawet jeśli trwający 8 minut monolog, nieco rozbija dramaturgię wydawnictwa. To jest prawie tak dobre jak debiut .
_________________
Nie ma takiego naleśnika, który nie wyszedłby na dobre. H. Murakami

[[Rad nierad]]

[Okechukwu]

Przepraszam za dłuższą absencję, ale podczas urlopu w Estonii (cisza, spokój, morze, las), chciałem odpocząć od internetu. Po pierwsze kwituję listę nr. 9 od Safemana, nr 10 od Bananamoona i nr 11 Clive Cordingher (poniżej 40 pozycji). Po drugie dopisuję (mam nadzieję wszystkie) postulowane pozycje. Po trzecie melduję, że sytuacja po 11 listach wygląda następująco: 6 płyt przekroczyło dwieście punktów. Lider prowadzi dość zdecydowanie i włos dzieli go o trzech setek. Ale na miejscach 2-6 niezwykle równa walka: miejsce drugie od szóstego dzieli zaledwie 25 punktów.  Kolejne 12 pozycji przekroczyło setkę (wśród nich są 2 duże niespodzianki). Na razie - bardzo cienko przędą jazzy i fusion- żadna płyta z tej kategorii nie zebrała jeszcze 100 oczek (sic!). Zadziwiająco dobrze radzą sobie 2 płyty folkowe (zważywszy, że są właściwe czyste folki bez przedrostka "prog"). W funku też coś się wreszcie ruszyło, ale słabiej niż myślałem. Hardrocki mają wyraźnego lidera, a dalej głosy są bardzo rozproszone.
Głupia sprawa z tym Moxy , bo najpierw zareklamowałem mocno płytę, a potem okazało się, że wypadła z listy na rzecz Babe Ruth, Gdybym wiedział, że Moxy ma mocniejsze poparcie, to bym Kanadyjczyków zostawił, bo na Babe głosowałem głównie z powodów sentymentalnych (znam tę płytę ze 25 lat). Moim zdecydowanym liderem jeśli chodzi o ciężkie brzmienia jest (znowu!) album Trowera. Trower, Robin - For Earth Below . Kawał świetnego grania - stylistycznie nie odbiegającego od Bridge of Sighs, ale soczyściej wyprodukowanego (bębny nareszcie brzmią jak trzeba).
Problem daty Aguirre był już dyskutowany - na oficjalnej stronie Floriana Fricke jest info, że> the soundtrack appeared on Ohr/Barclay only in 1976, although preceded by the Italian release on PDU in 1975. Nic zatem nie wykreślamy. I dobrze, bo konkwistador punktował na wielu listach i jego wykreślenie spowodowałoby zamęt nie mniejszy niż zmiana koryta Orinoko

[Okechukwu]

Kwituję świeżutką listę nr 12 od Artura. O. W czubie się jeszcze bardziej wyrównywało i jest w tej chwili arcyciekawie - niemalże "close to the edge| . 8 pierwszych pozycji dzieli odległość zaledwie 50 p. Jest też folkowa petarda - i chyba można już śmiało powiedzieć (niezależnie od tego, jakie będą ostateczne wyniki), że nawet z obecnym kapitałem jest to zdecydowanie najlepszy rezultat, jaki czysto folkowa płyta, osiągnęła kiedykolwiek w zestawieniach rocznikowych. I powtarza się casus Moxy - mimo, że ją lubię, nie zagłosowałem. Gdyby wiedział...

[Białystok]

[Freefall]

Dorzuciłbym jeszcze;

Agnes Strange - Strange Flavour.Płyta, którą przyznam szczerze bardzo lubię, choć nie jest to arcydzieło i Moxy nie przebija. Punktów zatem pewnie nie będzie, ale w piątej dziesiątce chyba się zmieści .

[img="Białystok"]Szwedzi z Rag I Ryggen mi się kiedyś nawet podobali ale potem mi przeszło[/img].

Trochę szkoda, bo to fajna płyta jest .