Muzyczne Dinozaury

[Cure]

Dziś przypomniałem sobie Exciter.
Ależ to jest dobry album, z kapitalnym klimatem.
Niby smętnie toczy się ta płyta, niby niewiele się dzieje, ale to tylko przykrywka, sieć zarzucona na słuchacza zaciska się z każdym przesłuchaniem - tyle, że niemal niezauważalnie. Złapani zostaną tylko cierpliwi, ale warto.

Szkoda, że zespół, który potrafił tworzyć takie płyty, na koncertach ucieka już niemal wyłącznie w efekciarskie show.
_________________
Support Southern Rock

[zlatan]

Ciekawe. Dla mnie nigdy nie był to przesadnie dobry album, niezależnie od tego, ile przesłuchań już na niego przeznaczyłem. Jest parę świetnych utworów, parę nudnych, ale właśnie ten ogólny klimat mi nie odpowiada. Trochę to wszystko za delikatne, za mało mroku, mięcha. Bardzo trafne określenie znalazłem kiedyś w jakiejś recenzji tej płyty - Depeche Mode Lite. Miła odmiana na chwilę, ale na dłuższą metę przegrywa wyraźnie na przykład z trzema poprzednimi płytami.

[Cure]

Ultra i Violator - zgoda, lepsze.
Ale w przypadku SOFAD się nie zgodzę (przynajmniej na chwilę obecną). SOFAD ma kapitalne momenty, ale też spore potknięcia. Bardzo nierówna płyta, oczywiście w moim mniemaniu. A mnie zazwyczaj uwiera słuchanie płyt nierównych.
_________________
Support Southern Rock

[RoryGallagher]

Zgoda, "SoFaD" jest nierówny, ale te najlepsze fragmenty (ponad połowa albumu) są znacznie lepsze od najlepszych na "Exciter", a najsłabsze przynajmniej są bardziej wyraziste od ponad połowy utworów z tego drugiego albumu.

Mnie nierówność bardziej doskwiera właśnie na "Exciter". Oprócz kilku utworów z początku albumu, reszta jest tak bezbarwna, że nie byłbym w stanie przesłuchać całości i nie usnąć.
_________________
Rock'n'Roll Will Never Die?

[zlatan]

[Leptir]

Ja tam nie mam żadnego problemu z SOFAD-em, słucha mi się go bardzo dobrze - od początku do końca. A o Exciterze już tu pisałem - bardzo nierówny, parę dobrych kawałków, parę przeciętnych, reszta nudna i bezbarwna - ale i tak ta płyta jest dla mnie lepsza od trzech ostatnich albumów DM.
_________________
„Gdy słońce kultury chyli się ku zachodowi, to nawet karły rzucają długie cienie”.
Karl Kraus

[dziobak]

SOFOD to dla mnie top depeszów. W zasadzie muzykę depeszów dzielę na dwa okresy. Do Music for the masses i od violator do końca.
Z tego drugiego okresu właśnie SOFAD to moja ulubiona płyta. Potem chyba Violator i gdzies dalje Ultra.
Z pierwszego okresu bardzo lubię Some Great Reward i Music For The Masses.
Do Music For The Masses są genialne klipy (pisze się tak jeszcze?)
Video do Behind The wheel to rewelacja.
Odpowiedzialny był za nie niejaki Anton Corbijn który to później zrobił kilka fajnych filmów, np. Control o Joy Division.

[Cure]

[zlatan]

1. Violator
2. SOFAD
3. Black Celebration
4. Ultra
5. Construction Time Again

Mój top, ale zapytacie za miesiąc i dwa pierwsze miejsca mogą się zamienić. Reszta raczej constant

[RoryGallagher]

U mnie wygląda to mniej więcej tak:

1. Violator
2. Ultra
3. Songs of Faith and Devotion
4. Music for the Masses / Black Celebration
6. Some Great Reward
7. Playing the Angel
8. Exciter
9. Delta Machine
10. Construction Time Again

Pozostałych nawet nie chce mi się układać.
_________________
Rock'n'Roll Will Never Die?

[Yer Blue]

Wracając do wątku SOFAD vs Exciter. Uważam, że obie te płyty są bardzo równe jakościowo. Tyle, że pierwsza z nich to cały czas bardzo wysoki poziom, druga - koszmarnie niski.
Exciter tak mnie rozczarował, że na kilka lat przestałem w ogóle słuchać ich nowych dokonań. Przełamałem się dopiero gdzieś w okolicach Delta Machine i dopiero wtedy nadrobiłem całkiem niezły Playing the Angel.


.

[zlatan]

No coś tam fajnego też na Exciterze się znajdzie. Dream On to po raz pierwszy tak wyraźnie (i ciekawie) użyte gitary akustyczne w muzyce Depeszy. Freelove i When The Body Speaks to jedne z ich najładniejszych ballad - pierwsza to zasłużony hit, druga to naprawdę bardzo udana, nietypowa dla nich, niemal kołysanka. Dla kontrastu The Dead Of Night to ta najostrzejsza strona Depeche Mode - pełno industrialnych zgrzytów i drapieżnych wokali Gahana, nadal zamkniętych po prostu w przebojowej piosence. Shine i I Am You może są trochę za długie, ale to nadal nadające się do posłuchania dobre kawałki.

To jest ta lepsza połowa. Drugiej jak dla mogłoby nie być. Całościowo dałbym naciągnięte 7/10, bo ich lubię Tak jak pisałem: dość dobra, nieco odmienna i spokojniejsza od innych płyta, ale DM mają tyle lepszych, że do tej jakoś rzadko chce mi się wracać.

[Yer Blue]

[RoryGallagher]

A ja nie rozumiem zachwytów nad "Freelove". Niby ładny utwór, ale zbyt monotonny i zdecydowanie za długi. Zdaje się, że singlowa wersja jest krótsza i trochę bardziej dynamiczna - szkoda, że nie wykorzystano jej na albumie.

Natomiast zawsze lubiłem (piszę w czasie przeszłym, bo nie słyszałem tego albumu od lat) utwory "Dream On", "Shine", "Dead of Night" i "When the Body Speaks".
_________________
Rock'n'Roll Will Never Die?

[Monstrualny Talerz]

Tak jak napisał Zlatan, te utwory które wymienił z Excitera są bardzo dobre, przyjemna jest jeszcze końcówka płyty Easy Tiger, I Am You, Goodnight Lovers, ale generalnie płyta jest dość nierówna i jakaś taka właściwie bez pomysłu, jakiejś myśli przewodniej. Jednocześnie wieńczy ona koniec najlepszych płyt oraz zwiastuje nadejście płyt całkowicie niesłuchalnych. Excitera uznaję za kanoniczny Depech jeszcze silą rozbiegu.
U mnie the best idzie tak:
MFTM
Ultra
Some Great Reward
Black Celebration
Violator
SOFAD
Ale różnice są tak niewielkie, że właściwie wszystkie oceniam 5/5 i kolejność może być dowolna. Reszta płyt studyjnych DM jest bez znaczenia.