Muzyczne Dinozaury

[B.J.]

Carlos Santana to najbardziej znany przedstawiciel tzw. latin rocka. Nagrywa płyty pod własnym nazwiskiem, a w historię rocka wpisał się głównie wspólnym dorobkiem z grupą Santana.
Wczoraj przesłuchałem sobie mój ulubiony album zespołu - Caravanserai z 1972 roku.

Jest to pierwszy album grupy, na którym muzycy otwarcie zwracają się w kierunku fusion, jednocześnie nie tracąc nic ze swego specyficznego brzmienia znanego z wczesniejszych płyt. Jeśli ktoś patrzy na dorobek Santany wyłącznie przez pryzmat ostatnich przebojowych dokonań, lub też megahiciarskich pościelówek Samba Pa Ti i Europa, a lubi bardziej jazzowe klimaty - powinien siegnąć po ten album, a jak mu się spodoba to w kolejce czekają jeszcze późniejsze Welcome i Barboletta. Oczywiście pierwsze 3 albumy zespołu, czy też nagrany przez Carlosa wspólny album z Johnem McLaughlinem Love, Devotion, Surrender rownież są nie do pogardzenia.
_________________
In pfecutione. extrema S.R.E. fedebit.

[boczeq]

Do jazzujących płyt Santany dorzuciłbym jeszcze tą nagraną z Alice Coltrane - "Illuminations".

[Inkwizytor]

Z tych nieco "jazzujących" od siebie dorzuciłbym prze-wyborny album koncertowy Lotus z Japonii, choć i na nim nie brakuje przebojów, ale bardziej na jazzowo podanych. Dla mnie ten album mieści się w mojej gorącej 10 koncertowych albumów live wszechczasów.

Warto również poznać dwa nieco późniejsze fusion albumy Santany:

Oneness z 1979 oraz Swing of delight z bodajże 1981. Na drugim Carlos w wyśmienitym towarzystwie: Hancock, Shorter, Williams, Carter. Czego chcieć więcej ?.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[boczeq]

Swing jest faktycznie ok. Jak mogłem o nim zapomnieć . Całkiem okazyjnie i za małe pieniądze kupiłem go, oczywiście na analogu. Oneness mniej mi się podoba.

[Inkwizytor]

Oneness to jedna z takich płyt, że albo się ją prawdziwie kocha lub jest obojętna. No może za mocno to określiłem - że jest ok, ale jakoś szczególnie za serce nie chwyta. Mnie zdobyła po pierwszych dźwiękach.

Nie zapomnę jak pewien mój znajomy ze sklepu muzycznego mi ją sprzedał. Nie chwaląc się sam wypatrzyłem, ale przy okazji ucięliśmy sobie małą pogawędkę na jej temat i w ogóle o znajomości twórczości Santany. On zgrabnie zażartował, na moje narzekanie, iż tak mało ludzi ją ( Oneness ) zna, on na to - że być może by im się spodobała, ale gdy ktoś ją bierze do ręki to z marszu pyta, chce się upewnić czy aby na pewno jest na niej Samba Pati. Swoją drogą to chyba mówi wszystko o znajomości polaków muzyki Carlosa.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Backside]

Wg mnie jedynymi naprawdę jazzującymi jest Welcome i Love, Devotion & Surrender. Jeśli się wsłuchać to tam słychać ogrom pracy włożonej w aranżacje, a mniej rockujących gitar.

Niemniej jednak wszystkie płyty z progresywnego okresu Santany są fantastyczne. Dobre wrażenia mam też po Oneness, którą dopiero ostatnio znalazłem, i wiem, że czeka na mnie jeszcze Swing.
_________________
https://www.facebook.com/theseventiesjazz

[Inkwizytor]

Dla mnie Santana skończył się na Oneness. Później były już tylko poszczególne kompozycje i fajny album podsumowujący Viva Santana z różnymi smaczkami. Albumów Supernatural i Shaman w ogóle nie chcę komentować. Nadal szanuję Carlosa i w tym co robi jest doskonały, ale to już nie muzyka dla mnie. To trochę jakby porównywać klasykę filmową - Łowca Jeleni, Czas apokalipsy, Ostatnie kuszenie Chrystusa z telenowelami z Gwatemali, Urugwaju itd. Muza Santany z ostatnich lat właśnie nieodparcie mi się z tymi ostatnimi kojarzy.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Backside]

Ja stworzyłem sobie, jakoś samoczynnie, pryzmat postrzegania muzyki przez zasadę decorum. Poza tym nie lubię patrzeć na całość dorobku i wypominać gdzieś-tam złych płyt, a bardziej okresami.

Santana najpewniej wypalił się jako artysta jazzrockowy, poza tym zmieniły się czasy i ludzie czegoś takiego co kiedyś nie chcą słuchać. Artysta sam musi wybrać czy tworzy dla siebie, czy dla samej sztuki, czy dla zespołu czy może dla ludzi.
Ja co prawda jego nowych płyt praktycznie w ogóle nie słucham, ale uważam, że udało się jemu, i jego producentom, zrobić bardzo fajną muzykę.

Kiedy robił Caravanserai, amerykańska młodzież szalała przy rocku w oparach dragów i luźnych ubraniach. Potem przyszła era disco-funky, potem dance'u, a potem takiego popu jaki sami słyszeliśmy w radiu w latach '90.
Czy to źle, że Santana wkłada swój latynoski charakter i charakterystyczne solówki w muzykę, której lubią słuchać ludzie? A przecież nie pisze przy tym, że jest wielkim, poważnym artystą i kontynuuje dzieło z przed 30 lat. I nikt nie kryje, że jego płyty są płytami popowymi.


A z drugiej strony - czy takie przeboje jak Smooth, Corazon Espinado czy Maria, Maria są złe? Oprócz tego, że świetnie spełniają swoją rolę, są znane w całym cywilizowanym świecie i ludzie się przy nich bawią, to od strony artystycznej stoją o kilka klas wyżej niż inne "hity".

Nie mówię, że każdy ma zacząć tego słuchać, jak pisał - sam wolę słuchać czegoś innego, ale przeznaczenie takiego "Supernatural" jest po prostu inne niż oczekiwalibyśmy tego my i wypadałoby to uszanować, zwłaszcza, że nie jest to muzyka zła.


I jeszcze na koniec. Koncert Santany był dla mnie ciekawszym przeżyciem od tego McLaughlina. A to przecież ten drugi pozostawał na zawsze w nurcie fusion.


edit - trochę się rozpisałem i zapomniałem, że sam napisałeś, że "szanujesz go za to co robisz, ale to muzyka nie dla Ciebie" .

[Drummer00]

[Backside]

Nie ma tu kogo urażać.
Fakt, że ogromny wpływ na niego mieli inni, ale nie przez to jego muzyka wkroczyła w jazzrock, a przez to, że sam zaczął to realizować na płycie z McLaughlinem czy Welcome. Widzę tam mnóstwo jazzrockowych elementów, które wyraźnie go odróżniają zarówno od Santany wcześniejszego i późniejszego, jak innych rockowych czy progrockowych artystów tego okresu.

Poza tym przez ten okres Santaną kierowało wyjątkowo eklektyczne myślenie - tworzeniu suit, sięganie po różne środki stylistyczne (zobaczcie jak różne są, a położone obok siebie "Samba De Sausalito", "When I Look Into Your Eyed", "Yours In The Light", "Mother Africa" i "Flame-Sky".

Oczywiście nie będę się upierał, że to w 100% jazzrockowy muzyk, wywodzi się przecież z innego środowisko, niemniej jednak ma wiele wspólnego z tym klimatem.

[Inkwizytor]

Ja rzadko kiedy stosuję pewne często nie fair dla artystów określenie - sprzedanie się, ale to co zrobił Santana od czasów Supernatural to trudno na inne określenie. Mam tu nieco zrozumienia, że chciał trafić do nowych słuchaczy, grać z młodymi, liczącymi się obecnie na scenie artystami, ale muzycznie okazało się to słabiutkie. Ale skoro młodzież giba się przy Smooth i obmacuje przy Game of love to ok. Trudno. Zawsze można sobie posłuchać Welcome lub Lotusa. Co do przebojów , czy Moonflower nie był przebojem ?, widziałem jak niektórzy przy tym tańczyli na weselu. Naturalnie, ci którzy naprawdę potrafili tańczyć.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Windmill]

[Inkwizytor]

Widzę, że Windmill potrzebował nieco czasu by podumać i pozbierać nazwiska największych reżyserów dla wzmocnienia i podkreślenia wagi jego postu. Wiadomo, można cofać się jeszcze bardziej i selekcjonować najlepszych z najlepszych, ale tu nie o to chodziło. Ja nigdzie nie sugerowałem, że Carlos ma wrócić do fusion klimatów. Jego współczesna twórczość mnie nie bawi i zwyczajnie jej nie czuję. Ot, tyle. Zabawne, że niektórzy mają tyle wyrozumiałości dla wewnętrznych potrzeb dalszego rozwoju jednych muzyków , a z kolei innym tego odmawiają oskarżając o tandetę - np. Yes, Genesis, Pink Floyd bez Watersa itd.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Drummer00]

[Windmill]