Muzyczne Dinozaury

[Cure]

Nad okładką grafik zbyt dużo to się nie namęczył, poziom liceum-informatycznego.

[Maciek]

Mimo wszystko - jest postęp.
Grafik stawia już pierwsze kroki w 3D. Wcześniej było przecież chociażby tak:


_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[Majkel]

A co sądzicie Państwo o nowym, lepszym, poczwórnym, wielokrotnie zmiksowanym wydaniu A Passion Play (2CD+2DVD)?
W odróżnieniu od sprawy allmanowego Fillmoru, ja mówię pass. No ale pamiętam, że na Forum swego czasu istniała dość silna grupa wyznawców tego albumu. Mnie tam zwykłe stereo styknie i zostanę przy moim starym ruskim piracie do momentu wydania cd + jakaś wersja koncertowa na ten przykład.

_________________

[Cure]

[kośmin]

[Tarkus]

Na luty 2018 szykujemy pieniążki, albowiem idąc szlakiem "40th anniversary edition" nadszedł czas na "Heavy Horses (New Shoes Edition)". Podobnie jak w przypadku Pieśni Z Boru pięć płyt (3 CD + 2DVD) pełnych po brzegi dobra wszelakiego, w tym pełny koncert z Berna (który we fragmentach złożył się na "Live: Burstin' Out"). Remiks studyjny: Steven Wilson, koncertowy: Jakko Jakszyk. I 96-stronicowa książka do lektury podczas słuchania. I cena znów bardzo na plus. Byron Ferrari zdecydowanie powinien iść do Andersona na korepetycje, żeby wreszcie umieć w deluksy.

http://www.superdeluxeedition.com/news/jethro-tull-heavy-horses-new-shoes-edition-five-disc-bookset/
_________________
If you don’t love RoboCop, then you are a Nazi and support terrorism.
THIS IS NOT A LOVE SONG

[Tarkus]

Sześciopłytowy deluks "Stormwatch", w remiksie Wilsona, ukaże się w połowie października. W dodatkach odrzuty, strony B, dema i dwie płyty z koncertem z Holandii z 1980 roku. Szkoda, że nie dokopali się do akustycznego seta w BBC - ostatniego występu w złotym składzie, byłoby idealne podsumowanie.
_________________
If you don’t love RoboCop, then you are a Nazi and support terrorism.
THIS IS NOT A LOVE SONG

[Inkwizytor]

Nie zmieniłem swojego zdania odnośnie wyciągania pieniędzy od fanów i wciskania im muzyki, którą na dobrą sprawę świetnie znają i mają od lat - te wszystkie "definitive" czy "deluxe" editions - tak samo jak wznowienia krążków, które niby "nakłady wyczerpane" lecz przy odrobinie przedsiębiorczości , szukania po allegro śmiało można upolować - no ale łatwiej wywarzać otwarte drzwi. Lecz bez napinki - nikt nikogo siłą do niczego nie zmusza - w końcu mamy upragnioną "freedom" - można kupić ale można i nie kupić.

A na poważnie - kilka dni temu w necie upolowałem kopię tego show z Holandii a konkretnie z marca z Hagi. Trochę z ciekawości , trochę z przekory i ...... nadal zbieram szczękę z podłogi. Może ktoś ( i słusznie ) uzna, iż oszalałem ale ten występ to chyba jeden z najlepszych Tull - kto wie czy nie lepszy niż kultowy Bursting Out. W dużej mierze z powodu niezwykłego zgrania i mistrzowskiego opanowania repertuaru. Miks poszczególnych partii i relacji instrumentów jest moim skromnym zdanie o niebo lepszy niż na Bursting Out - gdzie np partie klawiszy a konkretnie Palmera są skandalicznie zasypane. Tutaj duet klawiszowy - Evan i Palmer - jest czymś absolutnie bez precedensu w historii ambitniejszego rocka. Jak panowie przelatują przez kolejne kompozycje. Barlow szaleje na perkusji. Ian wyciska z każdego kawałka i samego siebie siódme poty. Dziwne tym bardziej, że w opracowaniach z tego okresu pojawiają dość ponure obrazy - np dezintegracja składu, niskie morale związane m.in ze śmiercią Johna, chęć odejścia co najmniej połowy składu, frustracja lidera, alkoholizm Evansa, zmęczenie ciągłymi awanturami prowokowanymi przez Barriego, znużenie sobą nawzajem i odgrywanie niektórych show jak sam mawiał David "niczym zgraja klezmerów".... a tu można te opowieści schować między bajki. Życzyłby sobie by każdy zespół u schyłku działalności czy na skraju rozpadu - zagrałby z taka dynamiką , rozmachem. Z całym szacunkiem dla Andersona - ale nadal uważam, że był skończonym głupcem, iż rozwalił ten układ i nie walczył by koledzy , wierna świta została w Jethro. Wiadomo, że nie można nikogo trzymać na siłę czy błagać na kolanach lecz późniejsze dokonania zadawały kłam opinii jednego z ówcześnie " wywalonych" - bodajże Palmera " że Ian mógł sobie dobrać jakichkolwiek partnerów i dla ludzi dalej byłoby to bez znaczenie - czyli dalej Jethro Tull". Tu wystarczy posłuchać choćby materiału ze świeżego Stormwatch - jak te do tej pory nie przekonujące utwory zachwycają, kaskaderskiej solowej improwizacji Iana przetykana genialnymi fragmentami zespołowego grania - np Kelpie, utwór Bacha itd itd. Czy zapowiedziany iście radiowym głosem przez Palmera - King`s Henry Madrigal - nie ma wątpliwości czy przechwałek , że gdyby król Henryk VIII miałbym zespół rockowy na swoim dworze to brzmiałby właśnie tak, na marginesie co sie z tym człowiekiem w ostatnich latach porobiło. Każdy ma prawo żyć i uważać się z tego zgodnie ze swoją naturą lecz zmiana płci u Dave`a...... Ian na pewno miał używanie , aż dziwne, że nie napisał o tym piosenki. Tak czy siak to fascynujący koncert i wszystkim znajomym teraz go polecam.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Crazy]

Mówisz tu o koncercie z 1980, tym, co wyszedł w tym sześciopłytowym deluksie? Swoją drogą sześciopłytowy deluks JEDNEJ płyty brzmi dla mnie jak jakiś mocno ekscentryczny żart. Ale dobrze, że jednak ten koncert taki dobry!
_________________
jeżeli nam zabraknie sił
zostaną jeszcze morze i wiatr

[Inkwizytor]

Dokładnie - występ z Hagi 16 marca 1980 - dołączony do 5 czy 6 płytowego deluxa - w zamyśle chyba jedyny sensowny haczyk czy przynęta by fani się na to skusili , lecz dla chcącego szperacza w necie stosunkowo nie trudno go złowić - np tu :

https://www.guitars101.com/forums/f145/jethro-tull-1980-03-16-den-haag-nl-sbd-flac-142952.html

Obecnie słucham go jak nawiedzony - mam w swojej kolekcji sporo koncertów / bootlegów Jethro i doprawdy nie sądziłem, że jeszcze jakiś koncert mnie tak pochłonie bez reszty. Dawniej gdy widziałem niektóre zdjęcia z występów bandu zastanawiałem jak brzmiałby taki natchniony występ , taka absolutna kwintesencja tego co najlepsze , gdzie uskrzydleni muzycy wzajemnie dawali sobie siłę .... tu jest odpowiedź. Nie można zapominać jak błyskawicznie zaadoptował się świeży ale doskonały nabytek Dave Pegg ( znów te rzekome utyskiwania i niesmak Barlowa - że wniósł za dużo folku, którego ten nie znosił ), jego bas mocarny i zawsze sensownie obecny. W licznych opracowaniach mamy powtarzające się nekrologi , że zespół wypalił kompozytorsko, stylistycznie, że zmierzał koncepcyjnie donikąd, że rozwalenie i odświeżenie składu było jedyną szansą na ratunek/ przetrwanie/ odrodzenie ..... czyste bzdury lub by rzec bardziej łaskawie - mocno przesadzone i wyolbrzymione, podobnie jak rzekome konflikty targające ekipą Andersona.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Crazy]

[Tarkus]

[Inkwizytor]

Niuniek..... a wspomniany koncert słuchałeś ?. Przecież to głównie o muzyce rozmawiamy - nie bądźmy jak Szaniawski, Pałubicki, stary Morawiecki, którzy przez całe życie walczyli z obłąkanymi urojeniami, czy mający traumę forumowicze z prywatnych przeżyć i nie mogący słuchać piosenki Zappy "Harder than your husband". . A wracając do wydawnictw o zespole ( pomijam te, które są de facto przepisaniem wkładki do pisma Tylko Rock ) - chociażby Davida Reesa - Minstrele w Galerii - tyle tam absurdalnych i kuriozalnych tez np odnośnie m.in końca czy nieuniknionego końca tego składu w 1980 czy np rozejścia się i krótkiej współpracy Jethro i Dona Aireya - że niby grał za dużo "wyjących i syrenich alarmowych solówek", że lider na koncertach prezentował go jako "Doanne`a" lub, iż sami fani go wykopali wyśmiewając udawanie przez muzyka, że sam wykonuje partie sekwencerów......
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[Crazy]

Mogłem to napisać w 1973, ale znowu by było, że się czepiam Wielkiego Rocznika Za to Jethro Tull mogę się czepiać, bo od -dziestu lat jestem wielkim fanem tego zespołu i nawet kiedyś, w licealnym czasie, wskazywałem go jako mój numer jeden wśród zespołów.

No więc dzisiaj z kolegą, który również od tychże lat jest współfanem, postanowiliśmy posłuchać płyty, której nigdy nie lubiliśmy, więc od wielu wielu lat unikaliśmy, a mianowicie A Passion Play. Mówiąc oględnie: nadal jej nie polubiliśmy. Kolega powiedział jedną bardzo celną w moim odczuciu rzecz, że mianowicie brzmi to jakby zespół panicznie bał się, żeby aby przez więcej niż dwa takty nie zagrać tego samego. Żeby nie było: kolega jest znacznie bardziej progowo nastawiony ode mnie i na jego półkach roi się od tego, od czego u mnie się, hmm, nie roi: Genesisy, Yesy i inne Gongi. Ale i jemu się nie podobało, że na Passion Play są piramidalnie połamane melodie, rytmy i wszystko, z czego jak dla nas obu wynikło, że ostatecznie w ogóle ich tam nie ma. Jethro Tull bez melodii?... No nieee. Na Thick As A Brick też kombinują, jest tam mnóstwo pomysłów, też są zmiany tempa, metrum, stylu, melodii, wszystkiego - ale tam wszystko od razu słychać, że wszystko jest pięknie na swoim miejscu. Być może, jakbym się zawziął i zaczął słuchać w kółko Passion Playa w nadziei, że też mi się te wszystkie luźne końce pozwiązują, to by się i związały... ale nie lubię takiego męczenia muzyki i obawiam się, że rozstanę się z tą płytą na kolejne lata. Może po sześćdziesiątce zaskoczy
_________________
jeżeli nam zabraknie sił
zostaną jeszcze morze i wiatr

[Inkwizytor]

Również w przeszłości wielokrotnie podchodziłem do Passion Play - też nie dałem rady. Mnie ta muzyka, aura całości, poszczególne segmenty męczą, są przesycone nagromadzeniem negatywnych emocji i płyta nie porywa, nie rozpala wyobraźni, nie wciąga - brzmi obco i chyba już tak zostanie. Jednym z koszmarnych błędów było wówczas odpuszczenie ( koniec końców lokalizację studia panowie mogli zmienić - ile było dostępnych innych renomowanych miejsc do nagrywania a co ważniejsze - bardziej sprzyjających muzykom z Tull , ale muzykę zachować, zrobić sobie np 2/3 miesięcy wakacji i to dokończyć ) owoców sesji z Chateau D'Herouville. Nie jestem odosobniony w tej opinii ale te niekiedy i odrobinę ekscentryczne, dziwaczne ale pełne kapitalnych pomysłów, mnóstwa zapadających w pamięć melodii, tej "angielskiej otoczki"- prawie całość zostaje w głowie i człowiek ma głód na więcej i autentyczną chęć by wracać do nich raz za razem - czego o Passion powiedzieć trudno. Sam pierwotnie podszedłem ostrożnie do pierwszego dysku Nightcap - potem w surowej wersji powtórzone na remasterze Passion, ale do dziś to chyba moja ulubiona i po ludzku "bliska" muzyka Jethro. Nie słyszałem w niej nigdy zmęczenia, zniechęcenia, braku pomysłów, świeżości, zapału czy kreatywnej iskry. Może bliższa prawdy jest jednak teoria że sukces Thick tak sparaliżował Iana - że bał się dać tej kapitalnej muzyce szansy. Zawsze popuszczałem wodze wyobraźni jak by ten materiał brzmiał na żywo i jeszcze być na takim "koncercie marzeń" - bo nie tylko melodie ale same partie instrumentalne są tak pełne wyrazu, pomysłowe i "ucieszne"..... to wielka szkoda, cud, że można jej w takiej formie posłuchać i nie została skasowana.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !