Muzyczne Dinozaury

[Leptir]

W ogóle nasi jazzmani w latach 70. (a i 80.) spokojnie mogliby osiągnąć więcej na scenie europejskiej i światowej, gdyby nie Żelazna Kurtyna. M.in. z tego powodu Stańko w latach 70. nagrał tylko jedną płytę dla ECM, a kolejną już w latach 90.! Żaden poważny wydawca nie chciał inwestować w muzyków, którzy mogą np. nie dostać paszportu na zagraniczną trasę koncertową. Mocno to utrudniało kariery.
_________________
„Gdy słońce kultury chyli się ku zachodowi, to nawet karły rzucają długie cienie”.
Karl Kraus

[Okechukwu]

To prawda, choć z drugiej strony trzeba pamiętać, że w latach 70. jazz w przeciwieństwie do rocka miał wsparcie ze strony władz PRL i na pewno nie była to muzyka w żaden sposób dyskryminowana. Żelazna kurtyna była po prostu pewną obiektywną trudnością.

[Okechukwu]

[gharvelt]

Czas na nieco moich wrażeń po plebiscycie. Niektóre płyty oraz wykonawców z dużą satysfakcją odkryłem bądź odkryłem na nowo, zwłaszcza mam tu na myśli albumy "Pure Dynamite", "Invitation to Openness", "The Elements", "In Concert" Hubbarda, Turrentine oraz spółki czy "A Handful of Beauty". Sporo waznych płyt wypadło z mojego zestawienia, choć na wcześniejszym etapie tworzenia listy było w obszarze punktowanym, z polskich choćby "Atma" czy "Kujaviak Goes Funky", z zagranicznych np. "Electric Byrd", "Heavy Weather" czy "Return to Forever". W ogóle to z brakiem RtF oraz z Faraonem (nie doceniłem odpowiednio "Deaf Dumb Blind", a i "Black Unity" mogłoby też otrzymać punkty...) zaliczyłem największe wpadki, których mi teraz żal. Rozszerzenie limitu długości listy do "50" pozycji okazało się bardzo dobrym pomysłem, choć i tak nie wystarczającym, żeby pozbyć się licznych wątpliwości, kogo uwzględnić a kogo odrzucić podczas selekcji.

[Leptir]

[Okechukwu]

No ale to możemy sobie też pogdybać, czy Sendecki (super - klawiszowiec i bardzo lubię jego partie i na Sun Ship i na pierwszym Extra Ball) i jemu podobni pokoleniowo (tzn. generacyjnie przynależni już do epoki rocka a nie jazzu) najzdolniejsi muzycy w normalnych , "zachodnich" warunkach wybraliby w pierwszej połowie lat 70. jazz a nie rocka (choćby progresywnego). Bo jednak jazz w Polsce miał wtedy ten wabik, że był finansowo wspierany przez państwo, a jak ktoś się decydował na granie rocka, to stawał przed wielką niewiadomą.

[Leptir]

To prawda, jazz (jako muzyka raczej niewerbalna ) cieszył się specjalnymi względami PRL-owskich władz. Pełnił rolę wentyla bezpieczeństwa, podobną jak później, w latach 80., rock. Zresztą wykorzystały tę sytuację amerykańskie służby wysyłając na preferencyjnych warunkach jazzmanów do naszego kraju, jako swoiste oddziały dywersanckie. Po upadku Żelaznej Kurtyny okazało się dlaczego w naszym zapyziałym socjalistycznym kraju, bez wymienialnej waluty, mogły grać gwiazdy pokroju Milesa Davisa, Charlesa Lloyda (z m.in. Jarrettem!), czy Pata Metheny'ego.
_________________
„Gdy słońce kultury chyli się ku zachodowi, to nawet karły rzucają długie cienie”.
Karl Kraus

[mahavishnuu]

[Okechukwu]

Otóż to! Te wentyle były OK - bo przecież dzięki nim w ogóle dużo rzeczy się wtedy fajnych działo w PRL (i choćby takie kluby studenckie z lat 70. są fenomenem na skalę światową). Ale też, patrząc na rzecz od strony historii alternatywnej - teza że np. gdyby Jarosław Śmietana dorastał w zachodnich warunkach, byłby gitarzystą bluesrockowym w typie - powiedzmy - Trowera czy Gallaghera- a nie stricte jazzowym - nie wydaje się wcale absurdalna (zważywszy na to co grał w swojej pierwszej grupie Hall).

[Białystok]

Z tekstu mahavishnuu wyłania się smutny obraz drugiej połowy lat 70-tych. Ani w jazz fusion (ani w jego rockowym odpowiedniku w postaci prog rocka) nie pozostawiła po sobie nic dobrego. Dobrze rozumiem?
_________________
https://rateyourmusic.com/~Blodwynpig1971

[abraxas]

Gratulacje i podziękowania dla gharvelta, za prowadzenie, za cierpliwość, a także za zachęcenie do wzięcia udziału pomimo mojej wstępnej niechęci.

Gratulacje dla B.J.-a za pierwszego dolnonurtowca, prawdę mówiąc spodziewałem się zobaczyć siebie na tym miejscu

Układanie listy było dla mnie ciekawym doświadczeniem, wiadomo, dla niektórych rock skończył się w 1976, a jazz w 1969r

Jestem początkującym słuchaczem jazzu, ale z fusion zawsze miałem problem.

Właściwie mahavishnu świetnie i rzeczowo ujął to już przed chwilą w poście o WR. Osobiście dorzucę, że komercha jest grzechem pierworodnym fusion. Po to się przecież nagłaśniali, by grać dla większej ilości słuchaczy/kasy, a żeby ściągnąć większą ilość ludzi na koncert, trzeba dostosować poziom w dół. Komercha boli, a w jazzie szczególnie mocno.

Hancocka uwielbiam za lata 60-te, ale za Headhunters podałbym go do Trybunału Haskiego. Przecież wtedy nie było automatów perkusyjnych. Zmuszono żywego człowieka do grania tak ubogich rytmów, a to przecież tortury. Słuchanie tego też jest torturą. Słuchanie VSOP jest masochizmem, podróż z Raju do piekła i wizualizacja regresu, jakim jest fusion.

Shortera uwielbiam, za Juju, za lata 60-te. Niestety, kiedyś usłyszałem Black Market i przeżyłem wstrząs emocjonalny. Próbowałem od czasu do czasu przełamać te złe wspomnienie i niestety...znów te słodkie, grzeczne dźwięki jak Kenny G. Szkoda, że nie trafiłem na "I Sing the Body Electric" albo "Sweetnighter".

Fusion to często minimalistyczna praca perkusisty, słodkie, smoothowe melodie rodem z Kenny G, wtręty z world music, zbyt ugłaskane brzmienia, próby dotarcia do masowego słuchacza.

I bardzo dobrze, że powstała ta lista, skoro bowiem udało mi się skompletować mimo wszystko listę 50 dobrych płyt z tak omijanego przeze mnie okresu, to bardziej obyci w temacie znawcy na pewno zamieścili na podsumowaniu dobre, ambitne fusion, a także i dobry jazz klasyczny, akustyczny. Będzie w czym szukać wartościowych tytułów. Już są pierwsze efekty, słucham z przyjemnością "I Sing the Body Electric", a przecież miałem WR omijać z daleka.

Aha, łatwo mi było zebrać 50-tkę, gdyż polski jazz kocham, wolny był bowiem od komerchy, narzuciłem sobie parytet 50%.
Cieszy mnie w miarę wysokie miejsce Mieczysława Kosza oraz "Sprzedawców glonów", myślałem, że całkowicie przepadną.



P.S. przy okazji mała prywata, pytanie do znawców, czy w ogóle istnieją studyjne wersje utworów "Truth" i "Unfinished woman" z koncertówki Brubecka, Mulligana, Desmonda ?

[zlatan]

[Białystok]

Na LP, który niestety minimalnie przegrał złoty medal, perkusista, niejaki William Cobham, gra tak, jakby miał cztery ręce i cztery nogi. Lepszej (czytaj: mocniejszej, energetyczniejszej, pomysłowej i w ogóle) perkusji nigdy nigdzie nie słyszałem.
_________________
https://rateyourmusic.com/~Blodwynpig1971

[mahavishnuu]

[B.J.]