Muzyczne Dinozaury

[Maciek]

Sagmeister Trio - Sagmeister Trio (1978)


Posłuchać starych płyt tego gitarzysty, to nie bułka z masłem. Być może z tego powodu nie jest to dziś specjalnie znany i popularny muzyk, a słuchająć chociażby tego albumu można się przekonać, że to niesprawiedliwy stan rzeczy i warto go zmienić przynajmniej dla siebie samego. Pierwsze wrażenie? ECM + Metheny, co w połączeniu z końcówką lat 70. dostarcza, przynajmniej u mnie, wiele pozytywnych odczuć. Oszczędna formuła trio, ze świetnymi partiami basowymi w stylu Jaco (Udo Kistner) oraz dobrze wczuwającym się w koncept perkusistą (Hermann Kock). Na Tubie niestety tylko jeden fragment: https://www.youtube.com/watch?v=NzEX-fcps8g
Cała płyta jest bardzo dobra i jak się odpowiednio poklika w sieci, to można do niej dotrzeć. Jak kiedyś trafię w dobrej cenie, to na pewno nada się na półkę.
_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[Maciek]

Ładna i przede wszystkim gitarowa płyta na słoneczny dzień.

Akio Sasajima - Images of Lennon / McCartney (2015)


Zawsze jestem sceptyczny wobec takich płyt, po albumów na których średni, a nawet przyzwoici muzycy sięgają po repertuar Bitli są tysiące i na ogół nie ma sobie co nimi zawracać głowy. Tu spotkało mnie bardzo przyjemne zaskoczenie. Ładne brzmienie gitary i niebanalne, ale jednocześnie nieprzekombinowane aranże i dzień robi się jeszcze fajniejsze.
Rzućcie uchem na taką sambę: https://www.youtube.com/watch?v=vFSol71MPyo
_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[Maciek]

Można jeszcze poznać fajną muzykę w radiu. Zupełnie nieznany mi wcześniej człowiek, miał swój dzień u Metza, co miało przy okazji pomóc artyście w walce z ciężką chorobą. I tak oto dzielę się dwoma bardzo przyjemnymi gitarowymi płytami.

Adam Palma Meets Chopin (2019)


Adam Palma - Palm-Istry (2017)


Palma to polski gitarzysta mieszkający na stałe w UK. Widać i słychać, że ciągnie go w rodzinne strony bo i repertuar mocno patriotyczny. Tytuł pierwszej płyty mówi o niej wszystko, choć wbrew pozorom Chopin na gitarę, to nie jest przecież aż tak często spotykane zjawisko. Dobrze się tego słucha, Palma jest niezwykle sprawny, momentami brzmi jak Al Di Meola w akustycznej odsłonie i nie jest to w żadnym wypadku zarzut. Podobają mi się bardzo jego aranże, które wyróżniają się fajnymi pomysłami i, co jeszcze ważniejsze, brakiem tendencji do przekombinowania. Jeszcze lepiej to słychać na drugiej (czyli wcześniejszej ) płycie, gdzie najjaśniejszym punktem jest bardzo udana wersja tematu 07 zgłoś się: https://www.youtube.com/watch?v=0fdLrgXYdeg
Obydwa albumy dostępne na Spotify (i pewnie innych podobnych platformach).
_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[Leptir]

Można lubić, można nie lubić, ale trudno nie podziwiać... Tosin Abasi
https://www.youtube.com/watch?v=VlEvhOibH7Y&feature=youtu.be&fbclid=IwAR1ZVXJTVOOHdWxlUmqFSxq1Z66fwDT3a-TUjrPZccO_UCXOTwe8IAUkUzM
_________________
„Gdy słońce kultury chyli się ku zachodowi, to nawet karły rzucają długie cienie”.
Karl Kraus

[Bart]

[Leptir]

[Bart]

[Crazy]

Oczywiście pięknie grają ci ośmiostrunowcy... ale po co komu osiem strun, skoro wystarczy jedna?

Brushy One String: NPR Music Tiny Desk Concert

Sorry, że wrzucam go do tego wątku, bo choć muzycznie mi się może ten jednostrunowy podoba nawet bardziej, niż ci ośmiostrunowcy, to na pewno trudno nazwać go wirtuozem Tak mi się jednak narzuciło, bo ostatnio słuchałem tego pięknego nagrania, co je Bart wrzucił powyżej... ale zdecydowanie jestem we frakcji, że prawdziwa muzyka nie potrzebuje ani technicznej doskonałości muzyka, ani tym bardziej technicznej doskonałości nagrania. Ona płynie w krwioobiegu... Dla mnie to, co robi ten niewyjściowo wyglądający Murzyn z jedną struną to jest Czysta Muzyka!
_________________
jeżeli nam zabraknie sił
zostaną jeszcze morze i wiatr

[Maciek]

Crazy - nie ma za co przepraszać, bo Bushy jest na forum znany i szanowany, a i instrument sie przecież zgadza. No i fajnie się komponuje znpowyższymi wymiataczami, bo całość pokazuje różne oblicza gitary.
_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[Crazy]

No tak! Przecież już w pierwszym poście...

[Bart]

[Maciek]

Czy ci gitarzyści przestaną kiedyś wychodzić z szaf, kredensów i lodówek? Mam nadzieję, że nie! Moje kolejne odkrycie, od którego japa cieszy mi się tak, że spokojnie zmieściłby się w niej cały, duży arbuz.

Sonny Greenwich, Ed Bickert - Days Gone By



Sonny Greenwich - kanadyjski gitarzysta sesyjny, rocznik 1936, do wspólnej gry zapraszali go: Hank Mobley, Charles Lloyd, Wayne Shorter, Pharoah Sanders, McCoy Tyner, Chick Corea, John Handy, Sun Ra. Chyba nie trzeba więcej dodawać?
Ed Bickert - kanadyjski gitarzysta sesyjny, rocznik 1932 (niestety zmarł w ubiegłym roku), z którego usług korzystali m.in.: Milt Jackson, Paul Desmond, Buddy Tate, Oscar Peterson.

Album nagrany w 1979 roku, wydany 21 lat później. Bardzo wysokie gitarowe szczyty, nie tylko w kontekście muzyki kanadyjskiej. Dwóch wspaniałych solistów + niezawodna sekcja Don Thompson + Terry Clarke.
Całość do posłuchania (warto!) na Spotify lub tu: https://www.youtube.com/watch?v=Xdgx1D8N0NQ&list=OLAK5uy_mrJ7BqOZ6dQaf0L6R9DNspAS_DvGTE9M0
_________________
Adoptuj, adaptuj i ulepszaj.

[B.J.]

Bardzo przyjemny postbop, Maćku. Greenwicha nie znam, natomiast Ed Bickert grał trochę u Paula Desmonda, w tym na jednej z płyt, która swego czasu otworzyła mi uszy na CTI - Pure Desmond.
_________________
In pfecutione. extrema S.R.E. fedebit.