Muzyczne Dinozaury

[K o n i u]

Wtrącając się do Waszej dyskusji o korelacji wieku i odsłuchu winyli

Bywając regularnie na Krakowskiej Giełdzie Płyt Winylowych, CD i Kaset obserwuję wzrastającą grupę młodych ludzi, mniej więcej w wieku "studenckim". Spora grupa jest obcojęzyczna. Wydaje mi się, że moda na winyle jest mimo wszystko elitarna. My - myślę o moim pokoleniu, wracamy do rozwiązań, od których zaczynaliśmy naszą przygodę z muzyką. Dla nas to oczywista i nostalgiczna podróż do naszej młodości. Ci, którzy teraz wkraczają w świat winyli to jednak pasjonaci podążający za modą.
_________________
na FD od 23 września 2013 (938 postów pod starym nickiem: Koniu -> K o n i u)

[Tarkus]

Jeśli ten materiał ma rzeczywiście mocne potwierdzenie w faktach, jak to zapowiada Zielke, to będzie to oznaczało bardzo spektakularny upadek legendy polskiej sceny jazzowej:
https://www.press.pl/tresc/58134,mariusz-zielke-zapowiada-film-o-pedofilii
_________________
If you don’t love RoboCop, then you are a Nazi and support terrorism.
Na Discogsach

[Bednaar]

Wczoraj słuchając Miles In The Sky przeglądałem sobie recenzje tej płyty i natrafiłem na taką stronę, którą zapewne wielu z Was zna... zwłaszcza, że co najmniej jeden z Forumowiczów pisze tam swoje recenzje: http://progrock.org.pl/. Jakos nigdy wczesniej tam nie trafiłem i chciałem poczytać, co tam piszą o Soft Machine. Niestety, nie znalazłem ich w kategorii "Jazz-rock/fusion", tylko "Scena Canterbury". Jeszcze większe zdumienie mnie ogarnęło, gdy w tej kategorii ujrzałem też Soft Machine Legacy. Ludzie, przecież na ponad 20 płyt wydanych przez SM tylko dwie pierwsze utrzymane są w stylistyce Canterbury, reszta to typowy jazz-rock, nierzadko bliżej jazzu niż chociażby The Mahavishnu Orchestra. Sam Ratledge nigdy nie interesował się rockiem, tylko jazzem i muzyką klasyczną. SM Legacy w ogóle nie miało żadnych związków z Canterbury, to fusion na 100%. Zastanawiające, że krótko trwający okres poczatkowy zdecydował o takim mylącym zaszufladkowaniu.
_________________
Jazz washes away the dust of every day life. Art Blakey

[Białystok]

Szufladkowanie to pasjonujący temat. Sam staram się to robić ze swoimi albumami i nierzadko mam z tym problem.

A co do Soft Machine to w naszym plebiscycie na najlepszy album Canterbury Scene zdaje się jakoś nikt nie protestował że tam jest ... Soft Machine. Muzycznie ta scena to zresztą tygiel kilku gatunków gdzie o przynależności do niej decyduje często nazwiska muzyków a nie to co grają.
_________________
https://rateyourmusic.com/~Blodwynpig1971

[Bednaar]

[Duch 1532]

Soft Machine — oraz ich Legacy — są zaliczone do sceny Canterbury w progarchives; i pewnie stąd także na owym progrock.org.pl Swoją drogą — właściwie sam, Bednaarze, przyczyniasz się do takiej klasyfikacji:

[crescent]

[WOJTEKK]

[Leptir]

Ech, moi idole z młodości powoli się wykruszają. Mam nadzieję, że dojdzie do siebie, ale pewnie będzie musiał zwolnić tempo...
https://www.cantaramusic.pl/news?action=details&id=13724&fbclid=IwAR1IRc7tX_D1X3VEUrhsR5lDpj2GdkSLnb97nytuvl1Gq9lBZVvocqVP1aA
_________________
„You can be in paradise only when you do not know what it is like to be in paradise. As soon as you know, paradise is gone.” (John Gray)

[Bednaar]

[crescent]

Ależ spoko, każdy ma swoje uszy. Nie utożsamiam stylu Canterbury z europejskim jazz-rockiem, czy rock-jazzem. Styl Canterbury, to dla mnie charakterystyczne świdrujące klawisze, delikatne, subtelne dęciaki i wokale a la Wyatt. Sofci są dla mnie głównymi twórcami tego stylu, a Gong mi do Canterbury nigdy nie pasował.

[Bednaar]

Zgadzam się. A z drugiej strony mamy takiego Wyntona Marsalisa, który ma bardzo ograniczony pogląd na to, co jest jazzem
Sorry, ale z tego powodu uprzedziłem się do tego faceta i nie mam żadnej jego płyty. Zdecydowanie wolę jego brata Brandona, nawet byłem na koncercie
_________________
Jazz washes away the dust of every day life. Art Blakey

[crescent]

[Bednaar]

[Leptir]

Wynton z wiekiem trochę się uspokoił i spokorniał. Jest wybitnym wirtuozem trąbki - tu nie ma dwóch zdań. Jeśli chodzi o jego krucjatę w obronie czystości jazzu (tylko ten amerykański, najlepiej - afroamerykański, odwołujący się do tradycji swingowo-bebopowej ma prawo nosić to dumne miano) to kiedyś denerwowała mnie ogromnie. Jednak teraz, kiedy właściwie jazzem może być wszystko, patrzę na to trochę inaczej. Może faktycznie powinno się wprowadzić jakiś porządek terminologiczny - jazz zostawić amerykańskim mainstreamowcom, a to, co gra się w Europie (a nie nawiązuje do mainstreamu) nazwać inaczej?
_________________
„You can be in paradise only when you do not know what it is like to be in paradise. As soon as you know, paradise is gone.” (John Gray)