Muzyczne Dinozaury

[Tarkus]

[Windmill]

"Rock and roll is about fucking."
Robert Fripp

Bardzo łatwe do obalenia. Zresztą King Crimson nie grali rock and rolla
_________________
"Z układnością mi nie do twarzy. (...) Zresztą nie lubię zachowywać się układnie; nudzi mnie to."
Robert Walser "Małe poematy" [1914]

http://riversidebluesnr2.blogspot.com/

[Tarkus]

Pewnie stąd ta pomyłka Frippa... )
_________________
If you don’t love RoboCop, then you are a Nazi and support terrorism.
Na Discogsach

[pk]

Odwolam sie do wczesniejszych wypowiedzi. Sorry, ze nie cytuje do czego konkretnie sie odnosze, ale mysz mi padla i ciezko byloby cytowac.

1/ Fripp nie mial syfilis (kily) tylko zezaczke (czy jak to sie pisze..)
Z tego co pamietam laski wyrwal mu Lake. Przynajmniej tak to bylo przedstawione w tekscie ktory czytalem..

2/ Fripp jest Zydem (zadna tajemnica).
3/ Haskell nie dostal tantiemow, fakt, ze zagranie bylo dosyc chamskie ze str. Frippa. Ale nie zapominajmy, ze Gordon wycofal sie przed trasa koncertowa. Nie zrealizowal kontraktu i dal podstawy do takiego manewru.

[Inkwizytor]

A teraz coś z zupełnie innej beczki.

Muszę podzielić się swoimi wrażeniami po przesłuchaniu kompletnego koncertu King Crimson z Asbury Park, który niedawno się ukazał łącznie z innym równie wybornym z Mainz - jak Collectable King Crimson vol 1.
Na początku powala jakość dźwięku. Nigdy nie dbałem maniakalnie o jakość ale w tym przypadku słuchać doskonałą robotę masteringu, cieżkiej pracy pewnego inżyniera dźwięku, który podobno słabo słyszalnym, cichym partiom Crossa przywrócił należną świetność.
Druga sprawa to nieprawdopodobna energia i rockowa furia z jaką wówczas zespół grał. Dla Frippa były to ostatnie występy w tym ułożeniu. Na pewno decyzja o rozwiązaniu zespołu tkwiła już w jego sercu i była nieodwołalna. Sam wspominał jakie wzruszenia i emocje towarzyszyły ostatnim występom w czerwcu, szczególnie, że zdawał sobie sprawę, iż współpraca z Davem nieodwołalnie się kończy.
Jednak na Asbury Park nie znajdziecie żadnej tkliwości, sentymentów czy łez. To bezkompromisowe granie. Nawet układ utworów nie pozostawia złudzeń, z wyjątkiem początku Starless i fragmentów Exiles dominuje ostre granie. Nie dziwię się, iż w Ameryce Crimsoni uważani byli za grupę heavy-metalową. Największą niespodzianką jest uwzględnienie na albumie ( w końcu ! ) całości materiału, którego nie było na USA, nawet na wersji niedawno zremasterowanej. Mówię o 2 improwizacjach - jedna to Asbury Park, który wreszcie możemy podziwiać w pełnej krasie. Szczególnie ciekawie rozkręca się jej "druga" połówka gdzie muzycy rozpędzają się na nowo a Wetton pokazuje niewiarygodną klasę jako basista. Moim skromnym zdaniem był wtedy u szczytu swoich możliwości. Był czas , gdy uważałem go za najwybitniejszego przedstawiciela szkoły "Jacka Bruce`a" gry na tym instrumencie. Z takim "mięchem'', ogniem i inwencją nie zagrał już później.
Drugim "nowym" fragmentem jest improwizacja, która spokojnie ( napoczątku ) rozwija się z Easy Money - by z ponurego, mrocznego, przywołującego dryfowanie jakąś podziemną rzeką ( Styx ? ) przerodzić się w znów ostre zespołowe granie , gdzie po raz kolejny bass Wettona napędza zespół. Ciekawym pomysłem jest brak ostatnich wersów w Easy Money - po jakiś 3 minutach płynnie przechodzi w ową improwizację. Posiadacze Great Deceivera na pewno znają to choćby z drugiej płytki gdzie pojawił się fragment koncertu z bodajże Penn State University.

Polecam tą płytkę i koncert. Pokazuje po raz tysięczny jak twórczy i oryginalny byli Crimsoni w tym czasie i że mogli spokojnie wydać drugą oraz trzecią część boxu Great Deceiver zupełnie nie ustępującą zawartości pierwszego wydawnictwa. Dlatego tym bardziej warto szukać bootlegów z tego okresu czy pilnować nowych wydawnictw DGM.
_________________
...Nobody expects the Spanish inquisition !

[pershing]

Zauważyłem pewną ciekawą rzecz. Otóż ostatnio namiętnie słuchałem płyt KC z okresu 1972-1974, płyty Red, Larks Tongues in Aspic, Great Deciever, Live in USA i kilka innych koncertówek i teraz włączyłem sobie Islands potem In the Wake of Poseidon i powiem że te płyty wypadają blado. Zupełnie inny zespół zdawałoby się, brak energii, drapieżności. Nie zaobserwowałem tego wcześniej bo zawsze gdy słuchałem kilka płyt KC po koleji to raczej chronologicznie, w związku z czym widać było ciągły postęp, ewolucję. W drugą strone to są schody, mocno się to czuje.

[WOJTEKK]

I zgadza się. "In The Wake" to gruncie rzeczy nieco gorsza kopia debiutu, a "Islands" momentami jest troche o niczym. Na pewno wole wcześniejszego Jaszczura, albo późniejsze Języczki. Ale i tak są to rozmowy na wysokości od 8,5 do 10pts. High End.
_________________
Nie ma ludzi niezastąpionych. Oprócz The Rolling Stones.

http://artrock.pl/

[pershing]

No oczywiście że High End (oczywiście jak dla mnie). Ale jednak porównanie jest jakieś. In the Court nadal będzie moim ulubionym albumem i wątpie żeby kiedykolwiek coś się zmieniło.
Lizard też jest niezłe, jazzujące. King Crimson to jest klasa, lubie wracać do ich albumów.

[usandthem]

[Jakuz]

Mogę tylko zgodzić się z usandthem - Islands to cudownie piękna płyta, do której mogę wracać w nieskończoność
Ale w zasadzie mogę zrozumieć krytyczne głosy na jej temat - i to od osób znających całość twórczości King Crimson. Bo to przecież "inna" płyta - nawet jak na różnorodność muzyki Frippa i s-ki. Najmniej rockowa, najbardziej pastelowa, oniryczna momentami.
Ale to bardzo dobrze, że taka jest. A ponieważ jest to płyta znakomita - świadczy to ni mniej - ni więcej, o wielkości i fenomenie muzyki Karmazyna

[Windmill]

[pershing]

"Dziwność" czy inność, jakkolwiek to ująć nie jest dla mnie wadą. Bardzo często takie niepasujące do reszty dyskografii albumy są bardzo ciekawe. "Islands" nie jest jednak całokowicie inne. Bo patrząc przez pryzmat dokonań na pierwszych albumach to znalazłoby się kilka wątków które na "Islands" zostały po prostu rozwinięte. Jednak to co w tym albumie mnie odrzuca to swego rodzaju monotonia. Ten album jako całośc mnie nudzi. Nie powiem, momenty są, to trzeba przyznać, ale całościowo jest bez rewelacji. usandthem użył świetnego określenia - jest leniwie. I tak leniwość przenosi się na mnie. Do tego stopnia, że chęć do słuchania muzyki maleje, napięcie opada. Nie jest to album chill-out, w skrajności nie ma co popadać. Pozostawia coś po sobie, nie jest tłem, ale nie wydaje mi się wyraźny.

Co do porównania "In the Wake..." do debiutu to kilkukrotnie się z tym spotkałem. Aczkolwiek mimo pewnych podobieństw nie użyłbym takiego określenia.

[pk]

Islands to plyta ktora kiedys kupilem, przesluchalem, postawilem na polce i tak sobie stala.. rok czasu.
Potem mialem fiola i wymienialem albumy KC na kartoniki. Islands tez wymienilem na kartonik, ale podobnie jak Beat niejako tylko po to by dopelnic kolekcje.

4 plyta KC spodobala mi sie dopiero jak posluchalem wystepow live tego skladu (kc cc live in detroit i denver /summit studios/).
2 swietne koncerty.

To mnie przekonalo do tego wcielenia krola. Ale nadal rzadko siegam krazek. Raczej slucham ww koncertow..

[Windmill]

[pershing]

Windmill poszczególne kompozycje nie są do siebie podobne, panuje jednak pewna atmosfera. Odnosze wrażenie że w każdym utworze ta atmosfera jest podobna. Słuchając ciągle na coś czekam, ale nie moge się doczekać.

Warto zaznaczyć, tak jak kolega wyżej wspomniał że nadal jest to wysoka klasa, to są mocne albumy, jednak rozpatrujemy tutaj na tle innych dokonań KC. Przypomne że od tego zaczęła się rozmowa, iż stwierdziłem że "Islands" i "In the Wake..." wypadają blado po przesłuchaniu późnijeszego KC, więc niejako na tle innych osiągnięć. Więc jest to subiektywne spostrzeżenie.
Bo przyznam że może troche zagalopowałem się momentami. Bo płyta ma mocne strone, szczególnie początek (tj. 2 pierwsze utwory), ale potem jest jakby nijak.